Του Αλέξη Παπαχελά
Είμαστε η μοναδική ενδεχομένως χώρα στην Ευρώπη στην οποία ένας –κυριολεκτικά– άσχετος μπορεί να τοποθετηθεί σε κορυφαία πολιτική θέση που απαιτεί βαθιά γνώση του αντικειμένου. Δεν ξέρω πώς τα έχουμε καταφέρει, αλλά έχουμε ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα για τον πολιτισμό να περνάνε από την Μπουμπουλίνας ή ανθρώπους που μπερδεύουν τα θέματα ασφάλειας με την εποχή της χωροφυλακής στην Κατεχάκη.
Ο κόσμος μας έχει πια γίνει εξαιρετικά σύνθετος και τα ζητήματα που χειρίζονται ορισμένα υπουργεία εξαιρετικά τεχνοκρατικά. Οι ξένοι διπλωμάτες εντυπωσιάζονται πάντοτε από το πόσο γενικόλογοι μπορεί να είναι μερικοί υπουργοί στις συζητήσεις τους. Οι ξένοι πάνε με συγκεκριμένη ατζέντα και θέματα προς διεκπεραίωση και ο συνομιλητής τους (συνήθως με ένα κομπολόι στο χέρι για να υπενθυμίσει το πολιτισμικό χάσμα) αερολογεί. Ο ένας μιλάει για θέματα ασφάλειας, ο άλλος για τους αρχαίους ή το πώς θα... ανθίσει πάλι το γιασεμί στην αθηναϊκή γειτονιά.
Ο σημερινός πρωθυπουργός, όπως και κάθε πρωθυπουργός, δικαιολογεί τέτοιες τοποθετήσεις με το σύνηθες επιχείρημα: «κάπου έπρεπε να τον βάλω και αυτόν» ή «δεν είχα άλλον». Ακόμη μου προκαλεί ίλιγγο εκνευρισμού η φράση που άκουσα από κάποιον σύμβουλο για την πλέον αδόκιμη κίνηση στο πλαίσιο του τελευταίου ανασχηματισμού. «Δεν μας έβγαινε αλλιώς η πασιέντζα» ήταν η φράση που πραγματικά σηματοδοτεί το πολιτικό πρόβλημα της χώρας.
Δεν μπορείς να βάλεις έναν αρθρογράφο εφημερίδας να διοικήσει τη NASA και δεν μπορείς να βάλεις έναν παραδοσιακό πολιτευτή κλασικής ελληνικής ταινίας να χειρισθεί περίπλοκα ζητήματα. Δεν γίνεται!
Μα θα απαντήσει ο εκάστοτε πρωθυπουργός «αυτός είναι o πάγκος με αυτόν θα παίξω». Εκεί ακριβώς βρίσκεται το κλειδί της επιτυχίας στο πώς εμπνέεις και βρίσκεις «πάγκο» από τους άριστους, επιτυχημένους της κοινωνίας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήξερε ότι ο Ράλλης, ο Παπαληγούρας, ο Αβέρωφ, ο Τσάτσος, ο Μακρής ήταν ενδεχομένως και πιο καλλιεργημένοι και πιο σοφιστικέ από τον ίδιο, αλλά δεν τον ένοιαζε. Ήθελε να κάνει τη δουλειά του με ό,τι καλύτερο είχε η γενιά του.
Μια λύση είναι να χρισθεί μια ομάδα υπουργείων «σκληρός πυρήνας» στον οποίο να μπαίνουν οι έχοντες τα βασικά προσόντα: κοινό νου, εμπειρία από την πιάτσα, στοιχειώδεις ικανότητες επικοινωνίας με τους ξένους και βεβαίως εντιμότητα. Σε αυτό τον πυρήνα θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνονται κρίσιμα υπουργεία στα οποία μια «στραβή» κοστίζει απελπιστικά πολύ. Η Ελλάδα έχει πρόβλημα πολιτικού προσωπικού. Ο νυν πρωθυπουργός έχει καθαρή εικόνα για το πρόβλημα και πρέπει να πολλαπλασιάσει τους Φώλιες και τους Στυλιανίδηδες του για να μπορεί να παίξει την μπάλα που θέλει. Στο χέρι του πάντως είναι με τη συγκυρία όπως έχει σήμερα.
(Καθημερινή, 28/2/07)