Του Κ. Ιορδανίδη
Eνας περιφερειακός δικτάτωρ –ο κ. Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ- σύμμαχος της ΕΣΣΔ στη διάρκεια της δυναμικής αντιπαραθέσεως των Αράβων εναντίον του Ισραήλ και εκλεκτός των ΗΠΑ, κατά τον πόλεμο εναντίον του Ιράν, κατάφερε να δημιουργήσει το βαθύτερο ρήγμα στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση και να επιτύχει εκεί όπου απέτυχε η Σοβιετική Ενωση. Η πρωτοφανής αυτή εξέλιξη δεν πρέπει φυσικά να αποδοθεί στις ικανότητες του κ. Χουσεΐν, αλλά στο γεγονός ότι ενώ η αμερικανική πολεμική ισχύς αναγνωρίζεται εκ των πραγμάτων, η δυνατότης των ΗΠΑ να διαχειρισθεί τις διεθνείς υποθέσεις αμφισβητείται ζωηρώς.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ενεργούν στο πλαίσιο περίπου θεοκρατικής αντιλήψεως, ωσάν να κατέχουν την απόλυτο αλήθεια, περί του καλού και του κακού. Και άπαξ αποφασίσουν περί του πρακτέου επείγονται για την ταχύτερη εκκαθάριση της όποιας καταστάσεως προκειμένου να προχωρήσουν στα επόμενα βήματα.
Η συζήτηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας, το βράδυ της Παρασκευής, κατέδειξε ότι οι ΗΠΑ Ασφυκτιούν κινούμενες εντός του πλαισίου του ΟΗΕ και δεδομένης της συγκυρίας και της τραυματικής εμπειρίας του τρομοκρατικού πλήγματος της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, σε κάποια δεδομένη στιγμή θα ενεργήσουν –εάν κριθεί αναγκαίο- μονομερώς, υποστηριζόμενες από κάποιους συμμάχους τους.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες από την άλλη πλευρά διέπραξαν το τραγικό σφάλμα να υποτιμήσουν τον κ. Μπους και τη διοίκησή του και να εκλάβουν ως ρητορία της προειδοποίηση ότι «όποιος δεν είναι με το μέρος μας είναι εναντίον μας» ή όταν προσδιόριζε τους «στόχους» που ήταν αποφασισμένος να εξουδετερώσει σε διεθνές επίπεδο.
Είναι αδιάφορο εάν ο υπουργός Αμύνης των ΗΠΑ κ. Ντόναλντ Ράμσφελντ υπήρξε ιστορικώς «αγροίκος», διαιρώντας την Ευρώπη σε «παλαιά» και «νέα», ή εάν η γαλλική πολιτική ηγεσία διακατέχεται από την «τρέλα του μεγαλείου». Το θέμα είναι ότι η αντιπαράθεση προκάλεσε τραγικό ρήγμα στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., και ότι οι δύο κυριότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις, η Γαλλία και η Γερμανία, συγκρότησαν μέτωπο με τη Ρωσία, αντιστρατευόμενες τις ΗΠΑ επί κρισίμου διεθνούς προβλήματος.
Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι η χειραφέτηση των κεντροευρωπαϊκών κρατών θα περνούσε από μιαν αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ, όπως αδιαμφισβήτητο είναι επίσης ότι η πορεία της Γερμανίας και της Γαλλίας δεν μπορεί παρά να έχει κατεύθυνση προς Ανατολάς για λόγους γεωπολιτικούς και ιστορικούς.
Το τραγικό είναι ότι το ευρύτερο αυτό πρόβλημα μεταφέρεται κατά τρόπο εξόχως οδυνηρό στην Ελλάδα, η οποία ενετάχθη δια του ευρώ στο σύστημα των κεντροευρωπαϊκών δυνάμεων, διάκειται συμπαθώς προς αυτές, ενώ στα θέματα ασφαλείας, ο ρόλος των ΗΠΑ παραμένει αδιαμφισβήτητος στην ευρύτερη περιοχή των συμφερόντων του ελληνισμού.
Είναι αφελές να προεξοφλήσει κανείς ήττα της Ουάσιγκτον, επειδή η διεθνής κοινή γνώμη και η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν υιοθετούν τη προσέγγισή της έναντι του Ιράκ. Το γεγονός, όμως ότι καταλύτης για την απαρχή αυτών των εξελίξεων υπήρχε ο κ. Χουσεΐν ήταν κάτι που ούτε θα τολμούσε να φαντασθεί ποτέ ο περιφερειακός δικτάτωρ του Ιράκ.
(Από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 16/02/03)