Tου Aλέξη Παπαχελά
Η ελληνική ενημερωτική τηλεόραση δεν μοιάζει σήμερα σε τίποτα με την τηλεόραση στην υπόλοιπη Ευρώπη. Τα δελτία μοιάζουν με τηλεκαφενεία, με τη διαφορά ότι άλλος προσφέρει κυριλέ εσπρέσο και άλλος ελληνικό μέτριο. Οι ενημερωτικές εκπομπές παίζουν μετά τα μεσάνυχτα, τις ώρες όπου σε άλλες χώρες αρχίζουν συνήθως τα προγράμματα για ώριμους ... ενήλικες.
Υπάρχουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν ότι αυτό είναι πια το κεντρικό πρόβλημα της χώρας. Θεωρούν δηλαδή ότι δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρός διάλογος για μεγάλα θέματα με τη σημερινή κατάσταση στο τηλεοπτικό μας τοπίο. Ο Σημίτης το ένιωσε στο πετσί του με το ασφαλιστικό, όταν η Κανέλλη και οι συνδικαλιστές κέρδισαν 3-0 τον Γιαννίτση στο ισοπεδωτικό εκείνο πολιτικό ματς. Ο σημερινός πρωθυπουργός είδε σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως η πτώση του Σινούκ με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, πώς μια «κρίση» μπορεί να γίνει κανονική κρίση από λανθασμένες τηλεοπτικές εμφανίσεις και ενέργειες.
Όποιος τολμά να διατυπώσει την άποψη ότι «κάτι πρέπει να γίνει» παίρνει τη συνήθη απάντηση πως «αυτά θέλει κύριε ο κοσμάκης». Τώρα πώς αυτό συμβιβάζεται με την καθημερινή εμπειρία ανεπιτήδευτων ανθρώπων κάθε λογής (οι οποίοι δεν ανήκουν στην κοινωνία του Αμπρεβουάρ, κάθε άλλο) οι οποίοι εκφράζουν οργή για το τηλεοπτικό σκηνικό, είναι ένα ερώτημα.
Και κάπου εδώ φτάνουμε στην AGB που για τους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους είναι η «δόση» μας και για την ελληνική κοινωνία κεντρικότατο ζήτημα. Για να είμαι σαφής δεν πιστεύω και δεν πίστεψα ποτέ ότι υπάρχει λαθροχειρία στις μετρήσεις της, αυτά είναι σαχλές κατηγορίες χωρίς βάση. Ποιο είναι όμως το δείγμα της, το κατά πόσον μετρά επακριβώς τη δυναμική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας είναι ένα άλλο ζήτημα. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει γιατί όσοι ανήκουν σε άλλα στρώματα αρνούνται να βάλουν ένα μηχανάκι μέτρησης με αντάλλαγμα ένα σετ κατσαρόλες ή σε κάτι άλλο. Αξίζει όμως να μελετηθεί το θέμα.
Υπάρχει βεβαίως και ένα ακόμη ζήτημα. Ο ιδιοφυής αρχιτέκτονας των τηλεοπτικών παραθύρων εν Ελλάδι Σταμάτης Μαλλέλης το έθεσε κάποτε με τον εξής απλό τρόπο: «Ξέρετε ποιο είναι το κακό; Τραβήξαμε μεγάλες ηλικίες στην τηλεόραση. Διώξαμε πολλούς ανθρώπους, πήραμε από το μερίδιο που υπάρχουν παρά πολλοί ηλικιωμένοι και με πιο χαμηλή παιδεία και απευθυνθήκαμε σε αυτούς. Αυτούς τους βάλαμε στην τηλεόραση, διώξαμε τους άλλους και τώρα είμαστε όμηροι αυτής της ομάδας». Ο κ. Μαλλέλης περιγράφει το τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια με τους καυγάδες και την ενημέρωση τύπου επιθεώρησης. Ένα μεγάλο κομμάτι του λεγόμενου δυναμικού κοινού, το οποίο ενδιαφέρει πρωτίστως τους διαφημιστές, σταμάτησε να βλέπει πολύ τηλεόραση. Τα κανάλια παλεύουν τώρα για την πρωτοκαθεδρία σε ένα σχετικώς μειωμένο σύνολο, στο οποίο πρωταγωνιστούν μεγάλες ηλικίες και στρώματα με χαμηλή μόρφωση. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές.
(Καθημερινή, 24/3/07)