Του Γιάννη Μαρίνου
Ξεφύλλιζα πρόσφατα τον κρατικό προϋπολογισμό του 2007. Ανάγνωσμα για λίγους. Και όμως διδακτικότατο, αρκεί να ξέρεις πρακτική αριθμητική. Σας προτείνω να διαβάσουμε μαζί μερικούς αριθμούς, όπως θα 'κανε ένας συνετός οικογενειάρχης. Και για να συνεννοούμεθα καλύτερα, συνετός οικογενειάρχης τον παλιό καλό καιρό ήταν εκείνος που έκανε τους εξής απλούς υπολογισμούς: Πόσα εισοδήματα αναμένουμε οικογενειακώς τον μήνα; 1.000 δραχμές; Αρα έχουμε διαθέσιμες 1.000 δραχμές για τις δαπάνες μας. Οι πιο συνετοί επέλεγαν να ξοδέψουν 950 και να βάλουν και 50 δραχμές στην αποταμίευση για την κακιά ώρα. Αν στον οικογενειακό σχεδιασμό εντασσόταν και η αγορά ενός σπιτιού (το 85% των Ελλήνων έχει σήμερα ιδιόκτητη κατοικία), έπαιρνε και ένα δάνειο με προοπτική εξόφλησης σε 20-25 χρόνια με τη λογική πρόβλεψη κάποιων εισοδηματικών βελτιώσεων. Αντίθετα ο σημερινός οικογενειάρχης συνήθως πρώτα καθορίζει τις υποτιθέμενες ανάγκες του, που συνήθως είναι απεριόριστες, και μετά μετρά τι εισοδήματα έχει. Κι αν δεν τον φθάνουν για να αγοράσει αυτοκίνητο, να πάρει κινητό σε όλα τα παιδιά του, σινιέ αμφίεση, να πάει διακοπές, να βάλει δορυφορική τηλεόραση κ.λπ., τότε διεκδικεί ανάλογες μισθολογικές αυξήσεις και ταυτόχρονα το ρίχνει στον δανεισμό, χωρίς συνήθως να εξετάζει αν μπορεί να τον εξοφλήσει.
Κάπως έτσι ανορθόδοξα δρομολογήθηκε κυρίως από το 1981, επί ΠαΣοΚ και μετά, και η κατάρτιση του κρατικού προϋπολογισμού. Οχι τι έχουμε για να ξοδέψουμε, αλλά τι θέλουμε να ξοδέψουμε. Και αν δεν φθάνουν τα εισοδήματά μας το ρίχνουμε στον αλόγιστο δανεισμό. Ετσι βρέθηκαν και τα ασφαλιστικά ταμεία με τεράστια ελλείμματα, ενώ το δημόσιο χρέος από 591 δισ. δρχ. (28% του ΑΕΠ) που ήταν το 1980 εκτοξεύθηκε βαθμιαία στα 7,6 τρισ. δρχ. (70% του ΑΕΠ), 26 τρισ. δρχ. (109% του ΑΕΠ) το 1994 κ.ο.κ. Τι σημαίνει αυτό; Οτι δανειζόμαστε όλο και περισσότερα, από το εξωτερικό κυρίως, για να καλύπτονται οι δημόσιες δαπάνες αφού τα έσοδα του Δημοσίου δεν φθάνουν ούτε για τις τρέχουσες δαπάνες.
Στον προϋπολογισμό του 2007 τα έσοδα του κράτους μας υπολογίζεται εφέτος να φθάσουν τα 53 δισ. ευρώ περίπου, στα οποία περιλαμβάνονται και οι δωρεάν επιχορηγήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι δαπάνες όμως που έχουν προγραμματιστεί για το 2007 φθάνουν τα 80 δισ. ευρώ, εκ των οποίων 23 δισ. ευρώ είναι για χρεολύσια και 10 δισ. ευρώ για τόκους δανείων που χρωστούμε. Αρα το έλλειμμα μεταξύ εσόδων και δαπανών ανέρχεται στα 33 δισ. ευρώ. Και το σύνολο των χρεολυσίων και τόκων βρέξει - χιονίσει πρέπει οπωσδήποτε να το πληρώσουμε, γιατί αλλιώς θα κηρύξουμε πτώχευση. Πού θα τα βρούμε; Προβλέπεται να τα δανειστούμε. Και το ένα δάνειο συσσωρεύεται δίπλα στο άλλο και «καταφέραμε» το δημόσιο χρέος μαζί με τις εγγυήσεις να έχει φθάσει σήμερα τα 235 δισ. ευρώ. Δηλαδή χωρίς δανεικά δεν ζει το κράτος μας, αφού αν περιοριζόταν μόνο στα εφετινά προβλεπόμενα έσοδα των 50 δισ. ευρώ και έπρεπε να εξοφλήσει για τόκους 10 δισ. ευρώ και για χρεολύσια παλαιών δανείων 23 δισ. ευρώ θα απέμεναν μόνο 17 δισ. ευρώ για τις κανονικές δαπάνες του Δημοσίου, που δεν φθάνουν ούτε για τους μισθούς και τις συντάξεις του Δημοσίου, που ανέρχονται σε 20 δισ. ευρώ! Πόσοι το ξέρουν αυτό;
Αυτή την κατάσταση προσπάθησε να διορθώσει όσο μπόρεσε ο κ. Αλογοσκούφης, σε αυτό πιέζει εύλογα και η ΕΕ. Αλλά επιμελώς την αντιπαρέρχονται σχεδόν οι πάντες απαιτώντας υψηλότερες παροχές από ήδη τραγικά ελλειμματικά ταμεία. Επικίνδυνη εθελοτύφλωση.
(Από την Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 26/08/2007)