Του Ευθ. Π. Πέτρου
Παρ' ότι οι μεγάλες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, απαιτούν πολύ χρόνο μέχρις ότου ωριμάσουν και δείξουν τα αποτελέσματά τους, σχεδόν πάντα αιφνιδιάζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε η διάλυσις της Γιουγκοσλαβίας, την οποία πολλοί είχαν προαναγγείλει και περισσότεροι την ανέμεναν. Όλοι όμως ευρέθησαν προ εκπλήξεως όταν συνέβη.
Περισσότερο από όλους η πολιτική ηγεσία της Ελλάδος, η οποία εστίασε την προσοχή της στην περίπτωση των Σκοπίων με πενιχρά έως αρνητικά αποτελέσματα. Ανεξαρτήτως τούτου, γεγονός είναι ότι μια κοσμογονία που εξακολουθεί να είναι εν εξελίξει στα Βαλκάνια, έχει περάσει ανεκμετάλλευτη αν μη και απαρατήρητη!
Έτσι και τώρα, που η διαδικασία των ανακατατάξεων στην Μέση Ανατολή έχει προχωρήσει τόσο, ώστε το νομοτελειακό αποτέλεσμα να είναι ορατό, στην Ελλάδα εξακολουθούμε να προσποιούμεθα ότι δεν αντιλαμβανόμεθα πως κάτι συμβαίνει.
Συμπεριφερόμεθα δηλαδή, ως εάν τα ελληνο-τουρκικά και τα προβλήματα του Αιγαίου και της Κύπρου, είναι αποκομμένα από τον υπόλοιπο κόσμο και μπορούν να αντιμετωπισθούν στα στενά πλαίσια των δεδομένων του παρελθόντος αιώνος. Μαζί με τον οποίο ξεπεράσθηκε ανεπιστρεπτί και το δόγμα του απαραβιάστου των συνόρων. Συνεπώς ξεπεράσθηκε και κάθε διεθνής πολιτική που στηρίζεται στην αρχή του "δεν διεκδικούμε". Διότι πλέον όταν επιμένουμε ότι "δεν διεκδικούμε" είναι σαν να λέμε ότι είμεθα διατεθειμένοι να εκχωρήσουμε. Μπορεί να μην το εννοούμε, αλλά αυτό είναι το μήνυμα που δίνουμε.
Πολύ πιο ευάλωτη στις διαφαινόμενες ανακατατάξεις, αλλά και πολύ πιο αποφασισμένη να τις αντιμετωπίση είναι η Τουρκία. Εκμεταλλεύεται την δική μας στάση η οποία παρέχει διέξοδο στις διεκδικήσεις της. Με ορατό τον "κίνδυνο" δημιουργίας κουρδικού κράτους στα ανατολικά, η Άγκυρα διεκδικεί όλο και πιο πιεστικά την επέκταση της επιρροής της προς Δυσμάς. Τι σημαίνει αυτό, είναι αυτονόητο. Μόνον εμείς εθελοτυφλούμε.
Από εκεί που η ευρωπαϊκή προοπτική της γείτονος ήταν ισχυρότατο όπλο στα χέρια μας, έχει καταστή μπούμερανγκ που μας οδηγεί σε αδιέξοδα. Την ίδια στιγμή η πολιτική προσεγγίσεως την οποία εφαρμόζουμε σε επίπεδο υπηρεσιακών παραγόντων (του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ συμπεριλαμβανομένου) αποτελεί, είτε μας αρέσει είτε όχι, έμπρακτη αποδοχή των τουρκικών διεκδικήσεων.
Την ηττοπαθή αυτή στάση υιοθετεί και ο υπουργός Αμύνης κ. Μεϊμαράκης ο οποίος σε δημόσια δήλωσή του (17 Ιανουαρίου) υποστηρίζει ότι το δόγμα και οι εξοπλισμοί μας πρέπει να γίνουν "αμυντικοί" και εξειδικεύει: "Γνωρίζετε ότι για όποιο επιθετικό όπλο βγαίνει από την νέα τεχνολογία, βγαίνει και το αντίδοτο. Βγαίνει ο πύραυλος; Βγαίνει το αντιπυραυλικό. Βγαίνουν τα αντιαεροπορικά". Ίσως να μην το γνωρίζη ο κ. Μεϊμαράκης αλλά αναμασά την πολιτική του ΚΚΕ της δεκαετίας του '80 και την φιλοσοφία των αντιρρήσεών του για την αγορά των νέων μαχητικών αεροσκαφών.
Των μαχητικών, τα οποία μαζί με όλα όσα εν τω μεταξύ αγοράσθηκαν υπερασπίζουν τους ουρανούς του Αιγαίου έναντι των καθημερινών τουρκικών προκλήσεων. Ίσως δεν συνειδητοποιούμε τα μεγέθη επειδή οι ειδήσεις αυτές έχουν γίνει καθημερινή ρουτίνα. Όμως η συγκεντρωτική κατάστασις του παρελθόντος έτους λέγει ότι επραγματοποιήθησαν 4.087 έξοδοι της τουρκικής αεροπορίας, 1390 παραβιάσεις του εναερίου χώρου μας, 1220 παραβάσεις του FIR και 157 εμπλοκές μία από τις οποίες θανάσιμη για έναν πιλότο μας…
Αυτό είναι το μήνυμα που δίνει η Τουρκία. Περιφρονώντας εμπράκτως κάθε προσπάθειά μας για εξομάλυνση της καταστάσεως. Διακηρύσσοντας ότι αμφισβητεί τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και χτίζοντας μεθοδικά τις προοπτικές της για επέκταση προς δυσμάς, όταν συνθήκες την φέρουν σε αδιέξοδο από την ανατολή.
Και εμείς τι απαντούμε; "Πιστεύω ότι η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων, ίσως και των 12 και των 15 σε μία δεκαετία, δεν θα μπορεί να ανταγωνιστεί πληθυσμιακά την Τουρκία των 70 ή 80 εκατομμυρίων της επόμενης δεκαετίας". Αυτό δηλώνει ο υπουργός Εθνικής Αμύνης.
(ΕΣΤΙΑ)