Ενα κεφάλαιο ετοιμάζεται να κλείσει στην ιστορία της ΠΓΔΜ ως ανεξάρτητου κράτους:
Η περιφρούρηση των ζωτικών συμφερόντων της χώρας με διεθνείς συμμαχίες που ακυρώνουν τις περιφερειακές συμπλεύσεις που χρειάζεται η χώρα.
Η χώρα έγινε ανεξάρτητη το φθινόπωρο του 1991 με την αποδοχή και τη συνεργασία του Βελιγραδίου. Υπήρξε συμφωνία για την απόσυρση του Ομοσπονδιακού Στρατού της Γιουγκοσλαβίας που πραγματοποιήθηκε με τελετές συγκινητικού αποχαιρετισμού.
Το μόνο «Βελούδινο Διαζύγιο» στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας είχε ως κοινό παρονομαστή την απειλή του αλβανικού εθνικισμού, που δεν άφηνε στο Βελιγράδι και στα Σκόπια περιθώρια άλλων διενέξεων.
Μετά τη διεθνή απομόνωση που επεβλήθη στο Βελιγράδι από την άνοιξη του 1992 και μετά, λόγω Βοσνίας, τα Σκόπια έπρεπε να περιφρουρήσουν τη στήριξη των ΗΠΑ και της Ε.Ε., αλλά και να αποφύγουν ενέργειες ενίσχυσης του αλβανικού αλυτρωτισμού στο Κοσσυφοπέδιο.
Ετσι την περίοδο 1998-99 η ηγεσία της χώρας δεν μπόρεσε να πάρει προληπτικά μέτρα για την περιφρούρηση της ενότητάς της: Η ανταρσία στο Κοσσυφοπέδιο στηρίχθηκε από την επικράτεια της ΠΓΔΜ, με κορύφωση την εκεί συγκέντρωση πολυάριθμης νατοϊκής δύναμης κατά τη διάρκεια της εναέριας εκστρατείας κατά της Σερβίας.
Σήμερα με την αβεβαιότητα να σκιάζει τη στιγμή και τη μεθόδευση με την οποία το Κοσσυφοπέδιο θα γίνει και ντε γιούρε ανεξάρτητο, η πολιτική ελίτ της γειτονικής χώρας βρίσκεται σε αδιέξοδο:
Δεν έχει τη δυνατότητα να εκφράσει αντιρρήσεις και επιφυλάξεις - όπως το πράττουν η Σερβία, η Ρωσία, η Ρουμάνια, η Σλοβακία, η Κύπρος και η Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι η ΠΓΔΜ θα εισπράξει το πρώτο κύμα των αποσταθεροποιητικών παρενεργειών με την ήδη ορατή έξαρση του αλβανικού εθνικισμού στη Β.Δ. περιοχή της χώρας.
Δεν μπορεί να αποσπάσει από ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ενωση εγγύηση διαφύλαξης του σημερινού στάτους κβο της χώρας ως ενιαίου εθνικού κράτους. Η μέχρι τώρα πρακτική του διεθνούς παράγοντα από τη συμφωνία της Αχρίδας μέχρι και σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μεθόδευση της σταδιακής και αναίμακτης ικανοποίησης όλων των διεκδικήσεων του αλβανικού στοιχείου με τη μετατροπή της χώρας σε διζωνική - δικοινοτική Συνομοσπονδία.
Με τα παραπάνω δεδομένα η αδιαλλαξία στο θέμα της ονομασίας είναι ένας αναχρονισμός υψηλού κόστους: Δεν επιτρέπει την πλήρη εξομάλυνση με τη χώρα που κατ εξοχήν θέλει την ενότητα και την ακεραιότητα της ΠΓΔΜ και επί πλέον είναι αμφίβολης απόδοσης ως ελιγμός εσωτερικής κατανάλωσης.