Του Τηλέμαχου Μαράτου
Εξηντάχρονος φίλος έβλεπε τα Δελτία Ειδήσεων με μεγάλο ενδιαφέρον. Φώναξε αμέσως την γυναίκα του : «Πενηντάχρονη! Έλα να δείς! Ένας σαρανταεπτάχρονος αποπλάνησε έναν εντεκάχρονο και ένα εννιάχρονο!» «Μια στιγμή», απάντησε η πενηντάχρονη, «μιλάω στο τηλέφωνο με την τριαντάχρονη κόρη μας. Σημεία και τέρατα!». «Τι έγινε;». «Μία δεκαεννιάχρονη βιάστηκε όταν είχε σταματήσει με τον εικοσάχρονο φίλο της σε ερημικό σημείο…». «Γιατί βιαζότανε;», ρώτησε εκείνος που ήταν απορροφημένος από το Δελτίο, που, εν τω μεταξύ είχε αλλάξει θέμα και έδειχνε τις εικόνες όπου πενηνταεπτάχρονος έκλεπτε έγγραφα.
Το «Δελτίο» συνέχιζε να δείχνει εικόνες συλληφθέντων «φερομένων» ως υπόπτων καταλλήλως παραμορφωμένες με ηλεκτρονικά μέσα. Να ο σαρανταεπτάχρονος που προσάγεται διά μέσου πλήθους περιέργων –διαφόρων ηλικιών- που του επιρρίπτουν κατάρες και την ευχή να διαμελισθεί διότι η «εσχάτη των ποινών» δεν είναι αρκετά χορταστική.
Εν τω μεταξύ, πλήθος ανθρώπων- εικονολήπτες και άλλοι τεχνικοί- έχουν δει το πρόσωπό του, ενώ σε όλες τις περιπτώσεις οι συγχωριανοί γνωρίζουν πολύ καλά ποιος είναι και το σχολιάζουν ελεύθερα. Προχθές είδαμε το γελοιότατο θέαμα ενός παρουσιαστού να προσπαθεί, επί ώρα, να αναγκάσει έναν πολιτικό να πεί το όνομα άλλου πολιτικού –τον οποίο φωτογράφιζε με λεπτομέρεια- εις μάτην, γιατί όλοι εφοβούντο την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Ωστόσο την ίδια ώρα ο εν λόγω πολιτικός, ευθαρσώς και αυτοβούλως, είχε παρουσιαστεί σε άλλο κανάλι διότι, προφανώς, δεν είχε τίποτε να κρύψει. Η ‘προστασία’ όμως, δηλαδή η απόκρυψις του ονόματός από το άλλο κανάλι, άφηνε να πλανάται μία υποψία που πράγματι τον εσπίλωνε.
Η αηδιαστική κατάστασις, που περιγράφεται πιο πάνω, είναι γνωστή σε όλους όσους έχουν παρακολουθήσει τα –λεγόμενα- «Δελτία Ειδήσεων». Η πρακτική αυτή έχει μετατρέψει τα ΜΜΕ σε παραγωγούς φαρσο-κωμωδίας κατωτάτου επιπέδου και εμμέσως γελοιοποιεί την χώρα. Για παράδειγμα: Ο αντισυνταγματάρχης που (φέρεται) ότι αφαιρούσε υπηρεσιακά έγγραφα, παρανομούσε; Ή πρέπει πρώτα να καταδικασθεί-τελεσιδίκως- και μετά να πούμε ότι παρανόμησε; Θα μπορέσουμε τότε να μάθουμε το όνομά του –εάν υποθέσουμε ότι υπάρχουν μερικοί που ενδιαφέρονται να το μάθουν, πέραν του συγγενικού και φιλικού του κύκλου, που ούτως ή άλλως το γνωρίζουν ή έχουν μαντέψει; Και οι καταδικασθέντες όμως προστατεύονται από την εν λόγω «αρχή» που μπήκε στην ζωή μας τελευταίως.
Αλλά είναι άραγε ο μόνος που παρανόμησε; Η κάμερα δεν είναι παράνομη; Καθώς και όλοι οι συνεργοί στην τοποθέτησή της; Γεννάται λοιπόν το ερώτημα σε εμάς -που έχουμε ανατραφεί με τα αμερικανικά αστυνομικά σήριαλ: «πουτ δη κότ ντάουν» κτλ., : Η ένοχος κάμερα ποιεί ένοχον τον αντισυνταγματάρχη; Γίνονται αποδεκτά από το δικαστήριο στοιχεία που έχουν αποκτηθεί παρανόμως; Χαρακτηρίζει λοιπόν αυτό όλα τα στοιχεία που συλλέγουν οι κάμερες απαράδεκτα; Και ποιος ωφελείται, ή λατινιστί cui bono?
Παραδοσιακά, ιδίως τα τελευταία χρόνια, όσοι προσάγονται στα Αστυνομικά Τμήματα καλύπτουν το κεφάλι τους με ένα σακάκι, ή ότι βρουν. Το έργο αυτό έχει αναλάβει πλέον η ιδιαιτέρως ευαίσθητη Αρχή Προστασίας Παρανομούντων και Άλλων Κακοποιών στοιχείων. Τους καλύπτει με την κουκούλα της εξουσίας που της έχει παραχωρηθεί σε στιγμή απερισκεψίας του νομοθέτου. (Ή μήπως έτσι ερμηνεύεται από τους ίδιους με απολαυστική αλαζονεία;). Και δεν πρόκειται μόνον για τους υποδίκους και καταδίκους. Η «Αρχή» προστατεύει ακόμη και εκείνους που σκοπεύουν να εγκληματήσουν ή βρίσκονται στην διαδικασία του εγκλήματος.
Θα έλεγε κανείς ότι μέσα στους κινδύνους της παρανομίας είναι ο δημόσιος διασυρμός και η διαπόμπευσις. Γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, οι δίκες γίνονται δημόσια παρουσία ακροατηρίου. Έτσι που πάμε όμως θα δούμε κατηγορουμένους να παρουσιάζονται στο εδώλιο με …μπούρκα. Πρόεδρος : «Πλησίασε κατηγορούμενε ή κατηγορουμένη. Ονομάζεσαι;». «Πενηντάχρον…». Ο πρόεδρος (εις τα πρόθυρα νευρικής κρίσεως) «Πενηντάχρονος ή πενηντάχρονη;». «Δεν μπορώ να σας απαντήσω κ. Πρόεδρε… Είναι πολύ ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο…».
(ΕΣΤΙΑ, 10/1/07)