Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος
Από την ίδρυση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα συμβαίνει ένα περίεργο φαινόμενο. Οι φιλέλληνες του πολιτισμένου κόσμου βοήθησαν την γέννηση και στήριξαν την ύπαρξή του, κινούμενοι σε μεγάλο βαθμό από την αγάπη της Ελλάδος όπως την είχαν προσλάβει από την κλασσική τους παιδεία.
Πάνω σε αυτά τα αισθήματα στηρίχτηκε, πάλι σε μεγάλο βαθμό, και η ένταξη της Ελλάδος στην Ευρώπη. Το περίεργο είναι ότι πολλοί από εκείνους που αγαπούν την Ελλάδα και τους Ελληνες αμφιβάλλουν αν οι σημερινοί κάτοικοι της χώρας είναι πράγματι απόγονοι των αρχαίων. Οχι με την γενετική έννοια αλλά με την πολιτιστική. Εάν έχουμε δηλαδή το ίδιο DNA του αρχαίου ήθους και της αισθητικής, μεταξύ άλλων. Πολλοί Ελληνες εξοργίζονται και θεωρούν τέτοιες αμφισβητήσεις ως προσβολή και ύβρη. Παρά ταύτα πολλά συμβαίνουν που κλονίζουν την πίστη στην καταγωγή μας ακόμη και των πιο ρομαντικών.
Οταν βλέπει κανείς, στην Λάρισα, στο κέντρο της πόλεως, μόλις κάτω από την επιφάνεια, ένα υπέροχο μαρμάρινο αρχαίο θέατρο, ίσως ωραιότερο από της Επιδαύρου, και ακούει ότι μέχρι «χθες» περνούσε πάνω από την ορχήστρα, και τις κερκίδες, ασφαλτοστρωμένος δρόμος, και εκατέρωθεν κτίσθηκαν προσφάτως πολυκατοικίες, τι να πει; Oτι δεν ήξεραν; Αλλά όταν έσκαβαν τα θεμέλια βρήκαν τις κερκίδες όπου, εν τάχει, κατασκεύασαν τα υπόγεια και τους βόθρους τους. Τώρα το θέατρο ανασκάπτεται με κεφάλαια της ΕΕ κατά το 75%. Οταν βλέπει τον Μαραθώνα –παγκόσμιο σύμβολο- να μετονομάζεται… «Σχινιάς», για να καλυφθεί η ντροπή του βανδαλισμού και να σκεφθεί κανείς ότι ως επιχείρημα της διεκδικήσεως των Αγώνων ήταν ακριβώς η… κληρονομιά μας. Τι να πει;
Και αυτή η επίδειξη της αρχαίας ελληνικής μας ταυτότητος συνεχίζεται σε κάθε ευκαιρία. Δεν είναι τυχαίο ότι το νεοκλασικό Ζάππειο επελέγη για την υπογραφή της εντάξεώς μας στην τότε ΕΟΚ. Το ίδιο μέγαρο χρησιμοποιείται ξανά για τις ανάγκες της προεδρίας για να βλέπουν οι Ευρωπαίοι αρχαίους κίονες, παλιούς και νέους, όπου και να κοιτάξουν. Εκεί όμως κάτι χάλασε και κατέρρευσε το σκηνικό. Γιατί κάποιος θεώρησε ότι δεν έπρεπε να δουν σκύλους. Ο σκύλος είναι για τους Τούρκους «ζαγάρ», λέξη υβριστική. «Τιποτένιος, αχρείος, «Φύγε από δω βρε ζαγάρ!» (Στο λεξικό).
Για τους αρχαίους όμως τα σκυλιά δεν ήταν ζαγάρια. Στον μύθο του κυνηγιού του Καλυδώνιου Κάπρου, αναφέρονται επωνύμως οι ήρωες κυνηγοί αλλά και σκύλοι. Κάθε ένας με το όνομά του. Γράφεται μάλιστα ποιος τραυματίστηκε και ποιος σκοτώθηκε. Από τις πιο συγκινητικές σελίδες της «Οδύσσειας» είναι η σκηνή της αμοιβαίας αναγνωρίσεως του Οδυσσέα με τον σκύλο του «Αργο». Γέρος ήταν ο Αργος και σε άθλια κατάσταση, αλλά δεν του έδωσε κανείς φόλα.
Οι δικοί μας αρμόδιοι του «πολιτισμού» θεώρησαν ότι δεν ήταν και πολύ «σικ» να δουν οι Ευρωπαίοι σκύλους, και τους δηλητηρίασαν μαζί με τις γάτες. Οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι όμως αηδίασαν και εξαγριώθηκαν μόλις το έμαθαν. Εγιναν διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες που ανεγράφησαν σε πολύστηλα δημοσιεύματα με τίτλους που άρχιζαν με την λέξη «Greeks». Στην Ελληνική Πρεσβεία στις Βρυξέλλες επεδόθη διαμαρτυρία με 48.559 υπογραφές. Ο Ελληνας πρέσβης, σωστά, είπε ότι το κρούσμα αυτό δεν απηχεί τα αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων. Αλλά δυστυχώς μερικοί απολίτιστοι, αναίσθητοι και βάρβαροι αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας και δυσφημούν το σύνολο.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 01/02/03)