Tου Aντώνη Kαρκαγιάννη
Η κυβέρνηση μιλάει ήδη για «ανασυγκρότηση» των καμένων περιοχών και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι έχει στο μυαλό της κάτι συγκεκριμένο: Τι θα είναι αυτή η «ανασυγκρότηση», ποιο θα είναι ή μπορεί να είναι το περιεχόμενό της. Αν σκέφτεται ένα είδος επαναφοράς του καταστραφέντος τοπίου στην προτέρα του κατάσταση, αυτό είναι μάλλον αδύνατο. Αυτή η «προτέρα κατάσταση» ήταν σύνθεση και μείξη φυσικού, ανθρώπινου και πολιτισμικού περιβάλλοντος, που χρειάσθηκαν πολλά χρόνια για να διαμορφωθεί. Δεν πρόκειται να ξαναδούμε την Αρχαία Ολυμπία. Απλώς η Ιστορία θα γράψει ότι καταστράφηκε επί των ημερών μας.
Η «ανασυγκρότηση» θα είναι αναγκαστικά κάτι καινούργιο, αλλά τι! Ποιος θα το σκεφθεί, ποιος θα καταστρώσει το σχέδιο και ποιος θα το εφαρμόσει, με γνώση και αποφασιστικότητα; Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι πόσο θα στοιχίσει σε χρήμα και χρόνο, αλλά τι θα είναι αυτή η ανασυγκρότηση, ώστε το κάθε βήμα να είναι συνέχεια του προηγουμένου και το τελευταίο να είναι η τελική ανάπτυξη ενός συνολικού σχεδίου με ενότητα και συνέπεια.
Αυτές τις μέρες της «ασύμμετρης» θλίψης θα ήταν πηγή αισιοδοξίας και ελπίδας να σκεφτόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε πάνω στην καμένη γη. Είναι έργο δύσκολο, ταυτόχρονα πολιτικό και τεχνοκρατικό, χρηστικό, αλλά και πνευματικό, κάτι καινούργιο πρέπει να εμπνευσθούμε που να αποπνέει την πνευματικότητα που απέπνεε το τοπίο της Αρχαίας Ολυμπίας. Ούτε η σημερινή κυβέρνηση ούτε αυτή που θα προκύψει από τις προσεχείς εκλογές διαθέτουν το κατάλληλο όργανο που θα αναλάβει τον σχεδιασμό και την εφαρμογή τόσο μεγάλου, μακρόπνοου και σύνθετου έργου.
Ακόμα και τώρα, δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές, ο πρωθυπουργός, ο Κ. Καραμανλής, θα έδειχνε ότι προσεγγίζει διαφορετικά, με νέο τρόπο και πνεύμα το περιβαλλοντικό πρόβλημα αν εξαγγείλει τη σύσταση ανεξάρτητου υπουργείου Περιβάλλοντος και Χωροταξίας. Αν έδειχνε ότι αποσπάται από την αντίληψη ότι τα δημόσια έργα είναι... περιβαλλοντικά! Δεν είναι περιβαλλοντικά, εξ ορισμού αποτελούν βάρβαρη εισβολή στο περιβάλλον, αλλά επειδή είναι απαραίτητα (όσα είναι) επιβάλλονται λεπτές ισορροπίες με το περιβάλλον, το φυσικό, το ανθρώπινο και το πολιτισμικό. Αυτές οι ισορροπίες δεν εξασφαλίζονται και δεν κρίνονται εξουσιαστικά από τον ίδιο μηχανισμό που αποφασίζει και εκτελεί τα δημόσια έργα. Η προστασία και η αποκατάσταση του περιβάλλοντος απαιτεί γνώσεις και ευαισθησίες που δεν τις έχει το υπουργείο Δημοσίων Έργων. Χρειάζεται υπουργείο με ισχυρή πολιτική θέληση και ειδικά στελεχωμένο.
Η μεγάλη και πρωτοφανής καταστροφή που γνωρίσαμε φέτος το καλοκαίρι ούτε κεραυνός εν αιθρία ήταν ούτε κάποια νεφελώδης συνωμοσία την προκάλεσε. Είναι αποτέλεσμα των αντιλήψεων που επικράτησαν σε όλες τις τελευταίες κυβερνήσεις που αντιλαμβάνονται την όποια ανάπτυξη εις βάρος του περιβάλλοντος και ποτέ με την ενεργό συμμετοχή του.
(Καθημερινή 30/08/07)