Του Ανδρεα Ανδριανοπουλου
Περνώντας κάτω από τους περίφημους βραχώδεις Πυλώνες του ποταμού Λένα της ανατολικής Σιβηρίας, καθ’ οδόν από το απόμακρο Γιακούτσια προς το Ιρκούτσκ, την πανέμορφη λίμνη Βαϊκάλη και τη μυστηριώδη Βουδιστική Μπουρνάτια, νοτιότερα και παραπέρα ανατολικά, συνειδητοποιεί κανείς το απέραντο βάθος της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Καταλαβαίνει όμως παράλληλα και τις ατέλειωτες πηγές πρώτων υλών που βρίσκονται στη διάθεση αυτών που αποφασίζουν στη Μόσχα.
Από τα ορυχεία χρυσού της Γιακουτίας, ασημιού και ουρανίου της Τσιτά, νικελίου στο Κράσνογιαρσκ γύρω από τις βορειότερες όχθες του ποταμού Γένισεϊ και αερίου και πετρελαίου σχεδόν παντού στη Σιβηρία οι δυνατότητες παρέμβασης της Ρωσίας στις διεθνείς αγορές φαντάζουν ατέλειωτες.
Το νέο όμως οικονομικο-πολιτικό σχήμα που αρχίζει να οικοδομείται στις απεραντοσύνες της Ασίας ξεπερνάει σίγουρα τις όποιες γεω-οικονομικές ανησυχίες και στρατηγικές.
Στο πλαίσιο του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης είναι φανερό πως δυνάμεις σιωπηλές και μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον μουδιασμένες αρχίζουν να εξασκούν τους μυς και τα μέλη τους.
Ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης πρώτων υλών στη γη, η Ρωσία, δίνει τα χέρια στον μεγαλύτερο καταναλωτή της Υφηλίου, την Κίνα. Και μαζί με άλλες χώρες, εξίσου σπουδαίες οικονομικά στον τομέα τους (Ιράν στην ενέργεια, Καζακστάν στο πετρέλαιο, Τουρκμενιστάν στο αέριο, Ινδία στις υψηλές τεχνολογίες) σχηματοποιούν σιγά σιγά (κάποιοι είναι ήδη μέλη, κάποιοι ακόμη –συνεργαζόμενοι– παρατηρητές) μια οντότητα που θα συνταράξει σίγουρα καθιερωμένες παγκόσμιες ισορροπίες.
Ιδιαίτερα στην ενέργια οι προοπτικές είναι εκρηκτικές.
Διότι πέραν των παραγωγών και της Κίνας στο σχήμα μετέχουν και χώρες με σημαντικό πληθυσμιακό βάθος (το Πακιστάν, το Ουζμπεκιστάν, η Μογγολία και βέβαια η Ινδία) που μακροχρόνια απειλούν να αλλάξουν την εικόνα των διεθνών αγορών. Δηλαδή η ενέργεια που θα παράγει η Ασία να καταναλώνεται από τις χώρες μοναχά της ηπείρου αυτής!
Το «Ενεργειακό αυτό Κλαμπ της Ασίας» (οι υπουργοί Ενέργειας δηλ. των χωρών αυτών) συνήλθε σε μια από τις πρώτες του συνεδριάσεις στις 28 Ιουνίου.
Ελπίδα της Δύσης για την ώρα είναι η διστακτικότητα της Κίνας απόλυτα να ενσωματωθεί, καθώς και πως οι παρατηρητές δεν είναι ακόμη μέλη.
Από το Καμπαρόφσκ της ρωσικής Απω Ανατολής, που αντικρίζω αυτά τα γεγονότα, ένα πράγμα αναρωτιέμα: για πόσο καιρό η Δύση θα μπορεί να κοιμάται ήσυχη ακόμη.
(Από την Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 03/08/2007)