Αντιφατικότητα, σύγχυση και διστακτικότητα στην ανάληψη ευθυνών συνιστούν τα βασικά χαρακτηριστικά της λεγόμενης «νέας διακυβέρνησης» της ΝΔ. Το πρώτο στοιχείο γίνεται ολοφάνερο από την πλήρη έλλειψη ιδεολογικο-πολιτικού μπούσουλα που θα μπορούσε να καθοδηγήσει τις επιλογές, τους προσανατολισμούς και τις προτεραιότητες των κυβερνητικών στελεχών. Πολύ πετυχημένα η «Εστία» σημείωσε προ ημερών πως η κυβέρνηση θυμίζει αριστερή παράταξη που εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει δεξιότερη πολιτική -και φαίνεται να ντρέπεται γι’ αυτό! Και ίσως για εξιλέωση, η ηγεσία της μεταβαίνει στον Αη Στράτη με στόχο τον εξευμενισμό των παλιών οραματιστών του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και των γήινων παραδείσων…
Οι συμβουλές των βασικών επικοινωνιακών συνεργατών του Πρωθυπουργού συνιστούν απόσταση από την όποια ιδεολογικοποίηση και πολιτικό χρωματισμό της στάσης και των επιλογών του. Τότε όμως δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με πολιτική κυβέρνηση που προΐσταται κάποιου ζωντανού οργανισμού με αρχές και αξίες. Στην περίπτωση αυτή το τελικό προϊόν δεν είναι παρά κάποιος άχρωμος μηχανισμός διεκδίκησης και νομής της εξουσίας. Ένα μέσο ανάδειξης κυνηγών φιλοδοξιών και ασίγαστων διεκδικητών πλουτισμού. Δίχως ιδεολογικο-πολιτική σπονδυλική στήλη είναι αδύνατη η εξασφάλιση σύμπνοιας και ομοιογένειας. Ο ένας κοιτάει κατά Ανατολή κι ο άλλος βλέπει στη Δύση. Και είναι εξ ίσου αδύνατη η εξήγηση και υποστήριξη πολιτικών και μεταρρυθμιστικών μέτρων.
Καράβι δίχως πυξίδα είναι μαούνα ακυβέρνητη στα κύματα. Κυβέρνηση χωρίς πεποιθήσεις δεν είναι παρά ένα ατύχημα που περιμένει να συμβεί. Με τελικό θύμα βέβαια την κοινωνία και άτυχους παραλήπτες τους περισσότερο ανήμπορους από τους πολίτες.
Η σύγχυση έχει να κάνει με την ασάφεια των στόχων και το μήνυμα χάους που εκπέμπεται στην ελληνική κοινωνία. Η κυβέρνηση είχε αρχικά οριοθετήσει τους αντιπάλους της ανάμεσα στα διεφθαρμένα κυκλώματα των κρατικοδίαιτων μεγαλοπρομηθευτών και μεγαλοεργολάβων. Η εικόνα που τελευταία εκπέμπουν κυβερνητικά στελέχη είναι αυτή της πλήρους συμπόρευσης με τους μηχανισμούς αυτούς. «Εθνικός πλούτος» μάθαμε πως είναι οι μεγαλοεργολάβοι. O ΟΠΑΠ κατακυρώνει δίχως διαγωνισμό χρυσοβόρες τεχνολογικές εργολαβίες. Ενώ με μεταμεσονύκτιες τροπολογίες αμείβονται/ αποζημιώνονται (;) πλουσιοπάροχα στελέχη οργανισμών που επιβάρυναν τον φορολογούμενο με ασύλληπτα ποσά. Τέλος, μεγάλα χρέη ισχυρών ΜΜΕ σε ασφαλιστικά ταμεία διευθετούνται, την ώρα που ξεσηκώνεται το σύμπαν για ζητήματα εισφοροδιαφυγής και συγχώνευσης υγειών Ταμείων.
Η κυβέρνηση «ανακαλύπτει» άξαφνα μαφιόζικα οργανωμένα χωριά στην ορεινή Κρήτη. Αλλά δεν βλέπει τίποτα στην Αχαΐα, στην Ηλεία, στη Μεσσηνία και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Ο κόσμος βουίζει πως είμαστε χώρα παραγωγής «καλής ποιότητας» μαλακών ναρκωτικών. Και εμείς ασχολούμεθα μόνο με τα Ζωνιανά, επειδή ήλθαν τυχαία στην επικαιρότητα. Και πάλι δηλαδή η επικοινωνία επιβάλλει πολιτική.
Η κυβέρνηση κέρδισε αρχικά, και ξανακέρδισε δίχως να αλλάξει ρότα, εκλογές με διακηρυγμένη πρόθεση την «επανίδρυση» του κράτους. Αυτό όμως που δυστυχώς επανιδρύθηκε είναι το βόλεμα στον δημόσιο τομέα, η απόλυτη σχεδόν αναβλητικότητα στις αποφάσεις μέσω ατέρμονων διαλόγων και μελέτης και επαναμελέτης των ζητημάτων και, βέβαια, η φαυλότητα της δημόσιας γραφειοκρατίας. Το κράτος μεγαλώνει και στοιχίζει όλο και περισσότερο. Βασικές παλιές αξίες όπως ο σεβασμός των νόμων, η ανάδειξη μιάς κυρίαρχης αστικής ηθικής και η επιλογή των αξίων παραμερίζονται για να περάσουν η αναξιοκρατία, τα πελατειακά κυκλώματα και η ισχύς των μηχανισμών (συνδικαλιστές, βολεμένοι αριστεροί, ακατανίκητοι και χυδαίοι νεόπλουτοι). Η απόλυτη σύγχυση κυριαρχεί σε μια κοινωνία που πορεύεται στις συμπληγάδες του 21ου αιώνα με τα μάτια όμως στραμμένα στις αυθαιρεσίες και την ανομία μιάς οθωμανικού τύπου ολιγαρχίας των αρχών του 19ου.
Οι Υπουργοί αβέβαιοι για την τελική θέση του Πρωθυπουργού ανακυκλώνουν τα θέματα μήπως και κερδίσουν χρόνο μέχρις να ξεχασθούν ή περάσει η μπόρα. Είναι δυνατόν να γίνεται λόγος στα σοβαρά για ανάγκη «να σταματήσει η κυβέρνηση τα επικοινωνιακά παιχνίδια και να αρχίσει να παράγει έργο»; Και η γραμμή αυτή να έρχεται κατ΄ ευθείαν ουσιαστικά από το Πρωθυπουργικό Γραφείο; Μα, από πού η επικοινωνία και οι δημοσκοπήσεις έχουν αναγορευθεί σε θεότητες; Ποιός ακριβώς επέλεξε τη γραμμή του «κάνετε ελάχιστα και μη φαίνεσθε, διότι έτσι δεν θα φθαρείτε»; Μήπως ο Υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών ή ο αντίστοιχος της Γεωργίας; Η αντίληψη αυτή δεν εκπηγάζει ακριβώς από την κορυφή; Η κυβέρνηση διστάζει διότι δεν καθοδηγείται με σιγουριά και έμπνευση. Δίχως οριοθετημένο τελικό στόχο η ομάδα δεν μπορεί παρά να τρικλίζει και συχνά να παραπαίει. Μοναχά η γενναιότητα στις αποφάσεις μπορεί να ανατρέψει την καταστρεπτική σημερινή πορεία ολοκληρωτικής φθοράς.
(ΕΣΤΙΑ 5/12/2007)