Του Κ. Κόλμερ
Καθημερινή εφημερίς, ένθερμος οπαδός της εντάξεως της Ελλάδος στην Ευρωζώνη, ανεκάλυψε μετά εξαετίαν ότι «το ευρώ έχει προκαλέσει ζημία στην οικονομία» (*) και μετ' ολίγας ημέρας απεκάλυψεν ότι «η πτώση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας λόγω πληθωρισμού, ανελαστικής αγοράς εργασίας, γραφειοκρατίας και απηρχαιωμένης παιδείας» επιφέρει σήμα κινδύνου εκ... Βρυξελλών (**).
Αλλ' ουδείς διερωτήθη διατί η υιοθεσία του ευρώ, ως νομίσματος της χώρας, ζημιώνει την οικονομία και προκαλεί υποχώρησι της ανταγωνιστικότητος στην Ελλάδα. Η επιδείνωσι αυτή αντικατοπτρίζεται στο τεράστιο έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών, που έφθασε το 11% του «ΑΕΠ» το 2006. Το φαινόμενον αυτό - απολύτως συνδεδεμένο με την υιοθεσία ενός ξένου νομίσματος, ως του ευρώ- εξηγήσαμε στο προηγούμενον τεύχος του «ΠΑΡΟΝ» ως οφειλόμενον στις γενναίες παροχές του πολιτικού κατεστημένου προς τις ομάδες πιέσεως και τα κατεστημένα συμφέροντα ή/και στην αδυναμία ανακτήσεως της ανταγωνιστικότητος, διά της υποτιμήσεως του εθνικού νομίσματος, δηλ. της δραχμής, που απετέλει δικλίδα συναλλαγματικής ασφαλείας επί μακαρίτου Ζολώτα.
Οι σύγχρονοι αναλυτές, ως λ.χ. ο νυν διοικητής της ΤτΕ κ. Ν. Γκαργκάνας, περιορίζονται στα συμπτώματα της οικονομικών δεινών που προεκάλεσε το ευρώ και όχι στα αίτιά των. Αναφέρονται δηλ. στις αυξήσεις τιμών κατά 50% έως 200% σειράς προϊόντων στην ελληνική αγορά με το ευρώ και όχι «στο κύμα κερδοσκοπίας που επέφερε μερική ανακατανομή εισοδημάτων εις βάρος των μισθωτών, τους οποίους ελάχιστα παρηγορεί το γεγονός ότι ωφελήθησαν εις βάρος τους κυρίως μικρομεσαίοι αισχροκερδείς επαγγελματίες και όχι μεγάλοι κεφαλαιούχοι» (ibid).
Εν τούτοις, οι δυσμενείς επιδράσεις του ευρώ ήσαν ευκόλως προβλέψιμες, αν και ελαφρά τη καρδία, η τότε κυβέρνησι Σημίτη επιδεικτικώς ηγνόησε. Ενώ δηλ. ήταν φανερόν ότι αφού η σχέσις αναταλλαγής ήταν 341 δρχ. ένα ευρώ, το διαθέσιμον εισόδημα θα περιορίζετο με τεράστιον συντελεστή.
Απροετοίμαστος η ελληνική οικονομία, με τις υποφώσκουσες πληθωριστικές της πιέσεις, δεν θα ημπορούσε ν' απορροφήσει τη δραστική περικοπή του διαθεσίμου εισοδήματος και έδωσε το σύνθημα αναπροσαρμογής των τιμών, μέσω των παραγωγών -ιδίως των μεγάλων, που κινούνται εις ελάχιστα ανταγωνιστικόν περιβάλλον εν Ελλάδι.
Ως μέσον ωθήσεως των τιμών εχρησιμοποιήθη η στρογγυλοποίησις -παράδειγμα η τιμή των εφημερίδων που υπερτιμήθησαν 127% στο ένα ευρώ, δηλ. 341 δρχ. έναντι 150 δρχ. προηγουμένως, είτε η φιάλη των 250 γρ. νερού που έκανε 50 δρχ. και σήμερα μισό ευρώ (αύξησις 241%). Μάλιστα ο πονηρός «Ικόνομιστ», που εκόπτετο υπέρ του ενιαίου νομίσματος, από 600 δρχ. ανετιμήθη προχθές στις 1.773 (5,20 ευρώ), δηλ. σχεδόν 200%! Τα οπωροκηπευτικά στις λαϊκές αγορές δεν προσφέρονται κάτω των 50 λεπτών, του ενός και των δύο ευρώ/κιλό, ενώ προηγουμένως υπήρχαν τιμές 50, 100 και 150 δρχ./Κg (δηλ.17, 34 και 51 λεπτά του ευρώ) -τιμές που σήμερα είναι ανύπαρκτες «λόγω στρογγυλοποίησης» του ευρώ.
Ετέρα αιτία του πληθωρισμού του ευρώ είναι η αφειδής αύξησι των τραπεζικής ρευστότητος, εξαιτίας της εντάξεως στο Ευρωσύστημα αναπροεξοφλήσεως των κρατικών ομολόγων. Η ραγδαία υποχώρησι των επιτοκίων προεκάλεσε αύξησιν όχι μόνο των τραπεζικών πιστώσεων, αλλά και της ζητήσεως καταναλωτικών αγαθών και ακινήτων, που προκαλούν την ταχεία άνοδο του γενικού επιπέδου των τιμών (=πληθωρισμός). Αποτέλεσμα η υπερχρέωσι των ελληνικών οικοκυριών και η κατάρρευσι του ισοζυγίου πληρωμών.
Τέλος, η στρογγυλοποίησι στις υπηρεσίες είναι μόνιμο αίτιο πληθωρισμού του ευρώ. Η χρέωσι 50 ή 100 ευρώ γιά την παροχή στοιχειωδών υπηρεσιών ενός ηλεκτρολόγου ή υδραυλικού δεν έχει σχέση με τις 6.000 δρχ. (17,6 ευρώ) ή τις 10.000 δρχ. (29,3 ευρώ) προηγουμένως. Η απόσπασις των «στρογγυλών» ποσών από τους παρόχους υψηλοτέρων υπηρεσιών (δικηγόρων, ιατρών, μηχανικών) δίδει το έναυσμα των ανατιμήσεων εις όλόκληρο την αγορά, με αποτέλεσμα την πλήρη διαταραχή της αντιλήψεως των τιμών και την κάμψι του διαθεσίμου οικογενειακού εισοδήματος.
Το αληθές είναι ότι «η δυσφορία έναντι του ευρώ έχει σοβαρότατες κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις», όπως δέχονται τώρα οι πρώην διαπρύσιοι οπαδοί του. Αλλ' εν τοιαύτη περιπτώσει διατί χώρες όπως η Κύπρος ετοιμάζονται να υιοθετήσουν το ευρώ;
- Την αιτία (εάν δεν είναι αποκλειστικώς «πολιτική»: η πλήρης ενσωμάτωσι της Κύπρου στην Ευρωπαϊκήν Ένωσι) συνιστά η σχέσι δύο περίπου ευρώ πρός μίαν κυπριακή λίρα, που ευνοεί τη ρευστότητα των κυπριακών οικοκυριών. Όχι όμως και τον πληθωρισμόν διά τους λόγους που προεξετέθησαν.
Συνεπώς το ευρώ βλάπτει εξ ορισμού την υγεία της οικονομίας διότι είναι κακώς σχεδιασμένον. Θα έπρεπε η ονομαστική του αξία να είναι τουλάχιστον ημισεία, αν όχι και μικροτέρα και πάντως θα ώφειλε να υπάρχει χαρτονόμισμα του ενός ευρώ, διά να γίνεται αισθητή η αγοραστική του αξία, όπως προηγουμένως του δραχμικού «κατοστάρικου», με τον Δημόκριτον.
Ο επίσημος τιμάριθμος αποκρύπτει τον πληθωρισμό του ευρώ διά τον λόγον ότι βάζει «στο ίδιο καλάθι, μήλα και καρύδια», ήγουν αγαθά αμέσου ανάγκης (που ανατιμώνται ραγδαίως) με προϊόντα δευτερευούσης σημασίας (ως λ.χ. τα ηλεκτρονικά μηχανήματα) των οποίων οι τιμές υποχωρούν βραδέως. Η Βρετανική Στατιστική Υπηρεσία απεφάσισε προσφάτως (***) να συντάξει ένα προσωπικόν υπολογιστή κόστους ζωής στο διαδίκτυο, διά να απαλύνει τη μομφή ότι μαγειρεύει τα στοιχεία του πληθωρισμού. Η υποψία αυτή εγείρεται όχι μόνο στη Βρεταννία αλλά και στη Γερμανία και την Ιταλία. Μόνο στην μακαρία μας χώρα υπάρχουν μερικοί ακόμη που πιστεύουν ότι το ευρώ ωφέλησε την οικονομία μας. Προφανώς συγχέουν τα βαθιά θυλάκιά των με την ρηχή τσέπη του μισθοσυντηρήτου.
www.ccollmer.com
(*) ΄Αρθρον του κ. Γιώργου Δελαστίκ στην «Καθημερινή», 2 Φεβρουαρίου 2007 σελ.12.
(**) Ibid, 4 Φεβρουαρίου, πρώτη σελίδα.
(***) Βλ. σχ. «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» 15 Ιανουαρίου 2007.