Tης Τασουλας Καραϊσκακη
Δεν είμαστε σχιζοφρενείς. Είμαστε απληροφόρητοι ή υποκριτές. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι η μάχη για την προστασία του περιβάλλοντος δίνεται και... ενάντια στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας; Οι οργανωμένες αντιδράσεις κατά της ανάπτυξης αιολικών πάρκων στη νησιωτική (και όχι μόνο) Ελλάδα έχουν λάβει τη μορφή ιδεολογικού πολέμου μεταξύ φιλοπεριβαλλοντικών(;) τοπικών φορέων και κεντρικής διοίκησης. Δήμοι, τοπικοί σύλλογοι και ενώσεις δεν κάνουν άλλο φέτος από το να προσπαθούν ν’ αποτρέψουν την εγκατάσταση αιολικών πάρκων στο νησί τους. Μεταξύ «βρώμικης» ενέργειας και ανεμογεννητριών, προτιμούν τη «βρώμικη» ενέργεια, τους ρυπαίνοντες πετρελαϊκούς σταθμούς, που λειτουργούν με επιπλέον μεταφερόμενες μονάδες για ν’ αντέξουν τη μεγάλη ζήτηση της ραγδαίας ανάπτυξης.
Ενοχλούνται με την ιδέα της διάνοιξης δρόμων για τη δημιουργία των πάρκων, ενώ χρόνια τώρα ούτε που «αντιλαμβάνονται» την παράνομη ρυμοτόμηση, οικοπεδοποίηση και οικοδόμηση φυσικών παραδείσων. Η τουριστική ανάπτυξη πάνω απ’ όλα. Μη θίξει κανείς την προς οικιστική εκμετάλλευση γη. Ο εφιάλτης τους έχει στην πραγματικότητα άλλο όνομα· όχι «υποβάθμιση του τοπίου από το “δάσος” των ανεμογεννητριών» αλλά φόβος μήπως η γη τους χάσει -με την εγκατάσταση των πάρκων- την αξία της ως οικόπεδο.
Παρόμοιες είναι οι αντιδράσεις παντού. Και στην ηπειρωτική Ελλάδα, σε εκτός Natura περιοχές. Δεν έχουμε πρόβλημα να καίμε, να αποψιλώνουμε δασικές εκτάσεις, να χτίζουμε όπου μας καπνίσει, να πετάμε τα σκουπίδια μας σε παρθένα μέρη, να ρυπαίνουμε· δεν ενοχλούμαστε με τις κεραίες της τηλεόρασης, την ασχήμια του καπνισμένου τσιμέντου, ή, παρά θιν’ αλός, με τα αυθαίρετα στις κορυφογραμμές (πολλά απ’ αυτά ατελείωτα, ως φρικιαστικά γιγάντια έντομα), τρέμουμε τις ανεμογεννήτριες. Τις ενοχοποιούμε για προβλήματα(;) στην ανθρώπινη υγεία -αναληθές και σχεδόν υβριστικό για τους κατοίκους της Πτολεμαΐδας και της Μεγαλόπολης, που σηκώνουν δεκαετίες τώρα το βάρος της ρύπανσης από τον λιγνίτη- ενώ δεν αντιδρούμε στον σχεδιασμό τεσσάρων νέων μονάδων λιθάνθρακα σε Στερεά και Εύβοια.
Ετσι, ο ευρωπαϊκός στόχος να έχει εγκατασταθεί στη χώρα μας έως το 2010 ισχύς 3.500 μεγαβάτ από αιολικά πάρκα, μοιάζει ανέφικτος. Μέχρις στιγμής η αιολική ενέργεια που παράγεται στην Ελλάδα ανέρχεται στα 750 μεγαβάτ, όταν στην Ισπανία είναι 11.615 και στη Γερμανία 20.622 MW. Και να σκεφθεί κανείς ότι έχουν ήδη δοθεί άδειες για εγκατάσταση ισχύος 6.000 MW -πάνω από τη μισή ηλεκτροπαραγωγική δυνατότητα της ΔΕΗ- κόστους 15 δισ. ευρώ. Η καλή τιμή αγοράς της αιολικής ενέργειας από τη ΔΕΗ και οι επιδοτήσεις έχουν ανοίξει την όρεξη σε μεγάλους και πολλούς επενδυτές, Ελληνες και ξένους. Ομως το ειδικό χωροταξικό σχέδιο έχει ασάφειες, δεν υπάρχουν κίνητρα για εγκατάσταση μικρών ανεμογεννητριών (μεγάλη συνολική απόδοση, πολύ μικρότερα προβλήματα) και είναι τρομερά τα ελλείμματα στα δίκτυα διασύνδεσης των πάρκων με το σύστημα ηλεκτροδότησης της χώρας.
Οι αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών θα μπορούσαν να αποφευχθούν με έναν ορθολογικό σχεδιασμό (εκεί όπου το όφελος είναι από κάθε άποψη είναι μεγαλύτερο, ενώ υπάρχουν και οι πλησίον των ακτών βραχονησίδες), με καμπάνιες ενημέρωσης και διαβούλευση με τους κατοίκους. Αυτό το τελευταίο -το τόσο σημαντικό και κρίσιμο- πάντα το «ξεχνάμε» στην Ελλάδα.
(Από την Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 17/08/2007)