Του Νίκου Νικολάου
Κατεβαίνοντας χθες το πρωί την οδό Αμερικής με σταματά ένας καταστηματάρχης ειδών ενδύσεως και με ευγένεια με ρωτά: «κ. Νικολάου, γιατί δεν γράφετε κάτι γι’ αυτό το αίσχος;». «Για ποιο απ’ όλα;» του απαντώ. Και μου δείχνει το απέναντι μαυρισμένο και ερειπωμένο πενταώροφο κτίριο επί της οδού Αμερικής 14. «Στο ισόγειο –συνεχίζει ο καταστηματάρχης– ήταν για δεκαετίες η γνωστή φίρμα ανδρικών ειδών Ζαφειρόπουλος και στους άλλους ορόφους δικηγορικά κ.λπ. γραφεία. Ιδιοκτήτης του ακινήτου το ΤΑΠ-ΟΤΕ, δηλαδή το ασφαλιστικό ταμείο των εργαζομένων στον ΟΤΕ. Το 1994 η διοίκηση του Ταμείου επικαλούμενη ιδιόχρηση, πέταξε έξω όλους τους ενοικιαστές και αντί να το αξιοποιήσει με καλύτερες μισθώσεις το άφησε στην εγκατάλειψη και την ερείπωση».
Το προκλητικό αυτό παράδειγμα κακοδιαχείρισης είναι ένα από τα χιλιάδες που καταδεικνύουν μια ανεύθυνη, αν όχι ύποπτη κατάσταση που χαρακτηρίζει την τεράστια ακίνητη περιουσία των Ασφαλιστικών Ταμείων. Να σημειώσουμε εδώ ότι το ΤΑΠ-ΟΤΕ είναι ελλειμματικό και επιδοτείται από το Δημόσιο, δηλαδή από χρήματα των φορολογουμένων, με τουλάχιστον 300 εκατ. ευρώ τον χρόνο! Όλα τα έσοδα από τις μετοχοποιήσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια, πήγαν, κατά κύριο λόγο για ενίσχυση του ΤΑΠ-ΟΤΕ. Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι αν αξιοποιείτο το πενταώροφο κτίριο της οδού Αμερικής 14, θα εξαλειφόταν το έλλειμμα του Ταμείου των υπαλλήλων του ΟΤΕ. Δικαιούμαι όμως, αβίαστα, να υποστηρίξω ότι εάν υπήρχε μια επιμελημένη, συνετή και έντιμη διαχείριση της τεράστιας ακίνητης περιουσίας των Ασφαλιστικών Ταμείων θα εισπράττονταν τεράστια έσοδα, που στη χειρότερη περίπτωση θα περιόριζαν τα ελλείμματα και στην καλύτερη θα δημιουργούσαν πόρους ικανούς να βελτιώσουν τις χαμηλές συντάξεις των ασφαλισμένων.
Γιατί λοιπόν δεν αξιοποιείται αυτή η τεράστια και εν πολλοίς άγνωστη (ζητήστε π.χ. από το ΝΑΤ, το ΤΕΒΕ αλλά και το ΙΚΑ μια κατάσταση των ακινήτων που έχουν περιέλθει στην ιδιοκτησία τους από πλειστηριασμούς, κατασχέσεις κ.λπ. και αν την πάρετε, τηλεφωνήστε μου!) περιουσία των Ταμείων; Γιατί αφήνεται ανεκμετάλλευτη ή εκμισθώνεται με εξευτελιστικούς όρους σε διάφορους «ημετέρους» των εκάστοτε διοικητών των Ταμείων; Και οι λαλίστατοι συνδικαλιστές που καλούν τους εργαζομένους σε απεργίες για να ματαιωθούν μεταρρυθμίσεις, γιατί δεν προασπίζονται την περιουσία του κλάδου τους;
Στα ερωτήματα αυτά, δυστυχώς, δεν θα δοθεί εύκολα απάντηση γιατί η περιπέτεια της περιουσίας των Ταμείων συνδέεται πρώτον, με την αδιαφορία της εκάστοτε κυβέρνησης ή μάλλον του εκάστοτε υπουργού Απασχόλησης, που δεν ασκεί την εποπτεία που του παρέχει ο νόμος, και δεύτερον, με τη φαυλότητα της διορισμένης διοικήσεως των Ταμείων με τις οποίες συμπράττουν αδιαμαρτύρητα οι συνδικαλιστές.
Πώς μπορεί να ξεκινήσει μια προσπάθεια βελτίωσης της κατάστασης;
Νομίζω ότι το πρώτο μέτρο πρέπει να είναι η εφαρμογή του νόμου Ρέππα για ενοποίηση των Ταμείων σε τρία μεγάλα (εργαζομένων, αυτοαπασχολουμένων και δημοσίων υπαλλήλων). Εάν αυτή η ενοποίηση των Ταμείων προχωρήσει, θα ενοποιηθεί εκ των πραγμάτων και η διαχείριση των αποθεματικών και της περιουσίας των Ταμείων. Τα τρία μεγάλα Ταμεία θα αποκτήσουν έτσι ειδικές εταιρείες, διοικούμενες από έμπειρα στελέχη της αγοράς, τα οποία σε συνεργασία με εξειδικευμένες εταιρείες, τράπεζες κ.λπ., θα αξιοποιήσουν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο και την περιουσία, αλλά και τα αποθεματικά, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν επαρκείς πόρους τα Ταμεία.
(Καθημερινή, 15/5/07)