Του Κώστα Θέου
Σε τι υστερεί η χώρα μας σε σχέση με τις ώριμες δυτικοευρωπαϊκές Δημοκρατίες; Σύμφωνα με τις στατιστικές, ιδίως μετά την αναθεώρηση του ΑΕΠ κατά 27%, το επίπεδο ευημερίας των Ελλήνων υποτίθεται πως είναι πια κοντά ή και άνω του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μολαταύτα, εμπειρικές και επιστημονικές έρευνες δείχνουν πως οι Έλληνες πολίτες, απλοί εργαζόμενοι έως και επιχειρηματίες, δικαιούνται να αισθάνονται πως το επίπεδο των υπηρεσιών που παρέχει το κράτος υστερεί σημαντικά, τόσο ποιοτικά όσο ποσοτικά, σε σχέση με τα πρότυπα των πιο προηγμένων κρατών.
Παραδείγματα μας παρέχονται καθημερινά γύρω μας. Από τη μέτρια ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα δημόσια σχολεία (ίσως και στα ιδιωτικά) έως τις πασιφανείς αδυναμίες του συστήματος υγείας. Από την καταστροφή του δασικού πλούτου που συντελείται καθημερινά γύρω μας έως τη γελοιοποίηση των αρχών ασφαλείας από ομάδες εφήβων που κάνουν «χαβαλέ». Από το καχεκτικό κοινωνικό κράτος, το οποίο ανεπαρκώς στηρίζει τις πλέον ευάλωτες κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού μας, έως τα εμπόδια που προβάλλονται στην επιχειρηματικότητα.
Χθες, παραδείγματος χάριν, η κυβέρνηση παρουσίασε με διθυραμβικό τρόπο τις εγκρίσεις επενδύσεων του αναπτυξιακού νόμου, παραλείποντας να αναφέρει πως οι ενδιαφερόμενοι επενδυτές αναμένουν εδώ και σχεδόν ένα χρόνο για να μάθουν την τύχη της επένδυσής τους. Κατά παράβαση νόμου που ψήφισε (και πάλι διθυραμβικά) η παρούσα κυβέρνηση, σύμφωνα με τον οποίον η προθεσμία αξιολόγησης των αιτήσεων μειώνεται από τρεις μήνες σε δύο μήνες. Το επίτευγμα συνίσταται, λοιπόν, στο ότι οι τρεις μήνες έγιναν δέκα...
Από την άλλη, σε μερικές μέρες γιορτάζουμε την επέτειο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αγώνες που έγιναν αφορμή για να αποδείξουμε στους τρίτους, και κυρίως στον εαυτό μας, πως είμαστε ικανοί για κάτι, όχι απλώς πολύ καλύτερο, αλλά που αγγίζει την αριστεία με βάση τα καλύτερα διεθνή πρότυπα. Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες κάναμε ως χώρα μια τεράστια υπέρβαση, και πάνω από όλα το ίδιο το κράτος. Ολοκληρώσαμε ένα άνευ προηγούμενου πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των υποδομών μας σε χρόνο ρεκόρ. Οι υπερβάσεις κόστους (παρά τα όσα λαϊκίστικα έλεγε τότε η Ν.Δ.) ήταν ελάχιστες. Προς σύγκριση, ο προϋπολογισμός των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου το 2012 έχει ήδη τριπλασιαστεί, πέντε χρόνια πριν από την πραγματοποίησή τους. Το κράτος, από τα νοσοκομεία ως τις συγκοινωνίες, από την Πυροσβεστική έως τις υπηρεσίες καθαριότητας, λειτούργησε υποδειγματικά.
Οι πιο ρομαντικοί από εμάς φανταζόμασταν πως η στάθμη των απαιτήσεων μας έχει πια ανέβει οριστικά. Πως στο μέλλον δεν θα ανεχόμασταν στον ίδιο βαθμό με το παρελθόν τα εκτεταμένα συμπτώματα αναποτελεσματικότητας που μας διακρίνουν. Πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα μετρούσαν ως ταπεινωτικός πήχυς της μέχρι τότε ανικανότητάς μας. Και κυρίως ως ο μελλοντικός πήχυς των απαιτήσεών μας.
Δυστυχώς, τίποτε από όλα αυτά δεν ίσχυσε. Η λαμπρή παρένθεση της προετοιμασίας και διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων έκλεισε οριστικά. Μοιάζει ως όνειρο το οποίο διερωτώμαστε αν το ζήσαμε πραγματικά ή απλώς το φανταστήκαμε. Η πρότυπη Αστυνομία που εξάρθρωσε τη «17Ν» και παρείχε τη μέγιστη ασφάλεια στους Ολυμπιακούς Αγώνες γελοιοποιείται από ομάδες νεαρών κουκουλοφόρων. Η Πυροσβεστική Υπηρεσία, που το 2002 και 2003 σημείωσε ρεκόρ πεντηκονταετίας χαμηλότερης έκτασης καμένων δασικών εκτάσεων, παρακολουθεί ανίκανη την καταστροφή του δασικού μας πλούτου. Η πτώση του ρυθμού εκσυγχρονισμού των υποδομών μας είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού.
Το θαυμαστό ελληνικό κράτος της ολυμπιακής προετοιμασίας δεν υπάρχει πια. Έγινε και αυτό αποκαϊδια μέσα στις στάχτες των δραματικών ημερών που ζούμε. Προς επιβεβαίωση της ρήσης πως ό,τι κτίζεται δύσκολα γκρεμίζεται εύκολα. Το έργο της ανοικοδόμησης σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους πρέπει να ξαναρχίσει από την αρχή. Προς δόξαν της περιβόητης επανίδρυσης...
(Από την Εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ 28-29/07/2007)