Του βουλευτού Επικρατείας Στ. Μάνου
Τον Απρίλιο του 2003 η «Εστία» φιλοξένησε άρθρο μου για το τι θα έπρεπε να γίνει με το παλαιό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Αφορμή για το άρθρο ήταν η ανακοίνωση της πρόθεσης του κ. Σημίτη να μετατρέψει την έκταση του παλαιού αεροδρομίου στο μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης, αν όχι και του κόσμου. Σε μια προνομιούχο περιοχή με εκτεταμένο μέτωπο στη θάλασσα και κάτω από τον Υμηττό.
Την περασμένη Πέμπτη ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς ανακοίνωσε ότι θα υλοποιήσει το σχέδιο Σημίτη και – αρχίζοντας το 2008 – το αεροδρόμιο θα διαμορφωθεί στο μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης, ή και του κόσμου. Στο πάρκο, κατά τις δηλώσεις του υπουργού, θα φυτευτούν 36.800 δέντρα και 17.500 θάμνοι, δηλαδή 7 δέντρα και 3,5 θάμνοι σε κάθε στρέμμα!
Δεν θα επαναλάβω τα όσα έγραψα το 2003. Θέλω μόνο να παραθέσω μερικές απλές σκέψεις.
Η έκταση του αεροδρομίου είναι 5.200 στρέμματα. Αν η μισή έκταση οριζόταν οικοδομήσιμη, εκτιμώ ότι λόγω θέσης και συγκοινωνιακής εξυπηρέτησης, θα αποκτούσε αξία ίση ή μεγαλύτερη της αξίας των οικοπέδων στην Εκάλη και στην Βουλιαγμένη όπου οι αντικειμενικές αξίες είναι 1,3 εκ. ευρώ ανά στρέμμα. Με άλλα λόγια η μισή έκταση του αεροδρομίου - αν καταστεί οικοδομήσιμη - θα έχει αντικειμενική αξία που θα υπερβαίνει τα 2.600Χ1,3=3.380 εκ. ευρώ. Στην αγορά η πραγματική αξία θα πλησιάσει τα 4 δις ευρώ.
Το Ελληνικό Δημόσιο κατέχει λοιπόν ιδιοκτησία αξίας 4 δις ευρώ και το ερώτημα είναι ποια είναι η καλύτερη αξιοποίηση της. Η γνώμη που εξέφρασα πριν από 5 σχεδόν χρόνια και επαναλαμβάνω σήμερα είναι ότι με τα χρήματα αυτά θα έπρεπε να απαλλοτριωθούν 20 εκτάσεις των 100 στρεμμάτων στις πυκνοκατοικημένες περιοχές της Αθήνας και να δημιουργηθούν 20 Κήποι των 100 στρεμμάτων. Ως μέτρο σύγκρισης ο Εθνικός Κήπος χωρίς το Ζάππειο δεν ξεπερνά τα 200 στρέμματα. Αντί για 20 κήπους των 100 στρεμμάτων θα μπορούσαν να γίνουν περισσότεροι μικρότερης έκτασης.
Αν η Αθήνα διέθετε ήδη τέτοιους κήπους κοντά στους χώρους κατοικίας και αν οι αξίες γης ήταν χαμηλές θα μπορούσα να δεχθώ τη λογική διαμόρφωσης ενός μεγάλου μητροπολιτικού πάρκου στα προάστια. Αλλά με τα σημερινά πολεοδομικά δεδομένα θεωρώ την επιλογή επίδειξη ματαιόδοξου νεοπλουτισμού.
Οι κήποι χρειάζονται κοντά στους τόπους κατοικίας. Όπου οι μητέρες με τα παιδιά τους μπορούν να πάνε με τα πόδια κάθε μέρα. Το ίδιο και οι μεγάλοι άνθρωποι που αλλοιώς νοιώθουν φυλακισμένοι στα τσιμεντένια κουτιά της Αθήνας και η μόνη τους αναψυχή είναι η επίσκεψη στο καφενείο. Ιδεωδώς θα ήθελα όλα τα σπίτια να έχουν ένα κήπο σε απόσταση όχι μεγαλύτερη από 15 λεπτά με τα πόδια.
Πως θα πάει η μητέρα με τα παιδιά της στο μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης; Με τη συγκοινωνία; Με το Ι.Χ.; Μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο κάθε μέρα; Αλλά και για τους κατοίκους των δήμων πάνω από τη λεωφόρο Βουλιαγμένης τι νόημα έχει το μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης; Θα διασχίσουν τη λεωφόρο Βουλιαγμένης και θα περπατήσουν με τα μικρά τους παιδιά δύο χιλιόμετρα για να φθάσουν στη θάλασσα; Μια λωρίδα πάρκου πλάτους 200 μέτρων κατά μήκος της λεωφόρου Βουλιαγμένης και της βόρειας περιμέτρου του αεροδρομίου θα δημιουργούσαν ένα χρηστικό κήπο που θα κάλυπτε τις ανάγκες των κατοίκων της περιοχής.
Ο κ. Σουφλιάς συνέκρινε το μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης με το Central Park της Νέας Υόρκης που διαθέτει «μόνο» 3.500 στρέμματα. Υπάρχουν όμως μερικές σημαντικές διαφορές: Το Central Park της Νέας Υόρκης λέγεται Central επειδή ακριβώς βρίσκεται στο κέντρον του Μανχάταν και περιβάλλεται σε όλες τις πλευρές του από τεράστιους ουρανοξύστες με ατέλειωτο αριθμό κατοικιών. Για τους κατοίκους του Μανχάταν το Central Park δεν είναι προαστιακό πάρκο αλλά κήπος έξω από την πόρτα τους. Το ίδιο ισχύει και για το Hyde Park στο Λονδίνο.
Έχουμε την εμπειρία της συντήρησης των λίγων πάρκων της Αθήνας. Ποιος θα αναλάβει τη συντήρηση του μεγαλύτερου πάρκου της Ευρώπης; Ποιος θα αναλάβει την ασφάλεια της αχανούς έκτασης;
Μου κάνει εντύπωση η απάθεια και αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουν οι δήμαρχοι του Λεκανοπεδίου τις κυβερνητικές εξαγγελίες. Έχουν τη μοναδική ευκαιρία να βελτιώσουν τη ζωή των δημοτών τους με τη δημιουργία μεγάλων κήπων και δεν κάνουν απολύτως τίποτε.
Τα μεγαλύτερα πάρκα της Ευρώπης μπορούσαν και έπρεπε να διαμορφωθούν στα γύρω βουνά: τον Υμηττό, το Αιγάλεω, την Πάρνηθα και την Πεντέλη. Εκεί η γη έχει μικρή αξία (με εξαίρεση τις περιοχές όπου το κράτος ανέχτηκε εμπρηστές και καταπατητές) και η σημασία για το κλίμα της Αθήνας και την υγεία των Αθηναίων τεράστια. Εκεί θα έπρεπε να εστιαστεί η προσπάθεια της κυβέρνησης και όχι σε φαραωνικές επιδείξεις νεοπλουτισμού.
Όπως προ πενταετίας στον κ. Σημίτη έτσι και στον κ. Καραμανλή θα ήθελα να πω ότι η δημιουργία στην πρωτεύουσα 20 κήπων, αδάπανα για τους πολίτες της, θα του εξασφάλιζε πολύ ασφαλέστερη θέση στην Ιστορία από ό,τι τα αμφιβόλου σημασίας άλλα “επιτεύγματά” του.
(Από την Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 06/08/2007)