Του Νίκου Νικολάου
Η ΔΕΗ ήταν εδώ και 20 χρόνια ο ασθενής κρίκος του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ένας γίγας με πήλινα πόδια. Από το 1985 που ο μακαρίτης ο Ανδρέας Παπανδρέου είπε δείχνοντας τον τότε γενικό διευθυντή της ΔΕΗ «είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του αλλά όχι και 500 εκατ. δρχ.», είχαν εντοπισθεί στη μεγαλύτερη δημόσια επιχείρηση της χώρας εστίες κακοδιαχείρισης και διαφθοράς. Και προπαντός είχε ανδρωθεί στη ΔΕΗ μια συνδικαλιστική εξουσία μπροστά στην οποία έτρεμαν οι εκάστοτε υπουργοί Βιομηχανίας (με πρώτο τον κ. Κ. Σημίτη) και η οποία δεν επέτρεπε κανέναν εκσυγχρονισμό της επιχείρησης.
Θυμάμαι την εποχή της υπουργίας Νίκου Χριστοδουλάκη, τον τότε διευθύνοντα σύμβουλο κ. Νέζη να μου εξιστορεί ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τη δικτατορία των συνδικαλιστών, που ενώ γνώριζαν ότι υπηρεσίες ολόκληρες ήταν πια άχρηστες και δεν παρήγαγαν έργο, απαγόρευαν στη διοίκηση της επιχείρησης να κάνει έστω και μετατάξεις.
Και τώρα που επί Νέας Δημοκρατίας το κακό παράγινε και η παραλυσία γενικεύθηκε, το υπουργείο Ανάπτυξης έντρομο από τις δυσμενείς εκθέσεις των ξένων οίκων (η ΔΕΗ ως γνωστόν έχει τη μετοχή της εισηγμένη στο Χρηματιστήριο και οι αναλυτές την κρίνουν κατά τακτά διαστήματα) και κυρίως περίφοβο από την κατάρρευση της κερδοφορίας της (από 304 εκατ. ευρώ καθαρά κέρδη το 2003 έπεσαν στα 292 το 2004, στα 130 το 2005 για να καταλήξουν στα ψίχουλα των 22 εκατ. το 2006) έσπευσε να μεταφέρει τα βάρη στους καταναλωτές, αυξάνοντας 4% το βιομηχανικό ρεύμα (η αύξηση αυτή δεν θα μετακυλισθεί στις τιμές των προϊόντων;) και 5% το νυχτερινό τιμολόγιο από το οποίο επωφελούνται 1.000.000 καταναλωτές.
Και όταν ισχυρίζομαι ότι το κακό παράγινε επί Νέας Δημοκρατίας, εννοώ προφανώς ότι η ΔΕΗ όλα αυτά τα χρόνια διοικείτο απευθείας από τον υπουργό Ανάπτυξης και τον γενικό του γραμματέα, οι διοικήσεις άλλαζαν σαν βρώμικα πουκάμισα και υπό την απειλή της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ δεν απετολμήθη ούτε μία εκσυγχρονιστική αλλαγή στην επιχείρηση, από την ανανέωση και την εγκατάσταση νέων μονάδων (δουλεύουν ακόμη παλαιολιθικοί λιγνιτικοί σταθμοί ηλικίας 45 ετών!) μέχρι την ορθολογική κατανομή του προσωπικού. Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση έφερε σε απελπισία τον πρωθυπουργό, που αναγκάσθηκε να επέμβει και να αναζητήσει νέο διοικητή με επιτυχή προϋπηρεσία στον ιδιωτικό τομέα, διότι οι προηγούμενοι ήσαν οι γνωστοί κουμπάροι.
Όπως μου έλεγε παλαιό στέλεχος της επιχείρησης, λίγο έξω από την Κωνσταντινούπολη υπάρχει ένα τεράστιο ηλεκτροπαραγωγικό κόμπλεξ ισχύος 3.800 μεγαβάτ, το προσωπικό του οποίου είναι 126 άτομα! Η ΔΕΗ με δυναμικότητα 11.000 μεγαβάτ έχει προσωπικό 27.500 άτομα! Βέβαια, η ΔΕΗ δεν έχει μόνο την ευθύνη της παραγωγής αλλά και της διανομής, αλλά οι διαφορές είναι εξοργιστικές. Σε μονάδα φυσικού αερίου της ΔΕΗ το προσωπικό είναι 150 άτομα, σε ίδια μονάδα, αν όχι μεγαλύτερη, των ΕΛΠΕ μόνο 35 άτομα!
Και το πλέον αστείο στη συμπεριφορά του υπουργείου Ανάπτυξης είναι ότι για να δικαιολογήσει την αύξηση των τιμολογίων (σε επίπεδα διπλάσια του πληθωρισμού) επικαλείται την άνοδο των τιμών του πετρελαίου (το οποίο αυξήθηκε 39,2% το 2005, 18,7% το 2006 και τώρα στο πρώτο δίμηνο μειώθηκε η τιμή του κατά 14%).
Το πετρέλαιο, όμως, συμμετέχει στο κόστος παραγωγής της ΔΕΗ μόνο κατά 6%, ο λιγνίτης κατά 54%, το φυσικό αέριο κατά 19%, τα υδροηλεκτρικά κατά 11%, οι ανανεώσιμες πηγές κατά 2% και οι εισαγωγές κατά 7,5%. Αν η ΔΕΗ χάνει λεφτά, δεν τα χάνει από το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο που καταναλώνει, αλλά από τις ακριβές αγορές ενέργειας από τα ΕΛΠΕ, την ΤΕΡΝΑ και προπαντός από τους εισαγωγείς.
(Καθημερινή, 29/3/07)