Αναμενόμενο και προεξοφλημένο το αποτέλεσμα της προχθεσινής εκλογικής αναμέτρησης στο Κοσσυφοπέδιο, όπως και οι μετεκλογικές εξελίξεις: Το Δημοκρατικό Κόμμα του Χακίμ Θάτσι θα ηγηθεί κυβέρνησης συνασπισμού με ήσσονα εταίρο τον Δημοκρατικό Σύνδεσμο, το κόμμα που ιδρύθηκε από τον Ιμπραήμ Ρουγκόβα.
Με τα σημερινά εσωτερικά δεδομένα της περιοχής δεν υπάρχει περιθώριο για διαφοροποίηση από τη θέση, εδώ και τώρα - αμέσως μετά την 10/12- μονομερή διακήρυξη Ανεξαρτησίας: Δεν αναμένεται να υπάρξει ούτε ομοφωνία στο Συμβούλιο Ασφαλείας ούτε στους δύο γύρους συνομιλιών που απομένουν ανάμεσα στους εκπροσώπους του Βελιγραδίου και της Πρίστινα.
Η νέα ηγεσία στην Πρίστινα έχει τη δυνατότητα να πιέσει, στο βαθμό που αυτό θα είναι αναγκαίο, τόσο την Ουάσιγκτον όσο και την Ε.Ε.: Μπορεί να συνδέσει τη στάση της απέναντι στα αλβανικά μειονοτικά μέτωπα στην ΠΓΔΜ- Τέτοβο - και στη Σερβία -Πρέσεβο- με την αναγνώριση της Ανεξαρτησίας.
Παρόμοιους αν όχι ισχυρότερους μοχλούς πίεσης διαθέτει και το Βελιγράδι: Στη Βοσνία με την Σερβοβοσνιακή Δημοκρατία να απειλεί με μονομερή διακήρυξη Ανεξαρτησίας και στο ίδιο το Κοσσυφοπέδιο με την αντίδραση της περιοχής όπου υπάρχει ακόμη συμπαγής σερβικός πληθυσμός.
Είναι φανερό ότι το πρόβλημα βρίσκεται αλλού, στην αδυναμία επί του παρόντος εξεύρεσης κοινού παρονομαστή ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ρωσία αλλά και διαμόρφωσης κοινής στάσης από την Ε.Ε των «27».
Ετσι στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα η Διεθνής Κοινότητα φαίνεται να αντιμετωπίζει τη σταθεροποίηση των Βαλκανίων με μεγαλύτερη ανεπάρκεια σε σχέση με τον ρόλο που διαδραμάτισε το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα μέχρι και την έκρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου το 1914.
Παρά τους οξύτατους τότε ενδοευρωπαϊκούς ανταγωνισμούς και αντιπαραθέσεις υπήρχε κοινή στάση των Μεγάλων Δυνάμεων που υπερίσχυε της τάσης για κατοχύρωση τοπικών ερεισμάτων και επένδυση στους συγκρουόμενους βαλκανικούς εθνικισμούς: Η μετάβαση από την Τάξη Πραγμάτων που διαμόρφωνε η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1877, στη μείζονος κλίμακας διορθωτική κίνηση του Συνεδρίου του Βερολίνου το 1878, έγινε χωρίς να προκληθεί μια νέα αντιπαράθεση -σαν τον Κριμαϊκό Πόλεμο- με την Ρωσία.
Ακόμη και η προσαρμογή του Στάτους Κβο στη νέα πραγματικότητα της ασφυκτικής πίεσης των τοπικών εθνικισμών της περιοχής έγινε συναινετικά, παρά το γεγονός ότι ήδη διαμορφώνονταν οι αντίπαλες συμμαχίες που θα συγκρούονταν μετά τον Αύγουστο του 1914: Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι μονομερείς ενέργειες που ακολούθησαν την Επανάσταση των Νεότουρκων του 1908 -επίσημη προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης στην Αυστροουγγαρία και επίσημη ανεξαρτησία της Βουλγαρίας- που έδειξαν ότι τουλάχιστον ως προς τα Βαλκάνια οι Μεγάλες Δυνάμεις ήξεραν να βρίσκουν συμβιβασμούς την τελευταία στιγμή.
Σήμερα είναι φανερό ότι οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι εταίροι τους αδυνατούν να δώσουν κοινά αποδεκτή οριστική λύση στην εκκρεμότητα που άνοιξε με την εναέρια εκστρατεία κατά της Γιουγκοσλαβίας την άνοιξη του 1999:
Τίθενται εν αμφιβόλω η αξιοπιστία του ΟΗΕ, η ενότητα και η παρεμβατική αξιοπιστία της Ε.Ε., ενώ είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να επακολουθήσει ένα ντόμινο μονομερών αποσχίσεων από τη Βοσνία μέχρι την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία στη Γεωργία.
Τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα: Η Ατζέντα των εξελίξεων στο Κοσσυφοπέδιο τρέχει με ταχύτατο ρυθμό, ενώ οι προϋποθέσεις για μια κοινή στάση του διεθνούς παράγοντα κινούνται με βραδύτατο ρυθμό: Η εξεύρεση ενός modus vivendi ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ρωσία θα είναι από ό,τι φαίνεται το πρώτο μέλημα του νέου ένοικου του Λευκού Οίκου μετά τον Ιανουάριο του 2009, ενώ η μια κοινή και δεδομένη προσέγγιση της Ε.Ε. σε όλα τα κρίσιμα διεθνή θέματα από τη Διατλαντική Σχέση, τις σχέσεις με τη Μόσχα, μέχρι και τη διαχείριση των περιφερειακών κρίσεων θα κριθεί αν είναι ρεαλιστική προσδοκία μόνον μετά την ολοκλήρωση της επικύρωσης της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης και τη λειτουργία των νέων θεσμών.
(ΗΜΕΡΗΣΙΑ 19/11/2007)