Πέρσι το χειμώνα οι ξενοδόχοι του πολυτελούς τουριστικού θερέτρου Κιτσμπούχελ στην καρδιά των 'Αλπεων αποφάσισαν από κοινού κάτι ιδιαιτέρως περίεργο. Να περιορίσουν τον αριθμό των Ρώσων επισκεπτών σε ένα προς 10 σε σχέση με τους άλλους πελάτες διαφορετικών υπηκοοτήτων. Ηταν άκρως ενοχλητικό γι' αυτούς τα παραδοσιακά τουριστικά θέρετρα της Ευρώπης να κατακλύζονται από τους γενναιόδωρους μεν αλλά "άξεστους" δε πρώην υπηκόους της Σοβιετικής Ένωσης.
Το 2006 το ποσοστό των ατόμων με υψηλή αγοραστική δύναμη-πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια-αυξήθηκε κατά 15.5% στη Ρωσία ενώ σε παγκόσμια βάση το ίδιο ποσοστό δεν ξεπερνούσε το 8%, σύμφωνα με έρευνα της Merrill Lynch και του CapGemini World Wealth Report. Η πολιτική του κ.Πούτιν και ιδιαίτερα η χάραξη στρατηγικής ενεργειακής πολιτικής της Μόσχας ίσως είναι η βασικότερη αιτία γι αυτή την πρωτόγνωρη άνθηση της ρωσικής οικονομίας και δεν μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος ότι προσέφερε στον "ταλαιπωρημένο" λαό του τουλάχιστον από τις προηγούμενες δεκαετίες τρία βασικά πράγματα –σταθερότητα, ευμάρεια και εθνική υπερηφάνεια. Με άλλα λόγια η "ταπεινωμένη" αρκούδα της διακυβέρνησης Γιέλτσιν σηκώθηκε για τα καλά στα πόδια της και έχει αρχίσει να βρυχάται. Και όχι μόνο αλλά διεκδικεί σημαντικό ρόλο στα παγκόσμια πολιτικοοικονομικά δρώμενα αν αναλογιστεί κανείς ότι η Ευρώπη είναι και θα παραμείνει σταθερά εξαρτημένη από τη Μόσχα για την κάλυψη των ενεργειακών της αναγκών.
Με το δεδομένο ότι η πολιτική Πούτιν θα συνεχιστεί και την επόμενη τετραετία είναι σημαντικό να δει κανείς τι έχει να περιμένει η Ευρώπη από την Μόσχα σε επίπεδο ενεργειακής πολιτικής. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε ότι θα διεκδικήσει την πρωθυπουργία της χώρας του κάτω από τον δικό του υποψήφιο για την προεδρία στις εκλογές του Μαρτίου Ντμίτρι Μεντβεντγιεφ. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας ένας πρόεδρος μπορεί να εξαντλήσει μέχρι δυο συνεχόμενες τετραετίες στο αξίωμα αυτό. Άρα το πιθανότερο είναι να δούμε πάλι τον κ. Πούτιν ως πρόεδρο της Ρωσίας το 2012. Η εκλογή Μεντβέντγιφ θεωρείται σίγουρη γιατί έχει την υποστήριξη του κ, Πούτιν. Όσο για τον υπόλοιπο κόσμο ο κ, Μεντβέντγιεφ είναι ένας μετριοπαθής πολιτικός ο οποίος δεν έχει παρελθόν με Κρεμλίνο και Κα-Γκε-Μπε κάτι που αμέσως τον καθιστά συμπαθή στη Δύση.
Από την διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης το 1991 η Ρωσική οικονομία βίωσε άσχημες εποχές. Η υποτίμηση του ρουβλίου το 1998 σηματοδοτεί την αρχή της ανάκαμψης ενώ από το 2000 οι αυξανόμενες τιμές του φυσικού αερίου και του πετρελαίου οδήγησαν την οικονομία της χώρας σε σταδιακή άνθηση και σε γρήγορες αποπληρωμές των χρεών της.
Το 2006 το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας αυξήθηκε σημαντικά-κατά 6.7% - αν και η οικονομία της Ρωσίας υστερεί σημαντικά έναντι του Ομίλου των 8 βιομηχανικά προηγμένων χωρών. Το 2002 οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη οριοθέτησαν των ρωσική οικονομία ως οικονομία της ελεύθερης αγοράς παρά τον επισταμένο έλεγχο του κράτους στις επιχειρήσεις.
Οι προτεραιότητες του κόμματος του κ. Πούτιν είναι η αναβάθμιση των υποδομών έτσι ώστε να βελτιωθεί η δημόσια υγεία, να αντιμετωπιστεί το στεγαστικό πρόβλημα αλλά και μια σειρά άλλα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί από την εποχή της κατάρρευσης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Γι' αυτό εάν η Ευρώπη μιλάει για την ασφάλεια των ενεργειακών της προμηθειών η Μόσχα έχει μεγαλύτερη ανάγκη να διασφαλίσει την ενεργειακή ζήτηση από την γηραιά ήπείρο και όχι μόνο.
Ορισμένοι πολιτικοί παρατηρητές εκτιμούν ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης της ρωσικής οικονομίας εμπεριέχουν αρκετά και τον παράγοντα τύχη και όχι τόσο τις δομές και την οργάνωση. Η τεράστια παγκόσμια ζήτηση πρώτων υλών, όπως μετάλλων, φυσικού αερίου και πετρελαίου σε συνδυασμό με τις υψηλές τιμές του πετρελαίου ήταν η βασική αιτία για την εκτίναξη της οικονομίας.
Είναι εμφανές ότι η Μόσχα χρειάζεται η Δύση για να διασφαλίσει τη σταθερότητα στην αναπτυξιακή της τροχιά.
Ορισμένες κινήσεις του Κρεμλίνου ,οι οποίες δημιούργησαν και αρκετή καχυποψία στη Δύση ήταν ή ατυχείς ή άγαρμπες.
Για παράδειγμα η διακοπή παροχής φυσικού αερίου σε γειτονικές χώρες όπως η Ουκρανία ή η Λευκορωσία ίσως ήταν κατά κύριο λόγο κακοί χειρισμοί οι οποίοι πυροδότησαν την ανασφάλεια και την καχυποψία της Ευρωπαικής Ενωσης. Κάποιοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι το σκεπτικό δεν ήταν άδικο – γιατί οι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες να επιμένουν να απολαμβάνουν προνομιακή μεταχείριση στις τιμές του φυσικού αερίου. Ο χειρισμός όμως της Μόσχας σαφώς δεν ήταν και ο καλύτερος.
Από την άλλη η Μόσχα αποφασίζει, προφασιζόμενη οικολογικές παραβάσεις, μέχρι και φορολογικά ατοπήματα, να πετάξει έξω εταιρείες όπως η Shell από επενδύσεις όπως το μεγάλο κοίτασμα Σαχαλίνη. Στην ουσία, η Μόσχα δεν ήθελε να διώξει τη Shell απλά ήθελε να επανακτήσει τον πλειοψηφικό έλεγχο και να έχει τον κυρίαρχο λόγο στον φυσικό της πλούτο. Ο τρόπος όμως που χειρίστηκε το όλο θέμα προκάλεσε αντιδράσεις. Είναι περισσότερο από εμφανές ότι το Κρεμλίνο χρειάζεται τη Δύση για επενδύσεις αλλά και για να πουλάει τα αγαθά του. Η ρωσική οικονομία έχει μακρύ δρόμο για να σταθεί καλά στα πόδια της.
Οι αγωγοί διοχέτευσης πετρελαίου και φυσικού αερίου στη Δύση που έχει εκπονήσει η Μόσχα το αποδεικνύουν καλύτερα. Και μάλιστα αν πάρουμε τους δύο αγωγούς που έχουν σχέση με την Ελλάδα- τον Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη και τον South Stream, όχι μόνο οι εργασίες ολοκλήρωσης τους επιταχύνονται αλλά ο σχεδιασμός τους είχε και ως στόχο να περιορίσει και τον ρόλο της Τουρκίας στα δρώμενα της περιοχής. Η Μόσχα δεν θέλει την Τουρκία-παραδοσιακό σύμμαχο των Ηνωμένων Πολιτειών-στα πόδια της.
Η Μόσχα αρχίζει και στρέφει το βλέμμα της και εξ' ανατολάς προς τις αγορές της Κίνας και της Άπω Ανατολής με τους διάφορους υπό μελέτη ή κατασκευή αγωγούς.
Επίσης κλείνει εμπορικές συμμαχίες με τις άλλες πλούσιες σε φυσικά αποθέματα πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες για να εξασφαλίσει τη δυνατότητα φτηνών ενεργειακών αποθεμάτων.
Η Μόσχα θα ακολουθήσει τον ίδιο ενεργειακό προσανατολισμό την επόμενη τετραετία- μια συνταγή που κατέστησε τον κ.Πούτιν απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού. Γιατί πέρα από την νεόπλουτη ρωσική τάξη , η οποία μπορεί να βρίσκεται και αρκετά κοντά στο Κρεμλίνο, η ευημερία αρχίζει κι αγγίζει και τα ευρύτερα στρώματα-εξασφαλίζοντας το λαϊκό έρεισμα για τον κ,Πούτιν και για το κόμμα της Ενωμένης Ρωσίας, απομακρύνοντας έτσι το ενδεχόμενο κάποιας ανατροπής η ανατάραξης της όλης πορείας.