Του Αλέξη Παπαχελά
Το άσυλο στα πανεπιστήμια καθιερώθηκε για να μην υπάρχει φόβος. Για να μη φοβάται κανένα στέλεχος του συνδικαλιστικού κινήματος ότι ο διπλανός του είναι πράκτορας της ασφάλειας, για να μη φοβάται κανείς ότι ο στρατός θα ξαναμπεί στο Πολυτεχνείο, να μην ξαναζήσουμε την εποχή του μετεμφυλιακού κράτους ή της χούντας.
Πώς όμως γίνεται να υπάρχει το άσυλο και παρ’ όλα αυτά να υπάρχει τόσος φόβος στα πανεπιστήμια; Σοβαροί καθηγητές, με ιστορία και παράδοση στην πραγματική ιστορική Αριστερά του τόπου, δεν μασάνε πια τα λόγια τους. Μιλάνε για ένα –δήθεν αριστερό– φασισμό που έχει επιβληθεί από μερικές ομάδες στα πανεπιστήμια. «Τα παιδιά» κλέβουν πανάκριβα κομπιούτερ από τα γραφεία καθηγητών; «Να μη φωνάξουμε τη σήμανση για να μη γίνει φασαρία» είναι η προτροπή των πανεπιστημιακών που κατέχουν διοικητικές θέσεις και οι οποίοι τρέμουν μη δεχθούν οι ίδιοι επιθέσεις. Οι άνθρωποι αυτοί προσπαθούν, δικαιολογημένα ενδεχομένως, να προστατεύσουν τη σωματική τους ακεραιότητα, να διασφαλίσουν την επανεκλογή τους και να υπερασπισθούν ένα άρρωστο στάτους κβο.
Οι άνθρωποι που έδωσαν την πραγματική μάχη του Πολυτεχνείου το 1973 αναρωτιούνται πού κατέληξε το ταξίδι που εκείνοι ξεκίνησαν με άλλα όνειρα και άλλους στόχους. Καμιά φορά διερωτώνται αν απλά γέρασαν και αστικοποιήθηκαν και δεν μπορούν να καταλάβουν το αίμα που βράζει. Μετά όμως κοιτάνε γύρω τους και βλέπουν σπασμένα εργαστήρια, κλεμμένα κομπιούτερ, λάτρεις της βίας για τη βία. Αντιλαμβάνονται το θυμό μιας νεολαίας που δεν έχει και πολλά να ονειρευθεί πέρα από μία επίσκεψη στο ΜΑLL και ένα φραπέ σε κάποια πλατεία αλλά θυμώνουν με αυτά που βλέπουν.
Τώρα όμως ο φόβος υποχωρεί και έχει γίνει θυμός, η κοινωνία θέλει να σπάσει το κακό σπυρί. Και εδώ γεννιέται το μεγάλο δίλημμα. Ο νόμος επιτρέπει την αυτόφωρη παρέμβαση εισαγγελέα και δημόσιας δύναμης όταν διαπράττεται ένα κακούργημα σε πανεπιστημιακό χώρο. Οι πολιτικοί φοβούνται όμως, η αστυνομία τρέμει, ο ίδιος ο πρωθυπουργός ζει με το άγχος ενός νεκρού φοιτητή που θα μπορούσε να του κοστίσει το κεντρώο μετριοπαθές προφίλ. Και η αλήθεια είναι πως η ίδια η κοινωνία, που τώρα βράζει και απαιτεί λύσεις στο θέμα των «γνωστών-αγνώστων», μπορεί με ένα τραγικό συμβάν να γυρίσει «τούμπα». Το δυστύχημα δε είναι πως ο αντιεξουσιαστικός χώρος ψάχνει χρόνια για ένα νέο ήρωα, ενώ στις ομάδες του υπάρχουν πολλά παιδιά που ευχαρίστως θα έβαζαν υποψηφιότητα γι’ αυτόν τον ρόλο.
Η κοινωνία ψάχνει να βρει την ισορροπία ανάμεσα στην ασύδοτη βία και το αμαρτωλό παρελθόν. Αν δεν το κάνει γρήγορα, ο ακροδεξιός λόγος θα αποκτήσει πληθώρα οπαδών, τα ζητήματα θα λύνονται στα χέρια στα πανεπιστήμια και η ελίτ που «δεν θέλει να μπλέξει» θα αδιαφορεί μιας και τα παιδιά της θα σπουδάζουν σε πανεπιστήμια μακρινά και πολιτισμένα.
(Καθημερινή, 24/1/07)