Πράγματι, σε μια Ένωση που θα επικρατούσε η αλληλεγγύη και η εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών της, σε μια Ένωση που θα έθετε ως προτεραιότητα την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών μελών της, αυτό θα ήταν μια πολύ ωραία ιδέα. Η σημερινή όμως ΕΕ απέχει παρασάγγας από αυτό. Ούτε έτοιμη να απαντήσει αποφασιστικά σε όσους παραβιάζουν την κυριαρχία των μελών της είναι, ούτε να δώσει δραστικές απαντήσεις σε προβλήματα όπως το μεταναστευτικό. Επομένως η όποια συζήτηση περί γοήτρου και κύρους της ΕΕ δεν υφίσταται υπό τις παρούσες συνθήκες.
Για να γίνουμε πιο σαφείς, σύμφωνα με την Συνθήκη Λισαβόνας το 20% των αποφάσεων της ΕΕ θεσπίζεται με την ομοφωνία όλων των κρατών-μελών, μικρών ή μεγάλων. Σε αυτές εμπίπτουν τα πλέον σοβαρά θέματα όπως η κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας, τα ζητήματα που αφορούν την ιθαγένεια, την φορολογία, τα οικονομικά της ΕΕ (ίδιοι πόροι, πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο), της διεύρυνσης. Το υπόλοιπο 80% των αποφάσεων λαμβάνονται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με ειδική πλειοψηφία, η οποία σχηματίζεται από το 55% τουλάχιστον των κρατών-μελών που πρέπει να εκπροσωπούν το 65% του συνολικού πληθυσμού της EE.
Με απλά λόγια, αυτό που επιθυμούν κάποια κράτη μέλη αλλά και οι θιασώτες της άκριτης ομοσπονδοποίησης είναι να περιοριστεί η προϋπόθεση της ομοφωνίας σε ακόμη λιγότερα θέματα ή ακόμη και να εξαλειφθεί εντελώς. Αυτό σημαίνει πρακτικώς ότι οι ισχυροί της ΕΕ θα μπορούν να επιβάλλουν τις πολιτικές τους θέσεις έναντι των αδύναμων και πιο μικρών κρατών όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος. Και τα κράτη αυτά θα χάσουν και το τελευταίο τους όπλο για να ασκήσουν κάποια πίεση σε αυτή την ΕΕ της επιλεκτικής ευαισθησίας και των ισχυρών συμφερόντων. Αυτή είναι δυστυχώς η πικρή αλήθεια. Ότι χωρίς το βέτο η καθόλα δίκαια και αυτονόητη απαίτηση της Λευκωσίας να υπάρξουν ανάλογες κυρώσεις και για την Τουρκία -αφού τόσο πολύ καίγονται οι Ευρωπαίοι για την Λευκορωσία- θα περιοριζόταν μόνο στα σύνορα της Κύπρου. Άντε και αυτά της Ελλάδος.