Του Α. Λυκαύγη*
Εάν η λεγόμενη «απομόνωση των Τουρκοκυπρίων» αφορούσε την οικονομική πτυχή των συνεπειών που η αποσχιστική πολιτική της τουρκικής ηγεσίας επεσώρευσε, τότε ναι, θα μπορούσε να συζητηθεί, με όρους βεβαίως που δεν θα επέτρεπαν νομιμοποίηση των τετελεσμένων. Και με μοναδικό σκοπό την απάμβλυνση της εξαθλιώσεως, που και η απόσχιση και κυρίως ο δημογραφικός εμβολισμός όντως προκαλούν. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, αυτή ακριβώς η πτυχή -που την εκφράζει το βρετανικής εμπνεύσεως από τη δεκαετία του '60 στερεότυπο των poor Turks- είναι απλώς το έωλο επικοινωνιακό εφεύρημα. Και κατ' ακρίβειαν η προκάλυψη της στρατηγικής επιδιώξεως α) για την αναίρεση της πολιτικής απομονώσεως του κατοχικού προγεφυρώματος και β) για τη νομιμοποίηση των παρανόμων θεσμών του αποσχιστικού μορφώματος και κατά συνέπειαν της αναβαθμίσεώς του.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, και αν ακόμα το επιθυμούσε, δεν έχει (δυστυχώς) τις δυνατότητες αφενός να επιβάλει απομόνωση και αφετέρου να ανασχέσει δυναμικά τις ενδεχόμενες αποφάσεις κέντρων ισχύος (όπως είναι η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο) για το ψευδοκράτος. Εκείνος που επιβάλλει (ευτυχώς) την απομόνωση της παρανομίας είναι η διεθνής νομιμότης. Και ο φόβος, ακόμη και των ισχυρών, για καταλυτικές παρενέργειες αλλού, από τυχόν παραβίασή της. Όταν μάλιστα με ομόφωνη απόφασή του το Συμβούλιο Ασφαλείας (τον Νοέμβριο του 1983) ευθέως καταδίκασε την απόσχιση και κάλεσε όλες τις χώρες-μέλη του ΟΗΕ να μην αναγνωρίσουν το παράγωγό της.
Επομένως, οι επιλογές της Λευκωσίας περιορίζονται ασφυκτικά και δεν υπάρχουν καθόλου περιθώρια ελαστικότητος όσον αφορά το ψευδοκράτος. Τυχόν νομιμοποίηση θεσμών του οποίου, θα σημάνει αμέσως αποδοχή της αποσχίσεως και προσδιορισμό του επιλόγου για το Κυπριακό. Με de facto λύση δύο κρατών, που θα οδηγήσουν σε de jure αποδόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει ουσιαστικά την αρχή του τέλους για τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Για οποιονδήποτε πάντως -ακόμη και προκατειλημμένο- παρατηρητή: Κανένας Τουρκοκύπριος δεν είναι με οποιονδήποτε τρόπο απομονωμένος. Αντιθέτως είναι απολύτως ελεύθερος να διακινηθεί και να εγκατασταθεί οπουδήποτε στην κυπριακή επικράτεια και να ασκήσει τα πολιτικά και ιδιοκτησιακά του δικαιώματα. Αυτήν τη στιγμή, πέραν των 58.000 έχουν διαβατήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Χιλιάδες εργοδοτούνται στις ελεύθερες περιοχές. Και περισσότεροι κατακλύζουν τα κρατικά νοσηλευτικά ιδρύματα καθημερινά. Παίρνοντας πολλά και εισφέροντας τίποτα.
Οτιδήποτε άλλο είναι εκ του πονηρού…
* Ο Α. Λυκαύγης είναι σύμβουλος Επικοινωνίας της Κύπρου στην Ελλάδα.
(Καθημερινή, 4/7/07)