Του Ευθ. Π. Πέτρου
"Μας τα έχουν ξαναπή". Αυτή είναι η αυθόρμητος απάντησις του μέσου Έλληνος πολίτου στις εξαγγελίες περί αμέσου αναδασώσεως του εθνικού δρυμού της Πάρνηθος. Το ότι μια καμένη δασική έκτασις καθίσταται αυτομάτως αναδασωτέα και αυτονόητον έπρεπε να θεωρείται, και ρητώς προβλέπεται από την ελληνική νομοθεσία. Η επιμονή όμως και η έντασις των σχετικών κυβερνητικών ανακοινώσεων δείχνει ότι ίσως και αυτοί που τις κάνουν, διατηρούν τις αμφιβολίες τους για το τι τελικώς θα γίνη.
Ζουν και αυτοί στον πραγματικό κόσμο και γνωρίζουν πόσο έχει επεκταθή η "οικιστική ανάπτυξις" εις βάρος των δασών μας και εις πείσμα αναλόγων εξαγγελιών του παρελθόντος. Αφ' ετέρου, ίσως να έχουν πλέον κατανοήσει ότι δεν αρκούν οι εξαγγελίες και οι καλές προθέσεις της Κυβερνήσεως, όταν για την υλοποίηση απαιτείται κινητοποίησις του δυσλειτουργικού και αντιπαραγωγικού κρατικού μηχανισμού μας.
Εξ αιτίας της ανικανότητος αυτού του μηχανισμού κάηκε η Πάρνηθα. Όπως για τον ίδιο ακριβώς λόγο είχαν καή πολλές άλλες δασικές εκτάσεις κατά το παρελθόν. Πώς λοιπόν να περιμένουμε αυτός ο μηχανισμός να λειτουργήση επιτυχώς για την αναδάσωση;
Από την άλλη πλευρά, δεν ακούσαμε το παραμικρό για καταλογισμό ευθυνών σε αυτούς που είναι ενδεχομένως υπαίτιοι κακού σχεδιασμού και διεξαγωγής των πυροσβεστικών επιχειρήσεων. Και επειδή, επί τη ευκαιρία της καταστροφής, είδαμε στις τηλεοράσεις εκπροσώπους διαφόρων υπηρεσιών του Δημοσίου να αιτιώνται αλλήλους για σφάλματα, ίσως θα ήταν σκόπιμο να διερευνηθή και το κατά πόσον κάποια από τα αίτια της ανεπαρκούς αντιμετωπίσεως της φωτιάς πρέπει να αναζητηθούν στην αντιπαλότητα και τις ανταγωνιστικές σχέσεις κάποιων κρατικών φορέων.
Δεν πρέπει να παραγνωρίζονται αυτές οι πτυχές. Διότι η ατιμωρησία είναι ένας από τους παράγοντες που έχουν διαμορφώσει αυτή την "νιρβάνα" στην οποία ευρίσκεται ο κρατικός μας μηχανισμός, με αποτέλεσμα να έχη καταστή παντελώς ανίκανος. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος κρατικός λειτουργός απεμακρύνθη από την θέση του, διότι απεδείχθη ανεπαρκής για τα καθήκοντα που του είχαν ανατεθή; Ο γράφων τουλάχιστον δεν ενθυμείται τέτοια περίπτωση τα τελευταία χρόνια.
Σε κάθε περίπτωση, το πολύ που μπορεί να περιμένουμε είναι η διαπίστωσις των προβλημάτων. Ουδέποτε υπήρξαν προτάσεις λύσεως, όπως ουδέποτε εκλήθη κανείς να απολογηθή για τις παραλείψεις την κακή οργάνωση και την ανεπάρκεια της κρατικής υπηρεσίας.
Όσο διαιωνίζεται αυτή η κατάστασις, διαιωνίζεται και η δυσπιστία του πολίτου απέναντι στο Κράτος, στους λειτουργούς του και τους πολιτικούς προϊσταμένους τους. Πού είναι η εξαγγελθείσα επανίδρυσις του Κράτους, όταν τα ίδια προβλήματα διαχρονικώς δυναστεύουν τους πολίτες και την χώρα, χωρίς να έχη αλλάξει το παραμικρό;
Θα πρέπει δε να τονίσουμε ότι δεν αποτελεί δικαιολογία η σύγκρισις με προηγούμενες κυβερνήσεις. Το ότι αυτές μπορεί να ήσαν χειρότερες, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιδιώκεται το αντικειμενικώς καλό. Επιπροσθέτως, η λογική της συγκρίσεως εισάγει και την εύκολη δικαιολογία. Του ότι, δηλαδή, δεν είναι δυνατόν μια Κυβέρνησις να τα διορθώση όλα με μιάς.
Πράγματι δεν περιμένει κανείς να λυθούν αυτομάτως όλα τα προβλήματα. Ευελπιστεί όμως ότι θα δει βήματα προς την ορθή κατεύθυνση.
-Όχι μόνον δειλά βήματα καταστολής της διαφθοράς. Πραγματικά βήματα αλλαγής νοοτροπίας στο Κράτος. Όχι θεωρητικές ανοησίες περί εφαρμογής "ιδιωτικοοικονομικών" μεθόδων. Πραγματικές ιδιωτικοποιήσεις των επιχειρήσεων του Δημοσίου.
-Όχι ευκαιριακή ανάθεση σε έναν υπουργό του συντονισμού των "συναρμοδίων" φορέων για την αναδάσωση. Αναδιοργάνωση του Κράτους έτσι ώστε να λειτουργή αποτελεσματικά, χωρίς την ανάγκη τέτοιων εμβαλωματικών λύσεων. Να θυμίσουμε ότι κατ' ανάλογο τρόπο στην δεκαετία του '80 είχε συγκροτηθή το Συντονιστικό Διυπουργικό Όργανο (ΣΔΟ) για τον συντονισμό των συναρμοδίων φορέων προς αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών. Αφού απέτυχε τότε αυτή η μεθοδολογία, γιατί να περιμένουμε ότι θα αποδώση τώρα; (Ή αν δεν απέτυχε γιατί κατηργήθη;)
Τελικώς όλες αυτές οι μεθοδεύσεις καταλήγουν σε ένα και μόνον αποτέλεσμα: Την διάχυση των ευθυνών, έτσι ώστε να μην είναι δυνατόν να καταλογισθούν. Στην διαμόρφωση τέτοιων καταστάσεων, ο κρατικός μας μηχανισμός διακρίνεται για την εφευρετικότητα και την ευελιξία του. Κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να προστατεύση τα προνόμια των λειτουργών του και να εξασφαλίση την ατιμωρησία τους. Δυστυχώς ουδεμία Κυβέρνησις μέχρι σήμερα κατόρθωσε να αντιμετωπίση αυτήν την κατάσταση.
Και όμως στην πραγματικότητα, η δυσπιστία που εκδηλώνεται από τους πολίτες προς τις εκάστοτε Κυβερνήσεις είναι δυσπιστία που θα έπρεπε να "μεταφερθή" από τις Κυβερνήσεις προς την κρατική υπηρεσία. Αντ' αυτού όμως, βλέπουμε σε πολλές περιπτώσεις, μέλη της κυβερνήσεως να μετατρέπονται σε απολογητές για τους υφισταμένους τους. Αντί δηλαδή να τους καταλογίζουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, τους προστατεύουν κιόλας.
-Πώς λοιπόν να πείσουν τον πολίτη ότι είναι ικανοί να φέρουν αλλαγές; Ότι είναι ικανοί να ανατρέψουν τα ειωθότα και εν προκειμένω να επιτύχουν την ταχεία και πλήρη αναδάσωση του εθνικού δρυμού της Πάρνηθος;
(Από την Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 16/07/2007)