Του Ευθ. Π. Πέτρου
Η κινητοποίηση της αμερικανικής πολεμικής μηχανής, στο στόχαστρο της οποίας ευρίσκεται το Ιράκ, κλιμακώνεται ανεξαρτήτως των αντιδράσεων που εκδηλώθηκαν στο διπλωματικό πεδίο. Αντιδράσεων, οι οποίες μεταξύ των άλλων απέδειξαν την αδυναμία της Ευρώπης να διαμορφώσει ενιαία στάση στα διεθνή ζητήματα. Πόσο μάλλον να χαράξει κοινή εξωτερική πολιτική…
Η κορύφωση πάντως της προετοιμασίας των ΗΠΑ, αποτελεί την έμπρακτη απόδειξη της αποφασιστικότητας της αμερικανικής πολιτικής ηγεσίας να φθάσει μέχρι το τέλος, την ανατροπή δηλαδή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν.
Όμως, παρά το γεγονός ότι η πολεμική προετοιμασία εξελίσσεται σε κάθε επίπεδο, η αμερικανική προσέγγιση στο σχεδιασμό επιχειρήσεων αποδίδει τεράστια σημασία στην αεροπορική προετοιμασία. Είναι λοιπόν πολύ πιθανόν, παρά την δηλωθείσα πρόθεση των ΗΠΑ να ολοκληρώσουν την επιχείρηση το ταχύτερο δυνατόν, η περίοδος των αεροπορικών βομβαρδισμών να παραταθεί για αρκετές εβδομάδες. Θα υπενθυμίσουμε ότι πριν από δέκα χρόνια η επιχείρηση Desert Storm (το αεροπορικό σκέλος του Πολέμου του Κόλπου) διήρκεσε ένα περίπου μήνα, ενώ στο Κοσσυφοπέδιο, όπου τελικά δεν χρειάσθηκαν χερσαίες επιχειρήσεις, οι βομβαρδισμοί κράτησαν τρεις μήνες.
Είναι πολύ πιθανόν, η αμερικανική ηγεσία, να επιδιώκει στο Ιράκ, ένα αποτέλεσμα ανάλογο με αυτό του Κοσσυφοπεδίου. Να προκληθεί δηλαδή η κάμψη του αντιπάλου, ως αποτέλεσμα αεροπορικών και μόνον επιθέσεων. Για το λόγο αυτό, στην τελευταία φάση πριν από την έναρξη των επιχειρήσεων, εντείνεται η προσπάθεια να «υποδειχθεί» προς τον Σαντάμ Χουσεΐν ότι η αποχώρησή του θα μπορούσε να είναι μία λύση…
Η εκ των ένδον κατάρρευση, θα είχε πολλαπλά οφέλη για την αμερικανική πλευρά. Πρώτον και κύριον θα τις απήλασσε από την ανάγκη εξαπολύσεως χερσαίών επιχειρήσεων, κατά τις οποίες θα είχαν ούτως ή άλλως σημαντικές απώλειες. Εκτός όμως τούτου, η εικόνα του αμερικανικού στρατού εισερχόμενου σε μια χώρα, το καθεστώς της οποίας καταρρέει θα ήταν πολύ διαφορετική από την εικόνα μιας εισβολής, στρατού ο οποίος στην ουσία επιβάλλει κατοχή.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση όμως, είτε η κατάρρευση είτε η ανατροπή του ιρακινού καθεστώτος και η μόνιμη εγκατάσταση αμερικανικών δυνάμεων στην χώρα, σημαίνει σημαντική διαφοροποίηση των πολιτικών ισορροπιών στην περιοχή. Τα νέα δεδομένα, επηρεάζουν κυρίως την Σαουδική Αραβία, η οποία όμως έχει παύσει να θεωρείται από τους Αμερικανούς χώρα-στυλοβάτης της πολιτικής τους, όπως και την Τουρκία, η οποία παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις που αφορούν στο μέλλον των Κούρδων του βορείου Ιράκ. Με δεδομένο ότι η αμερικανική πλευρά υπολογίζει στην υποστήριξη του κουρδικού στοιχείου, ευνόητο είναι ότι ενδεχομένη συμμετοχή τουρκικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις, κάθε άλλο παρά ευπρόσδεκτος θα ήταν.
Συνεπώς το βάρος της προσπάθειας πρέπει να αναληφθεί εξ ολοκλήρου από τις αμερικανικές και βρετανικές δυνάμεις. Και το δυσκολότερο σκέλος δεν είναι η καταστροφή της πολεμικής μηχανής του Ιράκ. Είναι η επιβολή της λύσεως της «επομένης ημέρας». Δηλαδή της διαδόχου καταστάσεως. Το πολιτικό-διπλωματικό σκηνικό, είναι σήμερα σκηνικό ρευστότητας. Oμως πρέπει να θεωρούμε βέβαιο, ότι θα παραμείνει έτσι ακόμη και μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων.
Και παρά ταύτα ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας κάθε άλλο παρά θα πλησιάζει προς το τέλος του.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 04/02/03)