Του Ευθ. Π. Πέτρου
Ενώ στην Ελλάδα το -πράγματι σοβαρό- ζήτημα των ομολόγων, μονοπωλεί το ενδιαφέρον των μέσων ενημερώσεως, ανησυχητικά είναι τα φαινόμενα στο διεθνές περιβάλλον, με επίκεντρο την γειτονική Τουρκία. Εξ αιτίας των επικειμένων προεδρικών εκλογών, η αντιπαράθεσις της ισλαμιστικής κυβερνητικής πλειοψηφίας με το κεμαλικό κατεστημένο φθάνει σε οριακό σημείο.
Είναι πολύ πιθανόν στις επόμενες εβδομάδες ή στους επομένους μήνες να ανατραπούν τα δεδομένα στα οποία στηρίχθηκε η πολιτική, που τα τελευταία χρόνια έχουμε υιοθετήσει έναντι της Αγκύρας. Τα ενδεχόμενα είναι, είτε η ισλαμική πλευρά να εδραιωθή επιτυγχάνοντας μιαν ακόμη εκλογική νίκη, οπότε η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας θα οδηγηθή σε αδιέξοδο, είτε το κεμαλικό κατεστημένο να αντιδράση για να προστατεύση τον κοσμικό χαρακτήρα του τουρκικού Κράτους. Στην περίπτωση αυτή, εξελίξεις οι οποίες θα σημάνουν την οριστική κατάρρευση της ευρωπαϊκής πορείας της γείτονος, αποτελούν τις πλέον «ανώδυνες» από τις ενδεχόμενες επιπτώσεις.
Καθοριστικό ρόλο θα παίξουν οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες έχουν θεσμικό καθήκον στην «προστασία» του πολιτεύματος. Και οι οποίες, όπως το κεμαλικό κατεστημένο στο σύνολό του, αντιτίθενται στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, δεδομένου ότι, η έστω κατ’ ελάχιστον εφαρμογή των αρχών του ευρωπαϊκού κεκτημένου θα σημάνη και το τέλος της κυριαρχίας τους στην πολιτική σκηνή.
Οι ισλαμιστές εξ άλλου, εμφανίζονται σήμερα ως υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής προοπτικής, μόνον και μόνον διότι βλέπουν στην ΕΕ, έναν προσωρινό «σύμμαχο», με την βοήθεια του οποίου θα εκτοπίσουν από την πολιτική τους υπηρεσιακούς παράγοντες, όπως ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων.
Όμως, εάν οι ισλαμιστές ευρεθούν κυρίαρχοι της Βουλής και εκλέξουν τον ηγέτη τους στην προεδρία της δημοκρατίας, θα έχουν εδραιωθή σε τέτοιο βαθμό, που μάλλον δεν θα χρειάζονται πλέον το ευρωπαϊκό κεκτημένο για να επιβληθούν στους κεμαλιστές. Ίσως μάλιστα τότε, η ευρωπαϊκή πορεία να τους είναι βάρος, αφού δεν θα τους επιτρέπει την αυταρχική ισλαμική διακυβέρνηση την οποία πρεσβεύουν.
Εάν από την άλλη πλευρά οι κεμαλιστές προκαλέσουν μια στρατιωτική παρέμβαση, είναι βέβαιο ότι θα εκδηλώσουν αμέσως την εχθρότητά τους προς τις ευρωπαϊκές αρχές. Αλλά και η Ευρώπη δεν θα έχη καμμία δικαιολογία να παραμείνη φιλική.
Συνεπώς και στην μία και στην άλλη περίπτωση, ο ευρωπαϊκός παράγων παύει να αποτελή μέσον πιέσεως προς την Άγκυρα, οπότε πρέπει να ξεχάσουμε την από Μαδρίτης και εντεύθεν πολιτική μας.
Υπάρχει και το ενδεχόμενο, η κεμαλική πλευρά να θελήση να προλάβη τις καταστάσεις, σύροντας την Τουρκία σε μια στρατιωτική περιπέτεια στο Κουρδιστάν. Αλλά αυτό είναι το καλύτερο για μας σενάριο, αφού θα τους φέρη σε άμεση αντιπαράθεση με τους Αμερικανούς.
Αν και δεν υιοθετούμε τους φόβους ότι μια κρίσις στο Αιγαίο αποτελεί εναλλακτικό σενάριο εκτονώσεως της καταστάσεως, πρέπει να επισημάνουμε ότι η κατάστασις αυτή αυξάνει τις πιθανότητες να συμβή κάτι τέτοιο. Ακόμη και εν όψει στρατιωτικών κινήσεων στο Κουρδιστάν, οι Τούρκοι στρατηγοί δεν έχουν περιθώρια να μειώσουν την ένταση προς δυσμάς, διότι κάτι τέτοιο θα τους έφερνε απολογουμένους προς τους ισλαμιστές. Ότι δηλαδή εγκαταλείπουν πάγιες τουρκικές θέσεις. Γι’ αυτό και πριν λίγες ημέρες ο αρχηγός των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, ήλθε στην Θεσσαλονίκη να μας δηλώση πως θα συνεχίσουν τις πτήσεις των μαχητικών τους σε αυτό που θεωρούν «διεθνή εναέριο χώρο» του Αιγαίου.
Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ λόγω της πολιτικής των ευρωπαϊκών πιέσεων, εμείς έχουμε πρακτικώς εγκαταλείψει τις Ένοπλες Δυνάμεις μας. Και δεν θα ομιλήσουμε τώρα περί νέων εξοπλισμών, οι οποίοι στην παρούσα συγκυρία ουδέν άμεσο πρόβλημα θα επέλυαν. Αλλά όταν μιλούμε για εγκατάλειψη, εννοούμε την μέριμνα για το προσωπικό, το ηθικό του οποίου είναι καταρρακωμένο εξ αιτίας της αδιαφορίας της Πολιτείας και για το κατά πόσον λειτουργούν τα υπάρχοντα οπλικά συστήματα. Ας αφήσουμε την ταλαιπωρημένη δομή διοικήσεως που συνεχώς αναθεωρείται τα τελευταία χρόνια. Αυτά τα προβλήματα, η Κυβέρνησις δεν θέλει να τα γνωρίζη. Και η στρατιωτική ηγεσία αποφεύγει να τα προβάλη. Ελπίζουμε ότι δεν τα βρούμε μπροστά μας όπως συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν.
(Από την Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 23/04/07)