Χθες (10/1) έγινε η πρώτη μεγάλη διαδήλωσις του 2007, η οποία είχε ως συνέπεια την πλήρη παράλυση της Πρωτευούσης κατά τις εργάσιμες ώρες. Από το πρωί, η Αστυνομία έκλεισε το μεγαλύτερο τμήμα του Κέντρου, το οποίο παρεδόθη σε μερικές χιλιάδες διαδηλωτές που περιεφέροντο διαμαρτυρόμενοι γιά την αναθεώρηση του άρθρου 16. Και το σκηνικό αυτό συνεχίσθηκε κατά τις απογευματινές και βραδυνές ώρες.
Ελληνικό φαινόμενο
Η ευκολία με την οποία παραδίδεται η Πρωτεύουσα σε κάθε είδους διαδηλωτές είναι ομολογουμένως πρωτοφανής. Το φαινόμενο αυτό δεν παρατηρείται σε καμμία άλλη χώρα. Όχι μόνο ως προς την συχνότητα των εκάστοτε διαδηλώσεων, αλλά κυρίως ως προς την δυσανάλογη ενόχληση, ταλαιπωρία και ζημία την οποία προκαλούν αυτές στο κοινωνικό σύνολο. Πουθενά αλλού δεν διανοείται η Αστυνομία να κλείση ολόκληρο το κέντρο της Πρωτευούσης ή κάποιας μεγαλοπόλεως γιά να διαδηλώσουν μερικές χιλιάδες -ή έστω δεκάδες χιλιάδες- διαμαρτυρόμενοι πολίτες.
Αλλά ακόμη και όταν οι αστυνομίες διευκολύνουν τις πορείες και διαδηλώσεις -ως έκφραση δημοκρατικού δικαιώματος- δεν κλείνουν την κυκλοφορία επί τόσες πολλές ώρες όπως συμβαίνει εδώ. Διότι δεν είναι δυνατόν π.χ. 5 ή 10 χιλιάδες φοιτητές ή άλλοι διαμαρτυρόμενοι, να γίνουν αιτία ταλαιπωρίας γιά εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες και κάποιοι εξ αυτών να χάσουν το μεροκάματό τους. Αυτό ούτε δημοκρατικό είναι, ούτε κοινωνικά δίκαιο. Και πουθενά δεν γίνεται, πλην Ελλάδος.
Τον τελευταίο καιρό άρχισε συζήτησις γιά το θέμα του περιορισμού των πορειών σε μία μόνο λωρίδα των δρόμων, ώστε να μη δημιουργείται μεγάλη αναστάτωσις. Κάποιοι έσπευσαν να ειρωνευθούν τον υπουργό Δημοσίας Τάξεως που ετόλμησε να το προτείνη. Μάλιστα το επιχείρημα που προβάλλουν, είναι ότι δήθεν δεν μπορεί να γίνη διαχωρισμός μεταξύ των "μικρών" πορειών που θα πρέπει να περιορίζονται στην μία λωρίδα και των "μεγάλων" διαδηλώσεων, όπως π.χ. της χθεσινής.
Όμως το ερώτημα δεν είναι το μέγεθος της εκάστοτε πορείας ή διαδηλώσεως, αλλά κατά πόσον επιτρέπεται αυτή να γίνεται στο κέντρο των Αθηνών και αυτό να παραλύη επί τόσες ώρες. Διότι δεν έχει τόση σημασία αν οι διαδηλωτές είναι πεντακόσιοι, χίλιοι ή πέντε χιλιάδες, αλλά η ζημιά που προκαλούν στο κοινωνικό σύνολο. Η οποία, σε κάθε περίπτωση είναι δυσανάλογη του αριθμού των διαμαρτυρομένων.
- Όταν εξ αιτίας του κλεισίματος του Κέντρου χάση τον ημερήσιο τζίρο του π.χ. ένα πολυκατάστημα των Αθηνών, αυτό έχει τεράστιες οικονομικές συνέπειες. Το ίδιο ισχύει και γιά τα μικρά καταστήματα του Κέντρου, τα οποία ούτως ή άλλως διέρχονται οικονομική κρίση.
- Όταν λοιπόν φθάσαμε το Κέντρο να κλείνη λόγω των πορειών όχι μία ή δύο ημέρες τον χρόνο, αλλά μία ή δύο ημέρες τον μήνα -και εννοούμε γενικό και πολύωρο κλείσιμο όπως το χθεσινό- η ζημιά που προκαλείται λαμβάνει ανυπολόγιστες διαστάσεις. Και είναι απαράδεκτη.
Τα χαμένα μεροκάματα
Προφανώς οι διαδηλωτές αδιαφορούν γιά την ζημιά που υφίστανται τα μικρά ή μεγάλα καταστήματα, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν το κεφάλαιο. Όμως τις τραγικώτερες συνέπειες υφίστανται οι εργαζόμενοι σε αυτά. Αυτοί θα χάσουν την δουλειά τους, αν το κατάστημα στο οποίο εργάζονται αναγκασθή να περικόψη το προσωπικό του, λόγω της πτώσεως του τζίρου. Και εκτός από αυτούς, κατά τις ημέρες των πορειών χάνουν το μεροκάματό τους χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι ή αυτοαπασχολούμενοι, επειδή δεν μπορούν να κινηθούν σε μεγάλη ακτίνα του κέντρου.
Η Αθήνα έχει καταστή Πρωτεύουσα των διαδηλώσεων. Και είναι απορίας άξιον πώς το καθεστώς αυτό γίνεται ανεκτό. Διότι το ζήτημα δεν λύνεται μόνο με τον τυχόν περιορισμό των μικρών πορειών σε μία λωρίδα του δρόμου. Χθες λ.χ., που η διαδήλωσις γιά το άρθρο 16 ήταν σαφώς μεγαλύτερη, πήγε χαμένη μία ολόκληρη ημέρα γιά όλον τον κόσμο που εργάζεται στο εμπορικό κέντρο. Άραγε με ποιό δικαίωμα έγινε αυτό; Και ποιός θα αποζημιώση όλους αυτούς τους εργαζομένους που έχασαν το μεροκάματό τους ή εκείνους που αύριο θα χάσουν την δουλειά τους;
(Εστία, 11/1/07)