Του Κώστα Καλλίτση
Οι επικείμενες εκλογές διακρίνονται από όλες τις προηγούμενες της μεταπολιτευτικής περιόδου, για μια διπλή πρωτοτυπία. Πρώτη, ότι δεν έχουν πολιτικό διακύβευμα. Οι προβληματισμοί για πρόωρες εκλογές έχουν εμφανιστεί στην κυβέρνηση εδώ και 36 μήνες (έκαναν πρεμιέρα αμέσως μετά την Ολυμπιάδα 2004...) ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση ζητεί εκλογές εδώ και πολλούς μήνες. Παρά ταύτα, φθάσαμε στο παρά 5΄ των εκλογών και πολιτική πρόταση δεν έχει παρουσιαστεί ούτε από τους μεν ούτε από τους δε. Προγραμματικές διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων, αν υποθέσουμε ότι είναι υπαρκτές, πάντως δεν είναι εμφανείς. Με αυτήν την έννοια, η πρωτοτυπία των εκλογών είναι ότι γίνονται, περίπου, για το τίποτα...
Δεύτερη πρωτοτυπία των επικείμενων εκλογών είναι η δικαιολόγηση της προκήρυξής τους. Είναι η πρώτη φορά που προκηρύσσονται πρόωρες εκλογές με το επιχείρημα ότι... πρέπει να καταρτιστεί κρατικός προϋπολογισμός. Κάτι τέτοιο ίσως να είχε νόημα αν επρόκειτο αυτός ο προϋπολογισμός να ήταν εργαλείο ριζοσπαστικής αλλαγής και ανατρεπτικής καινοτομίας στη δημόσια διαχείριση. Πάντως, όχι απλά επειδή, όπως είπε ο πρωθυπουργός, ο νέος κρατικός προϋπολογισμός θα περιλαμβάνει μέτρα κοινωνικής αλληλεγγύης όπως το Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής – έναν ακόμη κρατικό φορέα που θα μοιράζει το «επίδομα φτώχειας».
Συνήθως οι πρόωρες εκλογές γίνονται για λόγους διαφορετικούς από αυτούς που προσχηματικά προβάλλονται. Η σημερινή κυβερνητική ηγεσία ξέφυγε από την προσχηματική των «εθνικών λόγων» αλλ’ όχι από την πρακτική των προσχημάτων.
Εδώ και πολλούς μήνες, κορυφαία κυβερνητικά στελέχη προτείνουν (δημοσίως...) εκλογές, επειδή (όπως υποστηρίζουν...) η κυβέρνηση δεν είχε κάτι άλλο να κάνει, δεν είχε άλλη ατζέντα, δεν είχε ανεκτέλεστο πρόγραμμα, επειδή έκανε ό,τι είχε να κάνει και πλέον, έχοντας ολοκληρώσει το (όποιο...) έργο της, ήταν καταδικασμένη να περιμένει άπραγη τις επόμενες εκλογές.
Οι δυσκολίες εκτέλεσης του τρέχοντος προϋπολογισμού (τα έσοδά του τρέχουν με 2,3% αντί για 6,2% και οι πρωτογενείς δαπάνες με 8,5% αντί για 7,4% που ήταν ο στόχος, με αποτέλεσμα να δημιουργείται «μαύρη τρύπα» της τάξης του 1 δισ. ευρώ...), η αποφυγή της παρουσίας του κ. Γ. Ζορμπά στη Βουλή (αν και το πόρισμά του, σύμφωνα με πληροφορίες, είναι απίθανο να κρατηθεί απόρρητο μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου...), η αναστάτωση των αγορών και οι συναφείς κίνδυνοι για την ψυχολογία στο Χρηματιστήριο Αθηνών, αυτά και άλλα ίσως επιτάχυναν τις εξελίξεις. Δεν τις προκάλεσαν.
Η κυβέρνηση προσφεύγει σε πρόωρες εκλογές, επειδή πρόωρα εξαντλήθηκε.
Κι όμως, δεν συνάντησε κανένα σημαντικό εξωτερικό εμπόδιο στο έργο της: Αξιωματική αντιπολίτευση αδύναμη, εσωκομματική αντιπολίτευση ανύπαρκτη, κοινωνική αντιπολίτευση ανίσχυρη. Καλό κλίμα, γενικευμένη αποδοχή και μεγάλες προσδοκίες από πολίτες πέραν των παραδοσιακών ψηφοφόρων της Ν.Δ., καλές διεθνείς αγορές, τη σχετική υπεραξία των οποίων καρπώθηκε. Τα εμπόδια ήταν ενδογενή, οι προσδοκίες εξανεμίζονταν εξαιτίας της ίδιας: Ελλειψη μεταρρυθμιστικής πολιτικής και πλεόνασμα μεταρρυθμιστικής ρητορείας, από ένα υπουργικό συμβούλιο που σχηματίστηκε όχι πάντα με κριτήρια αποτελεσματικότητας, αξιοκρατίας και ευθύνης.
Αν επιβιώσουν αυτά τα χαρακτηριστικά της «νέας διακυβέρνησης» και, μάλιστα, εφόσον συνοδευτούν από μια μικρότερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και από την (προγραμματισμένη...) έναρξη της μάχης για τη διαδοχή στην ηγεσία του κόμματος, πώς θα μπορούσε ο κ. Κ. Καραμανλής να πετύχει αύριο κάτι καλύτερο από αυτό που κατάφερε η πρώτη κυβέρνησή του;..
(Από την Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 19/08/2007)