Tης Όλγας Σέλλα
Η γνωστή έκκληση έγινε πάλι τίτλος στις εφημερίδες: «Κρατήστε τα σκουπίδια στο σπίτι...». Τα τελευταία ένα δύο χρόνια είναι το επαναλαμβανόμενο αίτημα του Δήμου. Εντάξει, να τα κρατήσουμε στο σπίτι, στο πίσω μπαλκόνι, στο μπροστινό μπαλκόνι αν υπάρχει ανάγκη. Μόνο που διαρκώς διαπιστώνουμε ότι αυτή δεν θα είναι η τελευταία προσπάθεια, η τελευταία θυσία. Ότι σε ένα δύο μήνες θα ξαναδιαβάσουμε την ίδια έκκληση από τους αρμόδιους.
«Το προσωρινό κύτταρο της Φυλής ήδη έχει κορεστεί (υποστηρίζουν ότι τα απορρίμματα ξεπερνούν σε ύψος πλέον τα 155 μέτρα που είναι το όριο ασφαλείας) και θεωρείται εξαιρετικά παρακινδυνευμένη η εναπόθεση νέων φορτίων» διαβάζουμε στη προχθεσινή «Κ». Πράγμα που σημαίνει ότι ένα ακόμα «μπαλωματικό» μέτρο έφτασε στα όριά του. Και σ’ αυτό το σημείο έρχεται πάλι η έκκληση: «Κρατήστε τα σκουπίδια στο σπίτι...». Όσο για το επόμενο σωσσίβιο... θα διαρκέσει μέχρι το Πάσχα. Μετά, με το αρνί στο στόμα, θα ξαναδιαβάσουμε: «Κρατήστε τα σκουπίδια στο σπίτι...».
Τα ρεπορτάζ για το θέμα της αποκομιδής των σκουπιδιών στο Λεκανοπέδιο είναι το λιγότερο ζοφερά. Και φυσικά ούτε λόγος να δούμε πώς έχουν αντιμετωπίσει το θέμα τα άλλα κράτη, οι άλλες κυβερνήσεις. Σαν να φυτρώσαμε ξαφνικά σ’ αυτόν τον πλανήτη. Σαν τώρα να προσπαθούμε ν’ ανακαλύψουμε ό,τι οι άλλοι άνθρωποι αυτής της Γης εφαρμόζουν εδώ και χρόνια, και μάλιστα με επιτυχία.
«Το περιφερειακό χωροταξικό σχέδιο της Αττικής προβλέπει θέσεις ΧΥΤΑ και όχι εργοστασίων καύσης ή θερμικής επεξεργασίας», ξαναδιαβάζουμε. Και σκέφτομαι αφελώς: Καλά, δηλαδή ένα σχέδιο διατηρείται πάση θυσία, ανεξάρτητα με τις νέες ανάγκες που κάθε φορά προκύπτουν; Ανεξάρτητα από τις προόδους της τεχνολογίας και της επιστήμης; Τι σημαίνει εκείνο το «προβλέπει»; Και γιατί αυτός που προβλέπει δεν μεριμνά περισσότερο μακροπρόθεσμα; Γιατί πρέπει κάθε λίγο και λιγάκι, σ’ ένα ζωτικό ζήτημα, να φτάνουμε στο μη περαιτέρω και να τρέχουμε για μπαλώματα;
Πραγματικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα να κρατήσω τα σκουπίδια στο μπαλκόνι. Έχω όμως πρόβλημα με μια κατάσταση που διαιωνίζεται, με μια δημοτική αρχή που υποτίθεται ότι κάνει ανακύκλωση, αλλά κανέναν δεν έχει πείσει γι’ αυτό -γιατί μη μου πείτε ότι θα ξεκινήσετε από το Λυκαβηττό για να ανακυκλώσετε τις μπαταρίες σας στο Σύνταγμα;- με μια πολιτεία που μοιάζει να μην της έχει περάσει από το μυαλό να διαπαιδαγωγήσει τους κατοίκους της για τα υλικά που ανακυκλώνονται, που ξαναχρησιμοποιούνται, που αποκτούν νέα ζωή.
Οι πληροφορίες λένε ότι πληρώνουμε τα περισσότερα χρήματα για τα σκουπίδια μας και έχουμε το πιο αναποτελεσματικό σύστημα γι’ αυτή τη διαδικασία. Κι απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχουμε άλλα περιθώρια ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Ούτε καν για να κρατήσουμε τα σκουπίδια στο σπίτι.
(Καθημερινή, 13/1/07)