Της Κάκιας Παπαδοπούλου
Μετά την Shell, η οποία έχασε την άδεια παραγωγής φυσικού αερίου και πετρελαίου από το τεράστιο κοίτασμα της Σαχαλίνης στη Ρωσίας τώρα έρχεται και η σειρά της BP να χάσει την άδεια παραγωγής της στο κοίτασμα φυσικού αερίου της Κοβύκτα στη Ανατολική Σιβηρία.
Το μερίδιο της Shell πέρασε εύκολα στα χέρια της Gazprom, γιατί απλά οι Ρωσικές αρχές υποστήριξαν ότι ο Αγγλο-ολλανδικός κολοσσός δεν επέδειξε την απαιτούμενη ευαισθησία σε περιβαλλοντολογικά θέματα και υπό τηναπειλή μιας δαπανηρής δικαστικής εμπλοκής η Shell αναγκάστηκε να πουλήσει το μερίδιο της στην Gazprom.
Τώρα στην περίπτωση του κοιτάσματος της Κοβύκτα, οι Ρωσικές αρχές υποστηρίζουν ότι η TNK-BP, θυγατρική της BP, δεν παράγει τις προβλεπόμενες ποσότητες φυσικού αερίου. Σύμφωνα με τους άδεια της εταιρείας, το κοίτασμα πρέπει να παράγει 9 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου σε ετήσια βάση μέχρι το 2006 ενώ μέχρι σήμερα η παραγωγή του ήταν κάτι λιγότερο από 2.5 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα.
Από την πλευρά της η BP υποστηρίζει ότι οι ανάγκες της περιοχής είναι ανάλογες της παραγωγής και δεν μπορεί να μπεί σε διαδικασίες μεγαλύτερης παραγωγής τη στιγμή που δεν της επιτρέπονται εξαγωγές.
Η ΤΝΚ-ΒΡ πιστεύει στη νομιμότητα των όσων υποστηρίζει και η υπόθεση πάει λέγοντας.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η και η ΒΡ θα ακολουθήσει τη μοίρα της Shell, όπως και όποιες άλλες δυτικές εταιρείες δραστηριοποιούνται στο ρωσικό έδαφος.
Σταθερά και συντονισμένα το Κρεμλίνο αυξάνει την γεωπολιτική του επιρροή με βάση την ενέργεια.
Το σχέδιο Πούτιν κινείται σε δύο άξονες- απόλυτος έλεγχος των παραγωγικών κοιτασμάτων αλλά και των εξαγωγικών ενεργειακών διαδρομών της χώρας. Και μάλιστα ο Ρώσος πρόεδρος δεν φαίνεται να θέλει στο δρόμο του και χώρες που μπορεί να του δημιουργήσουν προβλήματα στην ασφαλή ροή φυσικού αερίου και πετρελαίου.
Το πιο οικείο παράδειγμα σε εμάς ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, ο οποίος θα ελέγχεται πλήρως από τη Ρωσική κρατική εταιρεία Transneft, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του σχεδίου Πούτιν. Ο αγωγός αυτός, ο οποίος παρακάμπτει τα στενά των Δαρδανελίων και την Τουρκία, στην ουσία αποτελεί επέκταση του αγωγού CPC, που ενώνει το Καζακστάν, στην βόρεια πλευρά της Κασπίας με το Ρωσικό λιμάνι Νοβοροσίσκ στη Μαύρη Θάλασσα. Ο CPC είναι ο κατ’ εξοχήν εξαγωγικός αγωγός που μεταφέρει Καζάκικα και Ρώσικα πετρέλαια στη Δύση.
Σαφώς η δρομολόγηση της νέας ενεργειακής πολιτικής του Κρεμλίνου έχει ενοχλήσει την Ουάσινγκτον, η οποία συστήνει επίμονα διεύρυνση των ενεργειακών πόρων μακριά από τα Ρωσικά αποθέματα και την εξεύρεση εναλλακτικών προμηθευτών.
Πέρα από τις συστάσεις των ΗΠΑ και τις όποιες αντιρρήσεις των δυτικών εταιρειών με το πολιτική του Κρεμλίνου το δεδομένο είναι ότι η Ευρώπη των 27 χωρών-μελών εξαρτάται κατά τουλάχιστον 30% περίπου για τις προμήθειες του φυσικού αερίου από τη Ρωσία.
Ανεξάρτητα από το ότι η Μόσχα μπορεί να είναι αρκετά αγενής μαζί της μερικές φορές ή στις μεγάλες ενεργειακές εταιρείες όπως στη Shell ή τώρα στη ΒΡ, το Κρεμλίνο μπορεί να εγγυηθεί την ενεργειακή τους τροφοδοσία για μεγάλο χρονικό διάστημα και αυτό φαίνεται να μετράει περισσότερο.