Του Νίκου Νικολάου
Το να κερδίσει μια δεύτερη κυβερνητική τετραετία ήταν για τον κ. Κώστα Καραμανλή από την αρχή που έγινε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας η μεγάλη πρόκληση για το κόμμα του και το μεγάλο στοίχημα για τον ίδιο. Το φάσμα της ήττας του Οκτωβρίου του 1993 του κ. Κων. Μητσοτάκη ήταν ο εφιάλτης για τον νέο αρχηγό. Έπρεπε να αποδείξει ότι η Νέα Δημοκρατία δεν είναι μια βραχύβια παρένθεση σε μια μακρόχρονη εξουσία του ΠΑΣΟΚ και για να το επιτύχει αυτό χρειαζόταν οπωσδήποτε αυτή τη δεύτερη τετραετία.
Τώρα, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, τις επόμενες εκλογές θα τις κερδίσει, εκτός απροόπτου, και πάλι η Νέα Δημοκρατία και μάλιστα θα τις κερδίσει πιο άνετα και με μεγαλύτερη διαφορά, εφόσον οι εκλογές γίνουν το συντομότερο δυνατόν. Μέσα στον Σεπτέμβριο. Βέβαια, για να μην υπάρχουν αυταρέσκειες και αλαζονείες οι εκλογές θα κερδηθούν κατά 70% τουλάχιστον λόγω ανεπάρκειας του ΠΑΣΟΚ και μόνο κατά 30% χάρη στο έργο που επετέλεσε η Νέα Δημοκρατία σαν κυβέρνηση. Το έργο αυτό δεν υπήρξε αμελητέο και ιδιαίτερα στον χώρο της οικονομίας έγιναν σημαντικά βήματα προόδου, αλλά η Ελλάδα δεν άλλαξε.
Όμως η έλλειψη πολιτικού λόγου από το ΠΑΣΟΚ, η απουσία εναλλακτικών προτάσεων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του τόπου και η προσχώρηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στον παλαιοκομματικό πυρήνα με συνέπεια το μόνο που αρθρώνει να είναι ο λαϊκισμός και η σκανδαλολογία, στέρησαν από την αξιωματική αντιπολίτευση την ικανότητα να διεισδύσει στον λεγόμενο μεσαίο χώρο και να κερδίσει αυτό το 2-3% των σκεπτόμενων πολιτών που με τις μετακινήσεις του δίνει τη νίκη στο ένα ή το άλλο κόμμα. Εκτός αυτού βέβαια, τα τριάμισι χρόνια που πέρασαν από τις προηγούμενες εκλογές δεν ήταν επαρκές διάστημα για να ξεχάσουν οι πολίτες τη διαφθορά της περιόδου 2000-2004.
Το να κερδίσει όμως μια δεύτερη τετραετία ο κ. Κώστας Καραμανλής μπορεί να είναι τιμητικό για την παράταξη της οποίας ηγείται, ευχάριστο αν όχι και προσοδοφόρο για τη γαλάζια νομενκλατούρα, δεν αποτελεί όμως a priori εγγύηση ότι θα είναι καλό και για τον τόπο. Αντίθετα, μπορεί να αποδειχθεί και χειρότερο, αν θυμηθούμε τη δεύτερη τετραετία Σημίτη που σφραγίσθηκε από αδράνεια, τέλμα και διαρπαγή του δημοσίου πλούτου.
Για να αποφύγουμε μια επανάληψη αυτού του θλιβερού προηγουμένου, ο κ. Κώστας Καραμανλής θα πρέπει τη δεύτερη τετραετία να κυβερνήσει πιο δυναμικά, πιο αποφασιστικά και προπαντός πιο τολμηρά, προχωρώντας από τις πρώτες 100 ημέρες στην εξαγγελία και στη σταδιακή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που θα βάλουν την Ελλάδα στον δρόμο της προόδου. Το παράδειγμα του Νικολά Σαρκοζί είναι διδακτικό. Και επειδή ο κ. Κώστας Καραμανλής παραπονιέται συνεχώς πως δεν έχει πάγκο, ας μιμηθεί τον Γάλλο συνάδελφό του και ας στελεχώσει τη νέα κυβέρνησή του με ικανούς από τα άλλα κόμματα και προπαντός με ανθρώπους της αγοράς. Ένα είναι πάντως βέβαιο. Όσες φιλοδοξίες και αν έχει ο κ. Κ. Καραμανλής για να κάνει έργο που θα δικαιώσει την υστεροφημία του, δεν θα το επιτύχει ποτέ αν σχηματίσει μια κυβέρνηση σαν τη σημερινή με πολιτικούς που το μόνο που σκέπτονται είναι η πατρονία των ΔΕΚΟ για να διορίζουν τους κομματικούς τους φίλους.
(Καθημερινή, 21/7/07)