Τι μανία είναι αυτή που έχουν οι εκλεκτοί της νυν κυβέρνησης; Οποιος αναλαμβάνει μια ανώτερη δημόσια θέση θέλει να χτίσει και ένα ναό. Κάποιοι μάλιστα δύο. Πριν από δύο χρόνια, η πρώην πρόεδρος της Βουλής κ. Αννα Ψαρούδα Μπενάκη ήθελε να χτίσει εκκλησία στον περίβολο του Κοινοβουλίου. Τώρα, ο νέος πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Βασ. Νικολόπουλος έστειλε έγγραφο στον υπουργό Δικαιοσύνης και ζητά τροποποίηση του ρυμοτομικού σχεδίου στον περιβάλλοντα χώρο του Αρείου Πάγου και του Εφετείου Αθηνών για να χτίσει δύο ναούς!
Που οφείλεται όμως αυτή η «ναομανία»; Κατ’ αρχήν, οι εκκλησίες δεν λείπουν από την Ελλάδα. Στον ιστό της πόλης είναι περισσότερες από τις στάσεις των λεωφορείων. Για παράδειγμα, ο μητροπολιτικός ναός απέχει από τη Βουλή μόλις πέντε λεπτά με τα πόδια. Δεν φανταζόμαστε ότι οι ευσεβείς βουλευτές είναι τόσο απασχολημένοι με το έργο τους, που δεν μπορούν να περπατήσουν πεντακόσια μέτρα για να εκτελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Ούτε η ζήτηση υπερβαίνει την προσφορά θρησκευτικών χώρων του ορθόδοξου χριστιανικού δόγματος. Δεν παρατηρείται δηλαδή κάποιος συνωστισμός που να δικαιολογεί την ανέγερση νέων. Στην οικονομική γλώσσα θα λέγαμε ότι δεν εμφανίζεται πλεονάζουσα ζήτηση, υπάρχει πλεονάζουσα προσφορά: υπάρχουν, δηλαδή, παντού περίλαμπροι, μεγάλοι ναοί που γεμίζουν μόνο δύο φορές τον χρόνο: Χριστούγεννα και Πάσχα. Τις υπόλοιπες 363 μέρες είναι ανοιχτοί και άδειοι και μπορεί καθένας να προσευχηθεί, σχεδόν ιδιωτικά.
Αντιθέτως, υπάρχει μεγάλη ζήτηση για χώρους λατρείας άλλων δογμάτων, η οποία προς το παρόν καλύπτεται με την ενοικίαση ημιυπογείων ή ισογείων καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας. Μια ορθολογικά δρώσα πολιτεία θα κοίταζε να καλύψει πρώτα τις ανάγκες εκείνων των πολιτών της, που δεν έχουν χώρο προσευχής και μετά θα εξέταζε το ενδεχόμενο να χτιστούν κι άλλοι ορθόδοξοι ναοί.
Από την άλλη πλευρά, ούτε οι ελεύθεροι χώροι πλεονάζουν στην Αθήνα για να σκεφτόμαστε πώς θα τους γεμίσουμε. Δύο πάρκα και μερικά προαύλια δημόσιων οργανισμών μας έχουν απομείνει. Είναι λογικό να φυτέψουμε κι εκεί μπετόν, έστω αγιασμένο;
Κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν ότι η ανέγερση των εκκλησιών είναι προηγούμενα τάματα εκείνων που αναλαμβάνουν τις δημόσιες θέσεις. Μόνο που τα τάματα, για να έχουν αξία, εκπληρώνονται ιδίοις εξόδοις και σε δικό τους οικόπεδο. Οι Ελληνες πολίτες όλων των θρησκευτικών δογμάτων πληρώνουν φόρους και παραχωρούν φιλέτα γης για την εύρυθμη λειτουργία της δικαιοσύνης και όχι για τις θρησκευτικές ανησυχίες των λειτουργών της.
Και σε ότι αφορά την λειτουργία της δικαιοσύνης χρειάζεται πολύ δουλειά. Οι καταδίκες του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για αποφάσεις που τελεδίκησαν στον Αρειο Πάγο πληθαίνουν (άρα κάτι πάει στραβά με τις αποφάσεις του δικού μας Ανώτατου Δικαστηρίου), οι Δικηγορικοί Σύλλογοι ωθούνται σε έσχατα μέτρα αντίδρασης (αποχή όταν στην έδρα βρίσκονται συγκεκριμένοι δικαστές), η υπόθεση του παραδικαστικού ακόμη βράζει κ.λπ.
Εκτός αν τα προβλήματα της δικαιοσύνης είναι τέτοια, που μόνο η προσευχή και μάλιστα σε νεόδμητους ναούς, μας σώζει.