Είναι απορίας άξιο πώς οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται μαθηματικώς η Ευρωπαϊκή Ένωσις. Και αν το αντιλαμβάνονται, είναι ακόμη πιο αξιοπερίεργο ότι δεν αναλαμβάνουν τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες για να αποφευχθή το αδιέξοδο.
Η ασυνεννοησία που κυριαρχεί σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι παροιμιώδης. Πρόκειται γιά μία κατ' όνομα ένωση κρατών, όπου το κάθε κράτος-μέλος έχει τις δικές του επιδιώξεις. Και όταν αυτές συγκρούονται με τις επιδιώξεις άλλων κρατών-μελών, συνήθως τα πράγματα παραμένουν ως έχουν. Αντί της λήψεως των ενδεδειγμένων αποφάσεων, επέρχεται η αδράνεια.
Ο προστατευτισμός
Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη με την οδηγία Μπόλκεσταϊν γιά την απελευθέρωση της παροχής υπηρεσιών στα κράτη-μέλη. Σήμερα είναι πλέον κοινή πεποίθησις ότι ο προστατευτισμός δεν μπορεί να συνεχισθή. Διότι είναι τέτοιος ο παγκόσμιος ανταγωνισμός, ώστε τα υποτιθέμενα προνόμια κάποιων Ευρωπαίων οδηγούν τελικώς σε ανεργία.
Κανονικά λοιπόν, θα ανέμενε κανείς από την Ευρωπαϊκή Ένωση μία προσπάθεια προσαρμογής της στα νέα παγκόσμια δεδομένα, ώστε να μπορέσουν σταδιακώς και οι ευρωπαϊκές χώρες να ανταποκριθούν στον διεθνή ανταγωνισμό. Πολλώ μάλλον αφού το κυριώτερο πρόβλημα στην σημερινή Ευρώπη είναι ότι χάνει διαρκώς μερίδιο στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.
Προς την κατεύθυνση της άρσεως του προστατευτισμού έχουν ήδη προχωρήσει κάποιες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, κυρίως δε εκείνες της Ανατολικής Ευρώπης. Τις οποίες, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, αν θέλουν να μην αυξηθή η ανεργία.
Όμως αντί να κινηθούν προς την κατεύθυνση αυτήν, κάποιες χώρες -μεταξύ των οποίων και η Ελλάς- επιμένουν να ανθίστανται σε αυτό που μοιραίως θα επέλθη. Και έτσι επιβραδύνουν την προσαρμογή τους σε κάτι που ούτως ή άλλως θα υποχρεωθούν να πράξουν, με συνέπεια να επιδεινώνουν την θέση τους.
Από τριετίας είχε καταρτισθή η περίφημη οδηγία Μπόλκεσταϊν που προέβλεπε την απελευθέρωση της παροχής υπηρεσιών στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Εν τούτοις οι αντιστάσεις ήταν τεράστιες. Και τελικώς, με καθυστέρηση τριών ετών ψηφίσθηκε από το Ευρωκοινοβούλιο ό,τι απέμεινε από την αρχική εκείνη οδηγία, η οποία όμως είναι πλέον αρκετά αποδυναμωμένη.
Διαρκείς παρεμβάσεις
Παράλληλα, κάποιες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως -μεταξύ των οποίων και πάλι η Ελλάς- αντί να επιδιώκουν την απελευθέρωση του δικού τους εργασιακού καθεστώτος προσεπάθησαν να παρέμβουν στο εργασιακό καθεστώς άλλων χωρών.
Συγκεκριμένα, εζήτησαν να περιορισθή το δικαίωμα της "υπερεργασίας" σε 48 ώρες γιά όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεδομένου ότι σε κάποιες χώρες όπως η Βρεταννία δεν ισχύει τέτοιος περιορισμός, λόγω της ρήτρας αυτοεξαιρέσεως.
Το απίστευτο εν προκειμένω, είναι ότι οι χώρες αυτές επεκαλέσθησαν τον ανταγωνισμό! Δηλαδή αντί να αφήσουν τα πράγματα ελεύθερα στις δικές τους αγορές εργασίας, εζήτησαν να τεθούν περιορισμοί στις χώρες εκείνες όπου τα πράγματα λειτουργούν πολύ πιό ελεύθερα.
Ανεξαρτήτως του ότι η αδιανόητη αυτή πρότασις δεν πέρασε τελικώς, δεν παύει να αποκαλύπτη την νοοτροπία εξακολουθεί να κυριαρχή στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Με τέτοια μυαλά, η Ευρώπη δεν μπορεί να προοδεύση. Και πάντως δεν μπορεί να ανταγωνισθή τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες οικονομίες της Άπω Ανατολής.
Σύγχρονη Βαβέλ
Όλα αυτά δείχνουν τα τεράστια προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, τα οποία εντείνονται και από το διοικητικό κενό που υπάρχει στους κόλπους της, μετά την διεύρυνσή της από 15 σε 25 και από την 1η Ιανουαρίου σε 27 κράτη-μέλη. Η Ευρωπαϊκή Ένωσις δίδει την εντύπωση συγχρόνου Βαβέλ. Άλλα λέγουν οι μεν, άλλα καταλαβαίνουν οι δε και τελικώς δεν γίνεται τίποτε.
Προ ημερών, μιλώντας στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζάκ Ντελόρ είπε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωσις δυσλειτουργεί. Και ως γνήσιος σοσιαλιστής- κρατιστής, απέδωσε το κακό στις οργανωτικές αδυναμίες και την απουσία συντονισμού μεταξύ των τριών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (Επιτροπή, Συμβούλιο, Κοινοβούλιο).
Όμως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από ό,τι τα περιέγραψε ο Ζάκ Ντελόρ. Μακάρι το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως να ήταν απλώς θέμα κακής λειτουργίας των οργάνων της. Φοβούμεθα ότι το πρόβλημα είναι διαρθρωτικής φύσεως. Ενόσω δεν υπάρχει Ευρωσύνταγμα, η Ευρωπαϊκή Ένωσις οδηγείται σε αδιέξοδο.
(Εστία, 11/12/06)