Αρθρο του ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑ Αν. Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου της Ν.Δ., βουλευτή Κορινθίας
Οψίμως και υποκριτικώς – προηγήθηκε το ράπισμα της EUROSTAT - «ανεκάλυψε» η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την εκτεταμένη αν όχι καθολική διαφθορά του Κράτους (της). Εις επίπεδο ρητορείας, επιχειρεί μάλιστα να εμφανισθεί… εισαγγελικότερη των Εισαγγελέων. Και ωστόσο είναι η καθ’ ημάς κυριαρχήσασα κατά την τελευταία 20ετία στρεβλή πολιτική βούληση, η οποία κατέστησε τη Δημόσια Διοίκηση έρμαιο πρώτα και άνδρον εν συνεχεία της διαφθοράς. Ο άκρατος κομματισμός, η καταπάτηση κάθε έννοιας αξιοκρατίας στον βωμό ενός δήθεν «εκδημοκρατισμού» που ισοδυναμούσε με εκβαρβαρισμόν, η ανάδειξη μιας πανίσχυρης κομματικής νομενκλατούρας, η σταδιακή υποκατάσταση του Κράτους από το κόμμα-νονό, η άκρατη ευνοιοκρατία σε συνδυασμό με την απόλυτη ατιμωρησία των παρανομούντων «ημετέρων»: αυτή η αντίληψη και αυτές οι πρακτικές διέβρωσαν επί καθεστώτος ΠΑΣΟΚ την όλη κρατική λειτουργία. Η διαπλοκή και η διαφθορά κυοφορήθηκαν στο χώρο των δημοσίων έργων, των κρατικών προμηθειών, των συμβολαίων παροχής υπηρεσιών – για να επεκταθούν ως μύκητες εις ολόκληρο το φάσμα της κρατικής διοικήσεως και να διαποτίσουν τελικά το κοινωνικό σώμα.
Διαπιστώνεται τούτο επισήμως από όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς, καταγγέλλεται από τους ξένους επενδυτές, βιώνεται δε καθημερινώς από όλους τους Έλληνες πολίτες. Στις κατά τόπους Πολεοδομίες και στα Δασαρχεία, στις Εφορίες και στα Τελωνεία, στα κρατικά Νοσοκομεία και στα Ασφαλιστικά Ταμεία, στις φυλακές και στην ίδια την αστυνομία, στις υπηρεσίες των υπουργείων και στις ΔΕΚΟ, η καθημερινή συναλλαγή του πολίτη με την ευρύτερη κρατική μηχανή τελεί υπό το φάσμα της διαφθοράς, η έκταση της οποίας (επισήμως ομολογείται πλέον ότι) έχει προσλάβει ενδημικές διαστάσεις. Και τούτο δεν έχει ως συνέπεια μόνο την ηθική διάβρωση. Συνεπάγεται και βαρύτατο οικονομικό κόστος, καθώς η διαφθορά μολύνει τον παραγωγικόν ιστό της χώρας και στρεβλώνει την όλη λειτουργία της εθνικής οικονομίας, επιβαρύνοντας το κόστος και την ποιότητα έργων και υπηρεσιών – από τα οδικά έργα μέχρι τα οπλικά συστήματα.
Το καθεστώς ΠΑΣΟΚ παρήγαγε λοιπόν το σημερινό αδρανές γραφειοκρατικό μόρφωμα, το Κράτος της ταλαιπωρίας και της διαπλεκόμενης διαφθοράς. ΄Όπως κάθε κλειστό σύστημα, αποβλέπει πρωταρχικώς στην επιβολή, διαιώνιση, και επέκτασή του – και η μεγάλη δύναμή του, είναι η δύναμη της αδράνειας, ή άλλως, των παγιωμένων συμφερόντων. Πώς να πατάξει η σημερινή κυβέρνηση την κρατική διαφθορά; Θα έπρεπε να αρνηθεί τον ίδιο τον εαυτόν της – τον κομματικό της στρατό, τους διαπλεκόμενους εντολοδόχους της, το παρασιτικό σύστημα των ημετέρων που συναποτελούν και διακλαδώνονται στον κρατικό κορμό…
Υπό το φως των ανωτέρω διαπιστώσεων, είναι προφανές ότι το πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί – από μιαν αυριανή κυβέρνηση της Ν.Δ. – ως άλλος Γόρδιος Δεσμός. Το διεφθαρμένο και αντιπαραγωγικό γραφειοκρατικό τέρας δεν μπορεί να θανατωθεί δια μιας, με ένα καίριο κτύπημα στην κεφαλή, όσον ισχυρή κι αν είναι η βούληση της νέας κυβερνήσεως.
Απαιτείται μία στρατηγική που εδράζεται μεθοδολογικά: στο μικρότερο και αποτελεσματικότερο κράτος, στην κατάτμηση της κεντρικής γραφειοκρατίας εις όσον το δυνατόν μικρότερα τμήματα, όσον περισσότερο ανεξαρτήτως και αυτονόμως λειτουργούντα, στην αναβάθμιση – ώστε να αποκτήσει άλλην ευρύτητα, βάθος και ουσιαστικό περιεχόμενο – του θεσμού της Τοπικής, Νομαρχιακής και Περιφερειακής Αυτοδιοικήσεως μέσω μίας πραγματικής αποκεντρώσεως εξουσιών με επαρκείς πόρους και προσωπικό, στην εγκαθίδρυση Ανεξάρτητων Διοικητικών Αρχών αξιοκρατικώς στελεχωμένων, στην ενθάρρυνση λήψεως πρωτοβουλιών και ρόλου στην υπνώττουσα σήμερα Κοινωνία των Πολιτών.
Αμεση ωφέλεια, θα ήταν η δραστική μείωση των κεντρικών γραφειοκρατικών γραναζιών, και η υποκατάστασή τους από όργανα πολύ λιγότερον απρόσωπα, λειτουργούντα και αποδίδοντα λογαριασμόν στο πλαίσιο μιας περιορισμένης αλλά ενημερωμένης κοινότητος πολιτών. Είναι η λεγόμενη «αρχή της επικουρικότητος», που τείνει να επικρατήσει στη σύγχρονη ευρωπαϊκή αντίληψη περί Διοικήσεως και η οποία αποβλέπει στην μεταφορά των κέντρων λήψεως των αποφάσεων όσον το δυνατόν εγγύτερον αυτών στους οποίους αφορούν, ή άλλως στην εγκαθίδρυση ενός συστήματος μικρών τοπικών γραφειοκρατιών, πλησιέστερων και πιο οικείων στον πολίτη, οι οποίες θα λειτουργούν όχι κομματικώ ελέω αλλά κοινωνικώ δικαίω. Ταυτοχρόνως, θα αποδυναμώνετο έτσι ο κεντρικός αγωγός της διαπλοκής, ενώ θα καθίστατο ευχερέστερος ο έλεγχος και η τιμωρία.
Και βεβαίως, αυτά όπως και άλλα αναγκαία μέτρα-τομές προϋποθέτουν την ύπαρξη μίας εφαρμοσμένης πολιτικής βουλήσεως, η οποία θα έχει ως θεμελιώδη στόχο την εξυγίανση και όχι την άλωση του Κράτους, την αναβάθμισή του και όχι την νομή του…
Είναι πράγματι καιρός – είναι επιτακτική ανάγκη – να εγκύψουμε επιτέλους με τη δέουσα σοβαρότητα και αυστηρότητα στο μείζον πρόβλημα της κρατικής διαφθοράς, ως συναρτήσεως της κρατικής γραφειοκρατίας. Πρόβλημα απολύτως κυρίαρχο, καθόσον αφορά όχι μόνο στην καθημερινή ταλαιπωρία των πολιτών και στην ποιότητα της ζωής τους, αλλά και στην αξιοπιστία της Διοικήσεως του Κράτους, σε αυτή ταύτη την ανάπτυξη και ευημερία του τόπου, καθώς – σε τελευταία ανάλυση – και σε αυτήν καθεαυτήν τη λειτουργία της Δημοκρατίας μας. Είναι καιρός να τολμήσουμε… Αλλά κάθε τι τολμηρό, γενναίο, δημιουργικό σε τούτον τον τόπο, προϋποθέτει πλέον την πτώση του σήποντος αυτού εικοσαετούς καθεστώτος!