«Στην Κύπρο υπάρχουν δύο μέρη. Αν υπάρχει ανάγκη για υδρογονάνθρακες θα γίνει μετά την επίλυση ή με κοινή συμφωνία των δύο πλευρών για να μοιράζονται τις άδειες. Είναι λοιπόν μια ευκαιρία για την περιοχή. Αν οι Ελληνοκύπριοι το θέλουν η πόρτα είναι ανοικτή. Όταν όμως οι εξορύξεις σε μια περιοχή που ανήκει σε δύο περιοχές γίνονται μονομερώς αυτό δεν είναι αποδεκτό και έχει συνέπειες. Ελπίζω και οι δύο πλευρές να εργαστούν για να υπάρξει συνεργασία».
Σιγά τα ωά Τουρκίας, που λέει και ο λαός. Έχουμε ακούσει μυριάδες, έτι χειρότερων και προκλητικότερων από τους επιγόνους της «Οθωμανικής διακυβέρνησης». Το θέμα δεν είναι το τί μπορεί να εκστομίζει ο πάσα εις. «Γούστο του, καπέλο του», που ξαναλέει ο λαός.
Το θέμα είναι τι λέμε εμείς, ήγουν, οι επίγονοι των προυχόντων και προεστών, για να το «γυρίσω», στην ορολογία της καθ΄ ημάς τουρκοκρατίας.
Μαντέψτε!
Όχι μόνο δεν λέμε κάτι το αποστομωτικό και το «ελληνοπρεπές», για να τους «βουλώσουμε» το στόμα, αλλά συμπλέουμε ευπειθώς, για να το θέσω κομψά, εμπρός στις έωλες και πολλαπλώς ανιστόρητες απαιτήσεις των κατοικοεδρευόντων στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου.
Η τοποθέτηση του βουλευτή προκάλεσε την παρέμβαση του επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας, Οσμάν Ασκίν Μπακ, ο οποίος πρόσθεσε: «Υπάρχουν κάποιες διαμάχες. Το να τις περιγράψω ως μονομερείς παραβιάσεις δεν είναι δίκαιο. Η Τουρκία είναι η τελευταία πλευρά που έχει το φταίξιμο με την Κύπρο. Θα μπορούσε να είχε υπάρξει λύση στο Κραν Μοντανά. Στο δίκαιο της θάλασσας δεν μετέχει η τουρκική πλευρά. Η ελληνική το περιγράφει ως διεθνές δίκαιο. Η Τουρκία έχει μεγαλύτερη ακτογραμμή προς το Αιγαίο. Είναι μια διαμάχη και προϋποθέτει διαπραγματεύσεις που μέχρι τώρα δεν έχουν γίνει κατορθωτές γιατί η ελληνική πλευρά εμμένει στις μονομερείς ενέργειες και ερμηνείες».
Ακούγοντας τους ιταμούς Τούρκους κοινοβουλευτικούς, οι κύριοι Χρήστος Καραγιαννίδης, επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στο (ΕΟΚ και) ΝΑΤΟ (το ίδιο Συνδικάτο) και Κώστας Δουζίνας, Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας, αμφότεροι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος της Ελλάδας, - άλλοτε γνωστής και ως Ψωροκώσταινα – απήγγειλαν, με ένα στόμα και μια φωνή, τον Νέο Παιάνα του Έθνους:
«Πρέπει να λύσουμε τα μεταξύ μας προβλήματα με έναν έντιμο συμβιβασμό, όπως κάναμε και με την Βόρεια Μακεδονία», ο πρώτος, και ως His Master’s Voice, το: «Πρέπει να υπάρξει διάλογος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας με σεβασμό, όπως κάναμε και με την Βόρειο Μακεδονία», ο δεύτερος - ο οποίος, στην εναγώνια προσπάθειά του να θέσει το δάχτυλο επί των τύπων των (Ν)ήλων, δηλαδή, να πάει το πράμα ένα βήμα παραπέρα, αποφάνθηκε, αναφερόμενος στο μέλλον της συνύπαρξης ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων πως: «Οι δύο λαοί δεν έχουν κάτι να τους χωρίσει. Οι πολιτικές εξουσίες έχουν τις διαφορές».
Αφού καταγράψαμε για άλλη μια φορά το χιλιοειπωμένο τροπάρι περί της επί γης ειρήνης και της εν (προοδευτικοίς) ανθρώποις ευδοκία, κλείνουμε τη σελίδα του παρόντος και καταφεύγουμε στην επιμορφωτική αγκάλη της Ιστορίας του τόπου –που ως γνωστό τον έχουμε αφήσει στον τόπο.
Είναι άραγε η πρώτη φορά που Έλληνες κυβερνητικοί, ή γενικώς και αορίστως «επίσημοι», ισοπεδώνουν το καλώς εννοούμενο εθνικό συμφέρον, παραθέτοντας φληναφήματα, αντί λόγου, που συνάδουν περισσότερο με το σοβιετικό δόγμα περί διεθνοποίησης – όρα, υπαγωγής των λαών στο άρμα του Κρεμλίνου.
Ή είναι, μήπως, η πρώτη φορά που Έλληνες συμπεριφέρονται κατ’ αυτό τον τρόπο ενώπιον του «εχθρού»;
Ο φόβος μπροστά στον «ισχυρό», ή το δέλεαρ του προσεταιρισμού του προς ίδιον όφελος, θα μπορούσαν να αποτελούν μια κάποια δικαιολογία για αυτά τα διαλυτικά φαινόμενα.
Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα. Οι Σπαρτιάτες που ήθελαν να ξεπατώσουν την Αθηναϊκή Ηγεμονία και προσεταιρίστηκαν τον Πέρση Βασιλέα και τον χρυσό του, Αθηναίοι εξόριστοι οι οποίοι γύρευαν εκδίκηση για την αδικία που τους επεφύλαξε η Δημοκρατία του Περικλέους, Στρατηγοί οίτινες έσπευσαν να προσφέρουν τις πολεμικές γνώσεις τους στα Σούσα, επειδή κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν ως ανεπαρκείς σε κάποια μάχη, ή σε μια ναυμαχία.
Τα ίδια παρατηρήθηκαν κατά τη μακρά περίοδο της «Οθωμανικής Διακυβέρνησης», στη διάρκεια της τριπλής κατοχής της χώρας μας, στον ΒΠΠ και φυσικά στην μεταεμφυλιακή Ελλάδα, όπου έκανε πάρτι η "Πρεσβεία"!
Στη σύγχρονη εκδοχή τους, η πιθανότερη εξήγηση θα ήταν ένας συνδυασμός φοβικού συνδρόμου απέναντι στην Τουρκία (ή σε οιαδήποτε άλλη ξένη δύναμη που μοιάζει να απειλεί τη χώρα) και τους λεονταρισμούς της, με ιδεολογικό-αριστερό προπέτασμα.
Η ανιστόρητη προβολή θέσεων επιπέδου «η Τουρκία έχει δίκιο να νιώθει αποκλεισμένη στο Αιγαίο», ή «οι λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν», ή ακόμη χειρότερο «πρέπει να συμβιβαστούμε εντίμως όπως κάναμε με τα Σκόπια», επιτείνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σε γεωπολιτικό επίπεδο.
Στην διεθνή διπλωματία και πολιτική ισχύει απαράγραπτη, η αρχή της ανταποδοτικότητας, εκτός, φυσικά του ότι για τις αναμεταξύ κρατών διενέξεις και απαιτήσεις υπάρχει το ρημάδι που λέγεται «Διεθνές Δίκαιο», για το οποίο - οποία έκπληξη- ο εξ ανατολών γείτων δεν δίνει γρόσι τσακιστό.
Αντί άλλης απαντήσεως στους ανιστόρητους και άκριτους χειροκροτητές της «φιλίας των λαών», παραθέτω την τελευταία παράγραφο ενός πολύ εύστοχου, πρωθύστερου σχολίου του Energia.gr: «Συμπερασματικά, παρατηρούμε ότι όσο η Τουρκία θα αισθάνεται περιθωριοποιημένη, από την άποψη του άμεσου ελέγχου και της εκμετάλλευσης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, τόσο θα αντιδρά με νευρικότητα, προβάλλοντας πότε τη μία και πότε την άλλη αξίωση, όχι μόνο στο Αιγαίο και στην Κύπρο, όπως συμβαίνει τώρα, αλλά και σε Συρία και Ιράκ, όπου και εκεί αισθάνεται αποκομμένη και αδικημένη και "εκτός νυμφώνος" από τη μοιρασιά που προέκυψε από τη διάλυση της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.»
(Ολόκληρο το σχόλιο στον παρακάτω σύνδεσμο: https://www.energia.gr/article/152230/oi-ereynes-gia-fysiko-aerio-sthn-kypriakh-aoz-kai-h-enteinomenh-toyrkikh-proklhtikothta )