Tου Ανδρεα Ανδριανοπουλου
Yποτίθεται πως η είσοδος κάποιου (και όχι η υποτιμητική «κάθοδος») στον πολιτικό στίβο εκπορεύεται από την εσωτερική του ανάγκη να προσφέρει στον ιδιαίτερο τόπο και την πατρίδα του. Η γενική όμως αυτή επιταγή που είναι δυνατόν να καλύπτει λογής μικροσυμφέροντα και ρηχούς υπολογισμούς θα πρέπει να μεταφράζεται σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές. Και ιδιαίτερα σε κάποιο συγκροτημένο όραμα για την πορεία της χώρας και της κοινωνίας. Αν τα στοιχεία αυτά λείπουν τότε είναι ακατανόητη η προσπάθεια κάποιων να μπουν στο κοινοβούλιο και να διεκδικήσουν την ψήφο των υπόλοιπων Ελλήνων.
Είναι λοιπόν μάλλον ακατανόητη η προσπάθεια των κομμάτων, ιδιαίτερα των λεγόμενων μεγάλων, να προσκαλούν ελκυστικές φιγούρες του δημοσιογραφικού, καλλιτεχνικού και αθλητικού χώρου για συμμετοχή στα ψηφοδέλτιά τους. Τι ακριβώς έχουν όλοι αυτοί στο μυαλό τους για την πορεία του τόπου; Και με βάση ποια ακριβώς λογική επιλέγουν τους κομματικούς σχηματισμούς στους οποίους συμμετέχουν; Είναι μάλλον απογοητευτικό η πολιτική να μετατρέπεται τελικά σε πασαρέλα με λαμπερές παρουσίες και εντυπωσιακές – τηλεοπτικής έμπνευσης – «αντιπαλότητες». Αλλά και η ίδια η κοινοβουλευτική διαδικασία έχει ντροπιαστικά υποβαθμισθεί. Στη Βουλή σπάνια γίνεται ουσιαστική αντιπαράθεση για πολιτικές κατευθύνσεις και στρατηγικές επιλογές. Οι βουλευτές γνωρίζουν πως η μοναδική περίπτωση να γίνει γνωστή η παρουσία τους έξω από τους τοίχους του κοινοβουλίου είναι είτε αν τοποθετηθούν αντίθετα με την γραμμή των κομμάτων τους είτε αν προκαλέσουν φραστικό επεισόδιο με κάποιο συνάδελφό τους της αντίπερα όχθης. Στα υποτιθέμενα «Δελτία Ειδήσεων» των τηλεοράσεων η Βουλή εμφανίζεται εξαιρετικά σπάνια. Και συνήθως μοναχά με τον υπότιτλο «ένταση στο κοινοβούλιο». Σεξ και βία είναι αυτό που συνήθως πουλάει στην τηλεόραση. Επειδή το σεξ δεν είναι δυνατόν να τρυπώσει -για την ώρα τουλάχιστον- στις ειδήσεις, γίνεται προσπάθεια να παρουσιασθεί το κοντινότερο δυνατόν προς την βία, δηλαδή τσακωμούς και ύβρεις. Η ουσία όμως του προβλήματος παραμένει η ρηχότητα του πολιτικού προσωπικού. Ο σταυρός προτίμησης ευνοεί την προώθηση στο κοινοβούλιο απολιτίκ προσωπικοτήτων. Οπου το ζητούμενο δεν είναι η πολιτική οξυδέρκεια και το ισχυρό ιδεολογικό βεληνεκές αλλά η συγκρότηση ισχυρής πελατείας.
Η παρακμή της πολιτικής ζωής συνεπώς και η ολοκληρωτική σχεδόν αδιαφορία των νέων προέρχεται ακριβώς από την συντριβή της πολιτικής μέσα στο ίδιο το σύστημα. Οταν οι ίδιοι οι θεσμοί παράγουν υποβάθμιση και περιθώριο πώς είναι δυνατόν η κοινωνία να κινηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση; Αφού λοιπόν ελάχιστοι έχουν στο κεφάλι τους σχηματοποιημένες απόψεις για το αύριο, παραμένει μυστήριο το κίνητρο της εισόδου τους στην πολιτική. Πέρα βέβαια από την κατάκτηση κάποιου αναγνωρισμένου πόστου, την συνακόλουθη κοινωνική καταξίωση και ενδεχόμενα κάποια μελλοντική οικονομική ευχέρεια. Αν όμως η πολιτική δεν είναι καριέρα αλλά κάλεσμα προσφοράς, τα σχετικά κίνητρα παραμένουν αδιευκρίνιστα.
(Από την Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 30/08/2007)