Του Νίκου Νικολάου
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ακόμη και στις πιο εκρηκτικές περιόδους της πρώτης οκτάχρονης εξουσίας του, σε αυτές δηλαδή όπου θριάμβευε ο κουτσογιωργικός λαϊκισμός, δεν είχε διακόψει ποτέ τις επαφές του με την ηγεσία του επιχειρηματικού κόσμου. Ήταν γνωστό σε πολλούς δημοσιογράφους ότι αραιά μεν αλλά συχνά δε, ο Ανδρέας φώναζε στο Καστρί τους κ. Δημ. Μαρινόπουλο και Θεόδ. Παπαλεξόπουλο, πρώην προέδρους του ΣΕΒ, και συζητούσε μαζί τους για τα προβλήματα της οικονομίας. Οι συζητήσεις αυτές δεν άλλαξαν βέβαια την πολιτική της τότε κυβέρνησης, αλλά ασφαλώς προφύλαξαν και απέτρεψαν τον Ανδρέα από μοιραία λάθη.
Αν ο Ανδρέας, λοιπόν, δεν θεωρούσε έγκλημα ιδεολογικό και πολιτικό τις κατ’ ιδίαν επαφές με εκπροσώπους της αποκαλούμενης «οικονομικής ολιγαρχίας» (με τον Δημ. Αγγελόπουλο επίσης διατηρούσε ανοικτή γραμμή) γιατί πρέπει να ενοχοποιείται σήμερα π.χ. ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γ. Αλογοσκούφης επειδή έχει συναντήσεις με μέλη των οικογενειών Λάτση και Βαρδινογιάννη, επειδή παίζει τένις με τον διευθύνοντα σύμβουλο της Eurobank κ. Ν. Νανόπουλο ή με άλλους βιομήχανους κ.λπ.; Αυτή η ενοχοποίηση των κοινωνικών σχέσεων υπουργών της κυβέρνησης με επιχειρηματίες είναι και κακοήθης και προπαντός λαϊκισμός χαμηλού επιπέδου.
Δυστυχώς, τον επιχείρησε η κ. Βάσω Παπανδρέου (η οποία σημειωτέον ως υπουργός Ανάπτυξης ή ΠΕΧΩΔΕ ήταν παρούσα σε πολλά δείπνα στα σπίτια μεγαλοεπιχειρηματιών) όταν κατήγγειλε μέλη της κυβερνήσεως ότι όχι μόνο συχνάζουν στο Εκάλη Τένις Κλαμπ, αλλά μαζί με επιχειρηματίες συγκροτούν μια παρέα που κυβερνά τη χώρα και παίρνει τις αποφάσεις και για το τραπεζικό σύστημα και για την κεφαλαιαγορά γενικότερα. Πρόκειται φυσικά για παροξυσμό λαϊκισμού, αφού πρώτον ξεχνά ότι στην Ελλάδα, όπως και σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, έχουμε μια οικονομία αγοράς που τη διαμορφώνουν πρωτίστως οι επιχειρηματίες και μάλιστα οι μεγάλοι, με τους οποίους όχι απλώς πρέπει να έχει, αλλά επιβάλλεται να έχει σχέσεις η κάθε κυβέρνηση για να ξέρει πού πάνε τα πράγματα και πότε πρέπει να παρεμβαίνει. Θυμάμαι ότι ο κ. Νίκος Χριστοδουλάκης σαν υπουργός Εθνικής Οικονομίας μού έλεγε: «Τους τραπεζίτες πρέπει να τους ακούς αλλά όχι να τους υπακούς», και όλοι γνώριζαν ότι πρώτοι σύμβουλοί του σε πολλά θέματα ήταν ο κ. Απόστολος Ταμβακάκης, υποδιοικητής της Εθνικής, και ο αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος της Eurobank κ. Νικ. Καραμούζης.
Δεύτερον, άλλο πράγμα οι κοινωνικές σχέσεις που πρέπει να έχουν οι υπουργοί με επιχειρηματίες και άλλο η εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων στην οποία απεδείχθη ασυναγώνιστο το ΠΑΣΟΚ, αφού επί των ημερών του μικροί επιχειρηματίες έγιναν παντοδύναμοι χάρις σε προνομιακές συμβάσεις. Ξεχνά η κ. Βάσω Παπανδρέου ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνη που έβαλε τον Λάτση στην κρατική επιχείρηση πετρελαίων και αυτή ήταν που πούλησε τρεις κρατικές τράπεζες σε Έλληνες και ξένους τραπεζίτες;
(Καθημερινή, 14/4/07)