Του Β. Α. Κόκκινου
Κατά το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματος, η Παιδεία αποτελεί «βασική αποστολή» του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, «την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησής τους» και τη διάπλασή τους σε ελευθέρους και υπευθύνους πολίτες. Πώς εκπληροί όμως το Κράτος «τη βασική αυτή αποστολή του»;
Με το να ανέχεται να μην λειτουργούν επί 6 μήνες τα Πανεπιστήμια ή να παρακωλύονται οι καθηγητές να διδάσκουν και φοιτητές να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους, χωρίς καμία κύρωση για τους καταληψίες και τους ηθικούς αυτουργούς τους; Και πώς επιτυγχάνεται «η ανάπτυξη της εθνικής συνειδήσεως»; Με την απάλειψη της μνήμης των εθνικών τραγωδιών, των γενοκτονιών και των διδαγμάτων της Ιστορίας;
Η Ιστορία διδάσκει τα πάντα, ακόμη και το μέλλον, αφού επαναλαμβάνεται κατά διαχρονική και παγκόσμια παραδοχή. Πρώτο καθήκον του ιστορικού, κατά τον Θουκυδίδη είναι να αναζητεί την αλήθεια με πείσμονα επιμονή. Διότι κανένα ψεύδος δεν πρέπει να ακούει η Ιστορία και προς καμία αλήθεια δεν συγχωρείται να κλείνει τα αυτιά της.
Η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου αποσιωπώνται στο βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού. Όπως και το περιεχόμενο του τελεσιγράφου του Μουσολίνι, οι συνθήκες υπό τις οποίες επιδόθηκε, η απάντηση του τότε Κυβερνήτη Μεταξά και η ομόθυμη επιδοκιμασία της από τον Ελληνικό λαό, που με απερίγραπτο ενθουσιασμό έσπευσε να λάβει τα όπλα, για την υπεράσπιση του πατρίου εδάφους.
Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος «τελειώνει σε μιάμιση σειρά» - όπως επισημαίνει η Ελληνική Ακαδημία- χωρίς να αναφέρονται οι ηρωϊσμοί και οι επιτυχίες των ελληνικών στρατευμάτων, οι επιπτώσεις τους και προπαντός το γεγονός ότι ανάγκασαν τους Γερμανούς να επέμβουν, με αποτέλεσμα την καθυστέρηση της γερμανικής επιθέσεως κατά της Σοβιετικής Ενώσεως. Τέλος δεν διαλαμβάνεται ότι η καθυστέρηση αυτή, που και ο Χίτλερ ανεγνώρισε, άλλαξε τον ρουν της Ιστορίας, γιατί επηρέασε καθοριστικά την έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ομοίως δεν αναφέρονται πολλά άλλα κρίσιμα γεγονότα, χωρίς τα οποία δεν θα είμεθα σήμερα ελεύθεροι, ενώ περιλαμβάνονται πολλές ιστορικές ανακρίβειες, που επίσης επισημάνθηκαν από την Ακαδημία Αθηνών. Και το ερώτημα, είναι γιατί επελέγησαν για την συγγραφή της Ιστορίας αυτής πρόσωπα μη έχοντα τις αναγκαίες ιστορικές γνώσεις και μη εμφορούμενα από πάθος για την αλήθεια, το δίκαιο και το συμφέρον του Ελληνισμού;
Μεγαλύτερη όμως είναι η απορία όλων των Ελλήνων, γιατί το Υπουργείο Παιδείας διατηρεί ακόμη το άνω βιβλίο και δεν το απέσυρε αμέσως, για να αποκατασταθεί η δεινώς τρωθείσα ιστορική αλήθεια. Έδωσε αυτό το δικαίωμα στην Κυβέρνηση ο Ελληνικός λαός με την ψήφο του ή έχει αυτή την εξουσία από το Σύνταγμα η Υπουργός Παιδείας; Διότι είναι ηθικώς και νομικώς υπόλογη, όχι μόνο έναντι του λαού που έφερε την Κυβέρνηση στην εξουσία, αλλά και έναντι των εκλογέων της που την έστειλαν στο Κοινοβούλιο.
Οι κυβερνώντες δεν έχουν αντιληφθεί ότι με την τακτική τους υποθάλπουν μία γενικότερη παραμέληση των καθηκόντων πολλών υπαλλήλων του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ. Τα μεταξύ των πολιτών αφηγούμενα ενδεικτικώς περιστατικά είναι από κωμικά έως εξοργιστικά. Γενικώς οι πολίτες καθημερινώς διαπιστώνουν ότι το Κράτος δεν λειτουργεί. Και αυτό είναι το χειρότερο.
Η Κυβέρνηση πίστευσε πως με την πρακτική της θα εκτονώσει τους ταραχοποιούς. Την επομένη όμως του πανσπουδαστικού συλλαλητηρίου οργανώθηκε και εξαγγέλθηκε αντιπολεμικό συλλαλητήριο κατά της πολιτικής των ΗΠΑ στο Ιράκ. Όλα δε τα τηλεοπτικά δίκτυα, με το να προβάλλουν το συλλαλητήριο αυτό, παρακινούσαν στην ουσία τους νέους να πλαισιώσουν και την κινητοποίηση αυτή, που θα κατέληγε στην Αμερικανική Πρεσβεία.
Είναι φανερό πως ο κ. Πρωθυπουργός δεν είναι δυνατόν αντικειμενικώς να ανταποκριθεί σε όλες τις υποχρεώσεις του. Θα έπρεπε να είχε δύο αντιπροέδρους, που θα είχαν ως αποστολή την απερίσπαστη παρακολούθηση της κρατικής μηχανής και της εφαρμογής των νόμων του Κράτους, σε όλους τους τομείς. Θα ήτο ίσως μία εκδήλωση, έστω και καθυστερημένη, προσπαθείας επανιδρύσεως του Κράτους.
(ΕΣΤΙΑ, 23/3/07)