Ολίγον αργότερον ,το 2002 , ορίσθη με διαφόρους μπακάλικους λογαριασμούς της ξυνωρίδος Παπαντωνίου- Στουρνάρα ,η ισοτιμίας δραχμής – ευρώ στις 340,75 δρχ. πολύ πιο πάνω απ’ ό,τι υπαγόρευε η ισοτιμία αγοραστικής δυνάμεως.
Περιττόν να λεχθή , ότι η καθέλκυσις του ευρώ έτυχε της υποστηρίξεως της Ελληνικής κοινής γνώμης ,εν αντιθέσει προς την Γαλλία και Ολλανδία , όπου διεξήχθησαν δύο δημοψηφίσματα (με το δεύτερον εμεθοδεύθη , η αποδοχή του ) . Παρά ταύτα από την πρώτη ημέρα του ευρώ το σκάφος του Ελλαδιστάν άρχισε να «μπάζει νερά».
Το φαινόμενο της Ελλαδικής αποδοχής δεν είναι ανεξήγητο: Η μακρά περίοδος πληθωρισμού της Μεταπολιτεύσεως είχε προκαλέσει αλλεπάλληλες υποτιμήσεις της δραχμής ,από την οποία υποτίμηση υπέφερε η υπαλληλική τάξις - η πολυπληθεστέρα εν Ελλάδι των πελατειακών κομματικών σχέσεων.
Έτσι , η εκχώρηση της νομισματικής πολιτικής – διότι περί αυτής κυρίως πρόκειται - στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα , από την διοριζομένη διοίκηση της ΤτΕ, εθεωρήθη περίπου ως ευεργέτημα. Δεν θα υπήρχαν του λοιπού Κακοδούκες με 300 διαφορετικά επιτόκια και Παπαδήμιοι , ν’ ανεβάζουν κατά το δοκούν το κόστος των Τραπεζικών πιστώσεων και το συνάλλαγμα.
Πολύ σύντομα όμως η αλλαγή απεδείχθη εθνικό ατύχημα με τον Γκαργκαντούα που πώλησε το εις χρυσούν απόθεμα της χώρας στα 190 δολλάρια την ουγγία κι’ άλλα ανδραγαθήματα ως η καταστροφή των μετόχων των Ελληνικών Τραπεζών αργότερον.
Εν αρχή του ευρώ , πλάκωσε η ανα-προσαρμογή των τιμών και η στρογυλοποίηση. Όλες οι τιμές έγιναν πολλαπλάσια του ευρώ ή των 50 λεπτών. Τα βασικά αγαθά ανετιμήθησαν μέχρις και 400% .΄Ένα κουλούρι που έκανε 10 δρχ. , σύντομα απετιμήθη στα 50 λεπτά του ευρώ , δηλ. ανετιμήθη στις 170,4 δρχ. Ένα ματσάκι μαϊντανός των 25 δρχ. στην λαϊκή αγορά , πήγε στο μισό ευρώ και εν συνεχεία στα 0,75 λ. , μία φραντζόλα ψωμί από 150 δρχ. στο 1,1 ευρώ το κιλό , δηλ. στις 374,8 δρχ. Ανάλογες και υψηλότερες ανατιμήσεις σημειώθησαν στο ηλεκτρικό , στα καύσιμα και στα φάρμακα , που εκτοξεύθησαν στα ύψη.
Οι εργατικές αμοιβές όμως έμειναν στάσιμες και συντόμως - μετά το 2012 , άρχισαν να πέφτουν μαζί με αύξηση της ανεργίας που , από 9% το 2002 του ενεργού γηγενούς πληθυσμού , έφτασε στο 25% το 2016 ,μετά την δευτέρα νομισματική κρίση στην Ελλάδα.
Το χειρότερον όμως αποτέλεσμα του ευρώ ήταν στο δημογραφικό : κατά ένα εκατομμύριο ΄Ελληνες εμειώθη ο γηγενής πληθυσμός από το 2001 μέχρις σήμερα που θα έπρεπε να είναι 11 εκατομμύρια .Αντ’ αυτού πλάκωσαν ένα εκατομμύριο αλλοεθνείς και αλλόθρησκοι – κυρίως μουσουλμάνοι.
Εάν η μεταβολή του ευρώ αφορούσε μόνο το νόμισμα τα πράγματα δεν θα ήσαν τόσο δυσάρεστα. Αλλά αυτό που εχάθη με το κοινό νόμισμα είναι η εθνική νομισματική ανεξαρτησία και δέκα χρόνια μετά, η δημοσιονομική κυριαρχία της χώρας. Δεν επρόκειτο μόνον δια την εθνική πολιτική επιτοκίων , της νομισματικής κυκλοφορίας – βσικά εργαλεία νομισματικής πολιτικής - και εν εσχάτη ανάγκη δια την διάσωση κλυδωνιζομένων Τραπεζικών ιδρυμάτων αλλά για την κατάργηση της επεκτατικής δημοσίας δαπάνης εις περίοδον οικονομικής υφέσεως , για την αδυναμία της ενισχύσεως της εγχωρίου παραγωγής (πχ.τεύτλων) και για την κατάργηση του προϋπολογισμού δημοσίων επενδύσεων. Τα εισοδήματα και πολεμικές δαπάνες περιορίσθησαν αγρίως και νέοι φόροι κατέστρεψαν την οικοδομή.
Το μόνον που συνέχισε αυξανόμενον ήταν το εξωτερικό δημόσιο χρέος επ’ ωφελεία των ξένων δανειστών. Απο 48 δις. ευρώ το 2010 ανήλθε σε 181 δις. ευρώ μέσα σε λιγότερο ένα έτος και έφθασε αισίως τα 345 δις. ευρώ στα τέλη του 2018. Εν τέλει , η χώρα έμεινε μέ το ένα πόδι εντός της ευρωζώνης αφ΄ης τον Ιούλιο του 2015 επεβλήθησαν συναλλαγματικοί έλεγχοι – αδιανόητα «κάπιταλ κοντρόλς» σε ζώνη ενιαίου νομίσματος.
Γιατί το ευρώ επεβλήθη στην Ευρώπη; Δεν ήταν καλύτερα προηγουμένως με την ελευθέρα διακύμανση των συναλλαγμάτων αναλόγως της παραγωγικότητος εκάστου λαού και χώρας; Το «δολλάριο/ το παλιό τροπάριο» δεν επαρκούσε για τις εξωτερικές συναλλαγές μ’ ένα επιτόκιο (το Λάϊμπορ) και μία φθίνουσα ισοτιμία έναντι του χρυσού κανόνος;
-Όχι! Υπήρχαν οι μνησικακίες του στρατηγού Ντε Γκώλλ και η χρυσοφιλία του καθ.Ριέφ που ήθελαν να φύγουν από την «ζώνη δολλαρίου».΄Επειτα ήταν η μεταπολεμική Γεωπολιτική ισορροπία Ρωσσίας και Αμερικής , της αποφυγής Αμοιβαίας Πυρηνικής Καταστροφής, που υπεκατεστάθη από τον «ψυχρό πόλεμο» κυρίως εν Γερμανία , αφ’ ής οι Αμερικανοί ενίκησαν τον ανταρτοπόλεμο στην Ελλάδα και βγήκαν ισόπαλοι με την Κίνα στην Κορέα.
Η δυτική Γερμανία αντεπαρετάχθη στην ανατολική, κομμουνιστική DDR , με υπέρτερο οικονομικό σύστημα, που εβασίσθη στην βιομηχανία όπλων των Ναζί και στην αποφυγή πολεμικών επανορθώσεων των πληγέντων Ευρωπαϊκών λαών , διαρκούντος του β’π. πολέμου , μεταξύ των οποίων πρωτίστως ο Ελληνικός.
Όταν ο κομμουνισμός κατέρρευσε στην πρώην Σοβιετική ΄Ενωση , Γαλλία και Αγγλία αντετάχθησαν στην ενοποίηση των δύο Γερμανιών αλλά ο δυτικογερμανός καγκελάριος Χέλμουτ Κώλλ εξαγόρασε την συγκατάθεση των Ρώσσων , με χαρισμό του εκ 5 δις. δολλαρίων χρέους των προς την Ομοσπονδιακή Γερμανία ,ο δε εφάνταστος πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσούα Μιττεράν , πρώην «Βισύστ» , πρότεινε στους Γερμανούς νομισματική ένωση για να τους δεσμεύσει μην πάνε Ανατολικά (Drang nach Osten).
Μετά από κάποιους δισταγμούς της Γερμανικής Κεντρικής Τραπέζης ,η Μπουντεσμπάνκ «που κυβερνάει την Ευρώπη» κατά τους Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς , συγκατετέθη και οι Αμερικανοί υπεδέχθησαν το κοινό νόμισμα , νομίσαντες ότι η Ευρώπη θ’ αποκτούσε το δικό της νόμισμα.
-Αμ δε! Απέκτησε ένα αναβαθμισμένο μάρκο μαζί με πλειάδα διαφορετικών επιτοκίων , μία κεντρική Τράπεζα και με διάφορα νομισματικά «μερεμέτια» , όπως το ELA, το TARGET2 σε περίπτωση Τραπεζικού πανικού και εμπορικών ελλειμμάτων .Τοιουτοτρόπως , κατεσκεάσθη μία …«Γερμανική νομισματική ένωση» εν αντιθέσει πρός τα ισχύοντα στις Ηνωμένες Πολιτείες ,όπου εκτός των άλλων υπάρχει ομοσπονδιακός προϋπολογισμός ,αντισταθμιστικός της ανεργίας , ενιαίος φόρος εισοδήματος , γενική συνταξιοδοτική πρόνοια και βοήθεια για την δημοσία υγεία.
Το μόνο που ενδιαφέρει την ΕΚΤ , υποκατάστημα της Γερμανικής , είναι η σταθερότης των τιμών που αποσταθεροποιεί όμως την οικονομία στην περίοδο της κρίσεως , ως αυτή που διανύουμε τώρα. Έτσι η αρχιτεκτονική του ευρω-παϊκού νομίσματος θυμίζει σπίτι φτιαγμένο από την ταράτσα και χωρίς θεμέλια ,που κινδυνεύει να καταρρεύσει στην πρώτη νομισματική θύελλα όπως αυτή του 2008 .Η οποία απεφεύχθη δεδομένου ότι στα υπόγεια του ευρω-οικοδομήματος υπάρχει αίθουσα βασανιστηρίων τα οποία υπέστη πρώτος ο Ελληνικός και Κυπριακός , μην τυχόν αυτομολούσαν από τον ευρω-παράδεισο.
Οι ΄Αγγλοι που έχουν νομισματική εμπειρία 500 ετών όχι μόνον απέφυγαν την «παγίδα του ευρώ»(Χάνς -Βέρνερ Ζινν) αλλά και παλεύουν να ξεφύγουν από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της Γερμανοκρατουμένης γραφειοκρατίας των 45.000 υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής…Διαιρέσεως. Με το BREXIT.
Στο σημείο αυτό θα τελείωνε η μικρά ιστορία του ευρώ εάν οι γηγενής ιθύνουσα τάξις ,εν συνεργασία με τους Γερμανούς βιομηχάνους , δεν κανοναρχούσε το εγχώριο πολιτικό παίγνιον εις βάρος του Ελληνισμού αλλά και της Γερμανικής εργατικής τάξεως που θ’ άξιζε να έρχεται στην Ελλάδα με το μισό κόστος διακοπών, αντί του ενός Γερμανικού ευρώ που ισοδυναμεί με δύο Ελληνικά, το γε νυν έχον.
Η ιστορία του ευρώ δεν τελειώνει εδώ. Κρύβει κι’ άλλα δράματα , όπως λχ. της «ποσοτικής χαλάρωσης» και της Ντόϋτσε Μπάνκ.