Η ΕΚΤ είχε διατυμπανίσει, τον περασμένο Δεκέμβριο, ότι εγκαταλείπει την «ποσοτική χαλάρωση» και τα μηδενικά επιτόκια εντός του έτους και επανέρχεται στην ορθόδοξη νομισματική πολιτική, δηλ. τον έλεγχο της προσφοράς χρήματος ανάλογα με την πορεία του πληθωρισμού και του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών.
Όμως αφού η προηγουμένη αύξηση της ρευστότητος στις Τράπεζες απέτυχε και δεν προκάλεσε πληθωρισμό και μεγάλα εξωτερικά προβλήματα στην Ευρωζώνη, γιατί ο Ντράγκι επανέρχεται στην αποτυχημένη πολιτική;
Οι Τράπεζες όχι μόνον δεν χορήγησαν πέρυσι νέα δάνεια στις επιχειρήσεις αλλά τα περιόρισαν δραστικά, φοβούμενες την μη εξυπηρέτηση των. Μάλιστα παρά την πρόσφατη μεταστροφή του Ντράγκι ,οι μετοχές των Ευρωπαϊκών Τραπεζών υπεχώρησαν εν αντιθέσει με την χρηματιστηριακή λογική.
Το αίτιον ,νομίζω, της αποτυχίας της νομισματικής θεωρίας Ντράγκι που είναι «για τα μπάζα» κατά τον διευθυντή Λώρενς Φίνκ του μεγάλου Αμοιβαίου Κονδυλίου ή Φάντ , «Μπλάκροκ» ,συνίσταται στην μεγάλη έμφαση που δίδει στα χαμηλά επιτόκια και στα ελλείμματα κι’ όχι στις άλλες παραμέτρους της οικονομίας όπως η συσταλτική δημοσιονομική πολιτική , το απαράγραπτο ένστικτο της φιλαργυρίας του κοινού και η αξία του εθνικού καπιταλισμού έναντι του δήθεν … παγκοσμιοποιημένου.
Όταν τα επιτόκια είναι μηδενικά για τους καταθέτες και χαμηλότερα από τους αναλαμβανομένους κινδύνους των πιστώσεων , τότε οι μεν καταθέτες αποφεύγουν τις (μαρτρυριάρικες εφ’ εξής) αποταμιεύσεις στα Τραπεζικά γκισέ και προτιμούν τις θυρίδες , τα δε «πιστωτικά ιδρύματα» αποφεύγουν τις νέες πιστώσεις που δεν αποφέρουν κέρδη πάνω από το ρίσκο των.
Όταν μία χώρα δανείζεται στο νόμισμα της κι’ όχι στο ευρώ όπως η Ελλάδα επί 17ετία – μπορεί να τρέχει με δημοσιονομικά ελλείμματα κι’ όχι με «πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ» για ν’ αντιμετωπίσει την υποαπασχόληση και την ανεργία. Όταν το δημόσιο έλλειμμα υπερβεί τα εσκαμμένα , τα επιτόκια ανέρχονται χωρίς να υπάρχει πρόβλημα χρηματοδοτήσεως του από την εκτύπωση εθνικού χρήματος.
Ακριβώς τ’ αντίθετα συμβαίνουν μέσα στο κορσέ της Ευρωζώνης. Η μεν Γερμανία αρνείται ν’ αυξήσει το έλλειμμα του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού , η δε υπόλοιπη Ευρώπη πάσχει από την δημοσιονομική πειθαρχία ενώ η ανεργία της αυξάνει.
Η δύσμοιρη χώρα μας «αντί να τρέχει με ρυθμό αναπτύξεως «6-7% έπειτα από μία δεκαετία αποαναπτύξεως» , η έλλειψη εθνικής οικονομικής πολιτικής την καταδικάζει σε επενδυτική και δημογραφική οπισθοχώρηση.
Η ιστορία έχει την ιδική της ειρωνεία. Την στιγμή που η νομισματική πολιτική του Μάριο Ντράγκι έπαθε πανωλεθρία , η Ακαδημία μας,πάντοτε εκτός πραγματικότητας ,τον έχρησε επίτιμο μέλος της.