Της Κάκιας Παπαδοπούλου
Πανηγυρικός ήταν χθες ο τόνος του Έλληνα πρωθυπουργού για την άρση της επιτήρησης της οικονομίας λόγω του υπερβολικού ελλείμματος από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Βέβαια ο κ. Καραμανλής επεσήμανε ότι δεν φτάσαμε ακόμα στο τέλος του δρόμου και προανήγγειλε λιτότητα μέχρι το 2010.
Παρά την προσπάθεια νοικοκυρέματος κυρίως σε επίπεδα αριθμών τα τρία τελευταία χρόνια, γιατί ουσιαστικές, διαρθρωτικές αλλαγές, οι οποίες θα οδηγήσουν στη μακροπρόθεσμη εξυγίανση της οικονομίας δεν έχουν γίνει-ο αρμόδιος επίτροπος κ. Χοακίν Αλμούνια έριξε και πάλι την καμπάνα του λέγοντας ότι «η κατάσταση στα δημόσια οικονομικά δεν είναι βιώσιμη με τα σημερινά δεδομένα».
Οι λόγοι είναι πολλοί και σύνθετοι. Ο έντονος παρεμβατισμός του κράτους σε όλους τους νευραλγικούς τομείς της οικονομίας είναι ίσως ο σημαντικότερος.
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η Ελλάδα επιδόθηκε σε μια προσπάθεια συμμαζέματος των οικονομικών της, που κάποιοι τότε έκαναν λόγο για απλή ωραιοποίηση των αριθμών της, από το 1997 με την υποτίμηση της δραχμής έως το τέλος του 2000 προκειμένου να μπει στο club του ευρώ.
Ό,τι μαγείρεψε η τότε κυβέρνηση, σ’ αυτή την προσπάθειά της και αρκετά τα νούμερά της στα δημόσια οικονομικά, αυτό ήταν κοινό μυστικό. Και βέβαια δεν ήταν η μόνη χώρα που το έκανε. Καμμία σχεδόν χώρα της ΕΕ «δεν πήρε το μετάλλιο του ευρώ με το σπαθί της», μη γελιόμαστε.
Η σημερινή κυβέρνηση θέλησε να βγει και να πει ότι δεν είμαστε αυτοί που φαινόμαστε, εμείς είμαστε τίμιοι και θα σας δείξουμε την πραγματική εικόνα. Οπότε η Ελλάδα μένει τρία χρόνια στο μικροσκόπιο και χάνει και αρκετά έως πολύ την αξιοπιστία της. Όχι γιατί εξεπλάγησαν οι Ευρωπαίοι εταίροι ή κάποια μεγάλα funds που είχαν «παίξει» αρκετά Ελλάδα αυτά τα χρόνια. Οι «παλιές καραβάνες» των αγορών γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τι γίνεται κάτω από το χαλί. Απλά είμαστε ο μόνος λαός- αταβιστικά μπορεί να προέρχεται και από τους αρχαίους τραγικούς- που «βάζει τα χέρια του και βγάζει τα μάτια του μόνος του», εκθέτοντας και όλους όσους είχαν μπει στον κόπο να κάνουν συμφωνίες κυρίων μαζί μας.
Τι κάνουμε όμως από εδώ και στο εξής που το σφίξιμο στα δημοσιονομικά έχει αγγίξει τα όρια του πνιγμού.
Όλοι οι διεθνείς οργανισμοί σε όλες τις εκθέσεις τους για την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουν μία βασική παραίνεση: προχωρήστε σε διαρθρωτικές αλλαγές γιατί όπως πάτε δεν είστε βιώσιμοι.
Μια διαρθρωτική αλλαγή σημαίνει πρώτα από όλα περιορισμό του ρόλου του κράτους... Κάτι που είναι δύσκολο για το ελληνικό, που ακόμα ακολουθεί τακτικές του '70 και του '80 και θέλει να έχει τον κύριο λόγο στις επενδύσεις τουλάχιστον σε χώρους όπως η ενέργεια παρά την απελευθέρωση του κλάδου σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες αλλά και ευρύτερα.
Το δημόσιο προϋπολογίζει τεράστια κονδύλια για σημαντικά έργα όπως ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, ο αγωγός φυσικού αερίου Ελλάδας-Ιταλίας, τα δίκτυα σταθμών παραγωγής ηλεκτρισμού της ΔΕΗ, κ.α, αντί αυτά τα χρήματα να διοχετευτούν σε άλλους τομείς, όπου η παρουσία ιδιωτών δεν είναι δυνατή.
Τα έργα όμως αυτά «κολλάνε» γιατί τα λεφτά δεν υπάρχουν, πλην όμως το κράτος με τον ένα ή άλλο τρόπο εξασφαλίζει τα χρήματα αυτά καταφεύγοντας σε δανεισμό επιβαρύνοντας περισσότερο το δημόσιο χρέος. Όσο για τις διαδικασίες αυτές παραμένουν δαιδαλώδεις γιατί το δημόσιο ήταν και θα είναι ένας πολύ κακός μάνατζερ.
Το ερώτημα είναι γιατί ενώ βλέπει το αδιέξοδο η κυβέρνηση συνεχίζει τις ίδιες τακτικές. Φταίει η νοοτροπία του κρατικού παρεμβατισμού, φταίει ο νεποτισμός που χαρακτηρίζει την πολιτική μας ζωή; Τις πταίει λοιπόν;