Του Γιάννη Μαρίνου
Στο φαινόμενο της ατιμωρησίας στην Ελλάδα, που έχει διαλυτικές συνέπειες για τη συνοχή και την αντοχή τής ελληνικής κοινωνίας, υποεκτιμάται ως αγνοείται ένας σημαντικός παράγων (βλ. άρθρα μου τις δύο προηγούμενες Κυριακές), η χαώδης πολυνομία. Βεβαίως είναι διάχυτη η από κεφαλής μέχρις ονύχων ανοχή ως συμμετοχή στην παραβατικότητα, η συνακόλουθη διαφθορά και η έλλειψη βούλησης για επιβολή τού κράτους δικαίου (δηλαδή του κράτους του νόμου). Και όταν όμως οι εφαρμοστές τού δικαίου (κυβέρνηση, Δημόσια Διοίκηση, αρχές ασφαλείας, Δικαιοσύνη) έχουν την ηθική ευαισθησία και την καλή διάθεση για να είναι αυστηροί τηρητές τής νομιμότητας σκοντάφτουν στον μέγα όγκο της νομοθεσίας, των ερμηνευτικών εγκυκλίων και των νομικής δεσμευτικότητας αποφάσεων κάθε είδους εξουσίας (π.χ. της Τοπικής Αυτοδιοίκησης) και συχνά σε άθλια ως ακατανόητα ελληνικά. Έτσι στην καλύτερη περίπτωση ακολουθούν υπερωριακές και πολυχρόνιες αναδιφήσεις στο ισχύον νομικό κεκτημένο, και συχνά εγκαταλείπεται η επιμελής έρευνα. Οπότε είτε οι εκδιδόμενες διοικητικές και δικαστικές αποφάσεις είναι πρόχειρες, αντιφατικές, λανθασμένες, άδικες, αντισυνταγματικές, είτε αναβάλλονται επ' αόριστον ώσπου να επέλθει η «λυτρωτική» παραγραφή. Έτσι οι αδικούντες δικαιώνονται, το κοινωνικό σύνολο ωθείται στην παραβατικότητα και το κράτος δικαίου καταντά «ένα αδειανό πουκάμισο».
Ας σημειωθεί ότι είναι τέτοια η διαστροφή τού πολιτικού μας συστήματος ώστε να επικρίνονται οι κυβερνήσεις όταν η Βουλή υποαπασχολείται λόγω έλλειψης νομοσχεδίων προς ψήφιση. Αγνοείται προφανώς ότι όσο πιο διεφθαρμένη είναι μια πολιτεία τόσο περισσότερους νόμους θεσπίζει όπως είχε επισημάνει εδώ και περίπου δύο χιλιετίες ο ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος. Μου το θύμισε η κυρία Αντωνία Μαραγκού από την Τρίπολη, η οποία μου γράφει σχετικά: «Από το τεύχος Νοεμβρίου 2006 του "Κώδικα Νομικού Βήματος" προκύπτει ότι οι δημοσιευμένοι από τη μεταπολίτευση του 1974 νόμοι έχουν φθάσει τους 3.511. Σε αυτούς θα πρέπει να προστεθούν μερικές χιλιάδες προεδρικών διαταγμάτων, υπουργικών αποφάσεων, κτλ. Πρόσθετα όμως σοβαρά προβλήματα δημιουργούν, κυρίως διότι γίνονται με προχειρότητα, οι αλλεπάλληλες συμπληρώσεις, τροποποιήσεις και αντικαταστάσεις όχι μόνο απλών νόμων αλλά και βασικών κωδίκων, όπως του Ποινικού Κώδικα, της Ποινικής Δικονομίας, της Πολιτικής Δικονομίας και του Αστικού. Έτσι οι πολίτες αυτής της χώρας χάνονται σε έναν λαβύρινθο τροποποιήσεων, συμπληρώσεων, αντικαταστάσεων, εξαιρέσεων, παραγράφων, εδαφίων, υποπαραγράφων, υποεδαφίων, υποπεριπτώσεων, υποεξαιρέσεων κ.ο.κ. Για του λόγου το αληθές σάς στέλνω την ακόλουθη τροποποίηση και συμπλήρωση του άρθρου14 του Ν. 2190/1994 με το άρθρο 1 του Ν. 2527/1997:
"2. Οι ανωτέρω φορείς υπάγονται με την επιφύλαξη των εξαιρέσεων που προβλέπονται στην §2 του άρθρου 14 του Ν. 2190/1994, αυτή έχει τροποποιηθεί και συμπληρωθεί με τις διατάξεις των Ν. 2247/1994 (άρθρο 1 παρ. 2 περίπτωση α'), Ν. 2335/1995 (άρθρο 17§4), Ν. 2336/1995 (άρθρο 3§2 κοι ν. 2434/1996 άρθρο 25§1 και συμπληρούται ή τροποποιείται με τις διατάξεις του παρόντος, των εξαιρέσεων που προβλέπονται στο άρθρο 24 (εδάφιο α' περίπτωση ββ') και 2θ(§18, όπως αυτή συμπληρώθηκε με το άρθρο 14§13 του Ν. 2266/1994) του Ν. 2190/1994 και των εξαιρέσεων που ορίζονται στους Ν. 1911/1990 (άρθρα 19, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 30 του Ν. 1947/1991 και το άρθρο12 του Ν. 2109/1992), Ν. 2229/1994 (άρθρο 5§3 Ν. 2244/1994 (άρθρο 6§6 και 7), Ν. 2247/1994 (άρθρο1§19) και Ν. 2408/1996 (άρθρο 5§7 εδάφιο η', που προστέθηκε με την §15β του άρθρου 3 του Ν. 2479/1997) καθώς και με τους νόμους 1960/1991 (άρθρο 4 2081/1992 (άρθρο 28 εδ.γ') και 2372/1996"». Δηλαδή σκέτος νομικός και συντακτικός εφιάλτης.
Είναι βασική αρχή ότι άγνοια νόμου δεν επιτρέπεται. Αλλά πώς να γνωρίζεις έναν νόμο του οποίου το κείμενο είναι ακατανόητο;
(Το Βήμα, 29/4/07)