του Αναστ. Π. Ζολώτα
Εάν εχρειάζετο μια ακόμη συντριπτική απόδειξις ότι η Τουρκία δεν είναι δυνατόν να καταστή κράτος μέλος της Ε.Ε. – κακώς δε της ανεγνωρίσθη η δυνατότης της υποψηφίου, τον Δεκέμβριο του 1999, εις την διάσκεψιν του Ελσίνκι, επιβεβαιωθείσα τον Δεκέμβριο του 2004, δια της πεποιθήσεως ότι πληροί αύτη τα κριτήρια της Κοπεγχάγης και εν τέλει επισημοποιηθείσα, τον Οκτώβριο του 2005, δια της ενάρξεως των ενταξιακών διαπραγματεύσεων – μας παρέχεται ήδη πλήρης απόδειξις από τουρκικής πλευράς.
Ο Εγκεμάν Μπαγκίς, σύμβουλος επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής του Ρετχέπ Ταγίπ Ερντογάν, εδήλωσε, αποκρούων πρότασιν του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, Νικολά Σαρκοζύ, να περιορισθή η Τουρκίαν εις μιαν ειδικήν σχέσιν με την Ε.Ε., άλλως εις συμμετοχήν εις μιαν μεσογειακήν οικονομικήν κοινότητα κατά τα πρότυπα της γενέσεως της Ε.Ε. (ΕΣΤΙΑ, 12.05.2007, International Herald Tribune, 10.05.2007), ότι «εάν η Τουρκία αποτελέση την μοναδικήν εξαίρεσιν συμμετοχής εις την Ε.Ε., το μήνυμα που θα σταλεί εις 1,5 εκατ. Μουσουλμάνους εις όλον τον κόσμο θα είναι πολύ αρνητικό» (!). Οι πεποιθήσεις του Γάλλου προέδρου επί του θέματος δεν είναι τυχαίες.
Εις πρόσφατον έκθεσίν της (2007), η ευρωπαϊκή υπηρεσία αστυνομικής συνεργασίας, Europol, αναφέρει, ότι, κατά την περίοδον Οκτωβρίου 2005-Δεκεμβρίου 2006, εις το σκέλος της καταστολής, συνελήφθησαν συνολικά πανευρωπαϊκώς 706 άτομα, μεταξύ των οποίων 257 Ισλαμιστές (οι λοιποί 226 ήσαν αυτονομιστές, 52 αριστεροί και 15 ακροδεξιοί). Καίτοι, προς το παρόν, οι τρομοκρατικές επιθέσεις εις την χώραν μας, κατέχουσαν αύτη την 3ην μεταξύ των Κρατών Μελών της Ε.Ε. θέσιν από πλευράς τρομοκρατικών επιθέσεων, αποδίδονται εις άκρως αριστερά στοιχεία, δεν έχομεν την πολυτέλειαν να πειραματιζόμεθα με σενάρια τα οποία μπορούν να θίξουν την ακεραιότητά μας. Εν τέλει, κατά την Europol, καίτοι το 2006 δεν εσημειώθη σημαντική ισλαμιστική τρομοκρατική δράσις, «υπήρξε άνοδος εις την συχνότητα των δηλώσεων και ανακοινωθέντων από πλευράς ισλαμιστικών ομάδων, … Η συχνότης και η ποιότης μίας τοιαύτης προπαγάνδας, συμπεριλαμβανομένων των δυνατοτήτων παγκοσμίου προσβάσεως, αποτελούν ενδείξεις μιας συνεχούς συντονιζομένης επιθέσεως από ισλαμιστικές τρομοκρατικές ομάδες δια των μέσων ενημερώσεως».
Με άλλα λόγια, 1,45 δισ. Μουσουλμάνοι ανά τον κόσμον αναμένουν να καταστή η Τουρκία κράτος μέλος της Ε.Ε. δια να εισβάλουν εις αυτήν. Γιατί άραγε οι Μουσουλμάνοι θα απεγοητεύοντο δια την μη ένταξιν της Τουρκίας εις την Ε.Ε., εάν όχι διότι θα αποτελέση αύτη το κλειδί εισβολής του ανά τον κόσμον μουσουλμανικού πληθυσμού εις την Ευρώπην; Βεβαίως, οι ανά τον κόσμον Μουσουλμάνοι δεν θα εγκαταλείψουν τα κράτη των δια να έλθουν εις την Ευρώπην. Αρκεί προς τούτο η αποστολή των υπεργεννητικών λαών των κατά τμήματα, οι οποίοι θα εγκατασταθούν εις την γηραιά ήπειρόν μας επί σκοπώ κατακτήσεως αυτής. Ισλαμικές ιστοσελίδες (π.χ. IslamicWeb.com) αναφέρουν ότι το Ισλάμ αποτελεί «την ταχύτερα αναπτυσσομένη και την δευτέρα πιο εκτεταμένη θρησκεία παγκοσμίως», με «ποσοστό αυξήσεως (1994-1995) κατά τον Ο.Η.Ε. 6,40% ετησίως», αντιστοιχώντας εις το 26% του παγκοσμίου πληθυσμού (1996), έναντι 1,46%, που αποτελεί τον αντίστοιχο ρυθμό ετησίου αυξήσεως των Χριστιανών. Εις μιαν δεκαετίαν σχεδόν (1989-1998), το Ισλάμ εσημείωσε εις την Ευρώπην αύξησιν 142.35% «εν συγκρίσει με τους Χριστιανούς, οι οποίοι ηυξήθησαν μόνο κατά 47%». Εξ άλλου, δεν πρέπει να λησμονείται, ότι, κατά το Κοράνι, το πιστεύω των Μουσουλμάνων, όχι μόνον θρησκευτικώς, αλλά και πολιτικώς, είναι να κυριαρχήση ο Ισλαμισμός απ’ άκρου εις άκρον της υφηλίου.
Πέραν του εποικισμού της Βορείου Κύπρου δια Τούρκων εξ Ανατολίας, άλλη έκθεσις της Europol (2005) αναφέρει, ότι «ο υψηλότερος αριθμός αιτήσεων [δι’ αναζήτησιν ασύλου] προς την Ε.Ε., κατά το πρώτο εξάμηνον του 2005, κατετέθη από υπηκόους της Σερβίας και Μαυροβουνίου, κατόπιν δε της Ομοσπονδίας της Ρωσίας και ακολούθως της Τουρκίας …», ενώ «τρεις από τις πλέον κοινές χώρες μεταβάσεως [παρανόμων μεταναστών] προ της αφίξεως εις τα σύνορα της Ε.Ε. είναι οι Ρωσία (Μόσχα), Ουκρανία (Κίεβο) και Τουρκία (Κωνσταντινούπολις), οι οποίες χρησιμοποιούνται, είτε ως τόποι αναχωρήσεων, είτε ως τόποι συγκεντρώσεων δια την συνέχισιν των προορισμών των προς την Ε.Ε.». Εάν η Τουρκία εγίνετο ποτέ κράτος μέλος της Ε.Ε., εις σύντομον σχετικώς διάστημα, θα επηρέαζε καθοριστικά όλες τις σημαντικές αποφάσεις των κοινοτικών οργάνων και μη της Ε.Ε.
Ενώπιον τοιαύτης προοπτικής, καθίσταται προφανές πόσον άστοχος είναι η ελληνική συνηγορία δια να εισέλθη η Τουρκία εις την Ευρώπην. Λέγεται, βεβαίως, ότι η Ελλάς συναινεί υπό τον όρον τάχα εκπληρώσεως των κριτηρίων εισόδου της Τουρκίας. Αλλά τούτο, βεβαίως, αποτελεί ουτοπίαν, ψευδαίσθησιν και βαρείαν μυωπίαν αν μη τι άλλο. Η Τουρκία, όμως, παρέχει συνεχώς την απόδειξιν ότι δεν δύναται να καταστή ευρωπαϊκόν κράτος. Αι αποδείξεις είναι πάμπολλοι και σαφέσταται: Η μη αναγνώρισις της Κυπριακής Δημοκρατίας, η εκ των υστέρων αξίωσιν να αναγνωρισθή το τουρκικόν ψευδοκράτος – παρά την απόφασιν του Ο.Η.Ε. – εις αντάλλαγμα της αναγνωρίσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, αι επί τριακονταετίαν παραβιάσεις των αποφάσεων αυτού περί αποσύρσεως των τουρκικών στρατευμάτων εκ Κύπρου, οι εκβιασμοί προς τας Η.Π.Α. και την Γαλλίαν να μην αναγνωρίσουν την γενοκτονίαν των Αρμενίων, αι πρόσφατοι δολοφονίαι Χριστιανών και η εμφανής ανάμειξις του Στρατού εις την πολιτικήν, ως και πολλά άλλα γνωστά εις τους πάντας, αποδεικνύοντα ότι η Τουρκία δεν μπορεί να καταστή Κράτος Μέλος της Ε.Ε. και ότι είναι καθαρώς ασιατική μουσουλμανική χώρα. Εάν η ελληνική πολιτική ηγεσία αντιληφθεί εγκαίρως τούτο, θα αποσοβήσει πολλά από τα σκοπίμως θρυλούμενα δήθεν κακά.
(Από την Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 22/05/2007)