Το άμεσο πρόβλημα είναι η κατάρρευση του Τραπεζικού συστήματος της χώρας μετά τους ερασιτεχνισμούς και τις αβελτηρίες των «αρμοδίων» επί μία δεκαετία. Εκθέσεις διεθνών πιστωτικών οίκων έχουν εκτιμήσει την κεφαλαιοποίηση των τεσσάρων «συστημικών» Τραπεζικών κάτω των 3,5 δις. ευρώ , που είναι το όριον επιβιώσεως. Οι τιμές-στόχου των μετοχών των δεν υπερβαίνουν το 1,5 ευρώ στην καλυτέρα περίπτωση κι’ η εκτίμηση-σύσταση για το σύνολον του Τραπεζικού κλάδου είναι αρνητική (underperform) χωρίς ορίζοντα βελτιώσεως.
Κρίσιμο ζήτημα είναι η εκκαθάριση των μη εξυπηρετουμένων δανείων (ΜΕΔ) που αποτελούν το αξεπέραστο εμπόδιο για την λειτουργία των Τραπεζών ως χρηματοπιστωτικών οργανισμών , δηλ. συγκεντρώσεως ιδιωτικών κεφαλαίων και χορηγήσεως πιστώσεων προς την παραγωγική οικονομία.
Η πλήρης αδυναμία Τραπεζικού δανεισμού, ο οποίος αποτελεί την κυρία πηγή χρηματοδοτήσεως της οικονομικής αναπτύξεως , καθηλώνει την οικονομία στο πάτωμα και δεν επιτρέπει την απογείωση της ενώ υπάρχουν οι προϋποθέσεις μετά από 8 έτη συρρικνώσεως.
Η αποταμιευτική ικανότης του κοινού έχει περιορισθή δραστικώς λόγω της απηνούς φορολογίας και της ελλείψεως χρηματικής ρευστότητος. Το μέσον και κατώτερο εισόδημα δεν επαρκεί όχι για στοιχειώδη αποταμίευση αλλ’ ούτε για την κάλυψη του κόστους ζωής. Οι μισθοί «μερικής απασχόλησης» που επικρατούν στην αγορά εργασίας δεν επιτρέπουν τον σχηματισμό στοιχειώδους ατομικού κεφαλαίου.
Οι επενδύσεις εμειώθησαν πέρυσι στο μείον 3% του Ακ. Εθν. Προϊόντος , λόγω του σχιζοφρενούς «πρωτογενούς πλεονάσματος» που σχημάτισε η κυβέρνηση ως «μαξιλάρι» (buffer stock) για να επιτύχει την ανέφικτη εισέτι μετά 6μηνον περιλάλητη «έξοδο στις αγορές».
Η επιτευχθείσα στο παρελθόν σχετική εξωστρέφεια της οικονομίας δεν αρκεί για ν’ αντισταθμίσει την επανελθούσα εσωστρέφεια. Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών με το εξωτερικό που προκάλεσε την κρίση του 2010 , επανέρχεται δριμύτερο λόγω εξαντλήσεως των περιθωρίων της λιτότητος.
Το σχέδιον της Τραπέζης της Ελλάδος για τα ΜΕΔ θεωρείται σενάριο οικονομικής φαντασίας με σουρεαλιστικές προεκτάσεις που χρειάζονται τουλάχιστον μία δεκαετία για να υλοποιηθούν ceteris paribus ως λέγουσι οι οικονομέτρες - αλλά μέχρι τότε πολλές οικονομικές μεταβλητές θα έχουν μεταβληθή ουσιωδώς.
Δεδομένης της απολύτου αδυναμίας εξυπηρετήσεως του εξωτερικού χρέους της χώρας που συνεχώς αυξάνεται και της δημογραφικής καταρρεύσεως , η μελλοντική οικονομική ανάπτυξη έχει μίαν μόνο ελπίδα να επανέλθη: την θεματική βελτίωση της παραγωγικότητος. Αλλά οι τρέχουσες οικονομικές και κυρίως πολιτικές συνθήκες (εκλογές γαρ εν όψει) εργάζονται ως βαρίδι ( wet blanket κατά την οικονομολογική φρασεολογία του συρμού) εις βάρος της ανταγωνιστικότητος της οικονομίας , αποδιώχνοντας το ξένο κεφάλαιο από τις παραγωγικές χρήσεις που έχει ανάγκη η οικονομία για να καταπολεμήσει την ανεργία και την φυγή των νέων.
Αλλά μία κυβέρνηση που δεν σέβεται την ιστορία του τόπου αδυνατεί να συλλάβει και να εφαρμόσει το οικονομικό αφήγημα που απαιτεί η εποχή μας.