Του Στεφανου Μανου*
Το άρθρο μου στην κυριακάτικη «Καθημερινή» στις 5 Αυγούστου 2007 για τη δημιουργία πάρκου στο παλαιό αεροδρόμιο του Ελληνικού -«το μεγαλύτερο πάρκο του κόσμου»- προκάλεσε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ ό,τι είχε προκληθεί πριν από χρόνια όταν σχολίασα με τον ίδιο τρόπο την πρόθεση του κ. Σημίτη να κατασκευάσει αυτός «το μεγαλύτερο πάρκο του κόσμου» στο Ελληνικό.
Η «Καθημερινή» φιλοξένησε την Τρίτη 14 Αυγούστου 2007 δύο επιστολές αναγνωστών της, της κ. Ρήγα και του κ. Μαυρίκη, με αντίθετες μεταξύ τους αντιδράσεις.
Η κ. Ρήγα θεωρεί την πρότασή μου ανεδαφική και εξηγεί γιατί, και ο κ. Μαυρίκης την επικροτεί. Επιστολές για το ίδιο θέμα δημοσιεύτηκαν και σε άλλες εφημερίδες. Οι περισσότερες ήταν θετικές. Αρκετοί επικοινώνησαν απευθείας μαζί μου.
Η κριτική της κ. Ρήγα είναι ευλογοφανής. Λέει -έχοντας υπόψη της τη συνήθη συμπεριφορά του κράτους- ότι αν γινόταν δεκτή η πρότασή μου, η εξέλιξη της υπόθεσης θα ήταν η εξής: Θα πουλιόταν το Ελληνικό και θα άρχιζαν οι διαδικασίες απαλλοτρίωσης. Θα γκρεμίζονταν μερικά σπίτια εδώ και εκεί, σε μερικά χρόνια το θέμα θα είχε ξεχαστεί και τα χρήματα θα καταβροχθίζονταν στον κρατικό κορβανά. Οι εμπειρίες μας, δικές της και δικές μου, δικαιολογούν απολύτως τον φόβο της. Αλλωστε, όπως σωστά γράφει, δεν είναι καθόλου εύκολο να απαλλοτριώσεις 2.000 στρέμματα κτισμένης αστικής γης διότι θα ξεσηκωθούν οι ιδιοκτήτες εναντίον εκείνου που θα το αποτολμήσει. Αρα, αυτά που λέει ο Μάνος, δεν γίνονται. Πράγματι δεν θα γίνουν, όχι όμως επειδή «δεν γίνονται», αλλά επειδή δεν υπάρχει εκείνος που θα τολμήσει να τα κάνει.
Η κ. Ρήγα δεν πιστεύει ότι μπορούν να κατεδαφιστούν, αφού απαλλοτριωθούν, πολυκατοικίες. Πριν από 29 χρόνια ως υφυπουργός Δημοσίων Εργων κατεδάφισα την εννεαώροφη πολυκατοικία στη γωνία Ριζάρη - Βασ. Κωνσταντίνου. Αργότερα κατεδαφίστηκε η πολυκατοικία στη Βασ. Σοφίας που εμπόδιζε την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ του Μεγάρου Μουσικής.
Πάλι, ως υφυπουργός Δημοσίων Εργων το 1978 μείωσα δραστικά τους συντελεστές δόμησης σε όλη την Αττική. Θίγηκαν τότε όλες οι ιδιοκτησίες στον νομό. Εκατοντάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες έχασαν το δικαίωμα να κτίσουν 2 έως 3 ορόφους και μάλιστα χωρίς αποζημίωση. Κατηγορήθηκα τότε ότι ανατρέπω το αστικό καθεστώς. Πολλοί με χαρακτήρισαν κομμουνιστή και στις επόμενες εκλογές οι Αθηναίοι με περιποιήθηκαν καταψηφίζοντάς με. Μαύρο δαγκωτό στον Μάνο, αλλά η μείωση των συντελεστών κράτησε και άντεξε στον χρόνο. Επειδή ήταν σωστή και συνέβαλλε σε καλύτερες συνθήκες ζωής στην Αθήνα. Ποιος τολμά να ζητήσει σήμερα αύξηση των συντελεστών δόμησης; Βεβαιώνω την κ. Ρήγα ότι όλοι μου έλεγαν τότε ότι αυτά «δεν γίνονται», επειδή μέχρι τότε κανείς δεν τα είχε κάνει. Οχι μόνο δεν μειώνονταν οι συντελεστές δόμησης, αλλά αυξάνονταν για να ικανοποιηθούν τα αλόγιστα αιτήματα του εκλογικού σώματος.
Για μένα η πολιτική ήταν πάντοτε εργαλείο ελπίδας για καλύτερο μέλλον. Θα πετούσα τη σκούφια μου αν, αντί άλλων αξιωμάτων, είχα τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω την πρότασή μου. Διότι η δημιουργία 20 νέων Μεγάλων Κήπων στη τσιμεντοκρατούμενη Αθήνα θα άλλαζε συγκλονιστικά προς το καλύτερο τη ζωή 4.000.000 Αθηναίων. Κανένα άλλο μέτρο ή επέμβαση δεν θα είχε τόσο θετικές επιπτώσεις.
Για μένα το ζητούμενο είναι ένα και μόνο. Πώς μπορεί να διαμορφωθεί και να δομηθεί η επέμβαση ώστε να μην μπορεί να ξεχαστεί σε λίγα χρόνια και να «φαγωθούν τα λεφτά» και ώστε να περιοριστεί η εύλογος αντίδραση του μικρού αριθμού (ως ποσοστό του συνολικού πληθυσμού) των θιγομένων. Για την πραγματοποίηση της επέμβασης και τη δημιουργία των 20 Μεγάλων Κήπων υπάρχουν τα 4 δισ. ευρώ που είναι η οικοπεδική αξία του μισού Ελληνικού.
Το ποσό είναι νομίζω επαρκές για την αναζήτηση μεθόδων και λύσεων που θα ικανοποιήσουν τους θιγόμενους. Οφείλω να πω ότι θεωρώ αδιανόητο να πετάξουμε περιουσία 4 δισ. ευρώ για την πραγματοποίηση του προκλητικά άχρηστου «μεγαλύτερου πάρκου του κόσμου» μόνο και μόνο επειδή κανείς δεν τολμά να σκεφτεί καν πώς θα κάνει μια δύσκολη αλλά σωτήρια για την Αθήνα επέμβαση.
Εχω βαρεθεί να ακούω το επιχείρημα «αυτά δεν γίνονται» ή «εδώ είναι Ελλάδα» ή «αυτά έπρεπε να έχουν γίνει πριν από 50 χρόνια» και άλλα παρόμοια. Πιστεύω ότι όλα γίνονται αρκεί να θέλουμε. Το φθηνό επιχείρημα «εδώ είναι Ελλάδα» αναδεικνύει τη βαθιά ανασφάλεια που διευκολύνει την επικράτηση της μετριότητας και της στασιμότητας. Πολιτική τόλμη και θάρρος απαιτείται για να αναθαρρήσουν οι πολίτες, ν’ ανακτήσουν τη χαμένη αυτοπεποίθησή τους και να διεκδικήσουν με την ελπίδα στην καρδιά τους ένα καλύτερο μέλλον.
* Ο κ. Στέφανος Μάνος είναι ανεξάρτητος Βουλευτής
(Από την Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 19/08/2007)