Το πέρασμα του αναθεωρητικού «τυφώνα» Τραμπ έχει επιφέρει έναν αναγκαστικό, πρώτο μετασχηματισμό της συμπεριφοράς της αμερικανικής κοινωνίας, η οποία, πέραν της βαθιάς διαίρεσής της, σε βαθμό διχασμού, και της επιδείνωσης του βαθμού συνοχής της, εξαιτίας των πολιτικών που έχουν ακολουθηθεί σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, την έφεραν στο …αδιανόητο, έως χθες, σημείο να προστρέχει μαζικά στις κάλπες, όπως φάνηκε από τα στοιχεία που έδωσαν στη δημοσιότητα οι εταιρείες δημοσκοπήσεων για την συμμετοχή των ψηφοφόρων, πολλοί εκ των οποίων ομολόγησαν πως ψήφισαν για πρώτη φορά στη ζωή τους!
Το έως τώρα αποτέλεσμα των αμερικανικών προεδρικών εκλογών είναι ολοφάνερο - ακόμη και για τους πιο αισιόδοξους υποστηρικτές των Δημοκρατικών ανά τον πλανήτη- πως αποδεικνύει ότι εάν ο Ντόναλντ Τραμπ ηττηθεί τελικά, θα έχει ηττηθεί από τον ίδιο τον εαυτό του και όχι εξαιτίας του αντιπάλου του. Ο Τζο Μπάιντεν μοιάζει να αποτέλεσε ένα είδος αποδιοπομπαίου τράγου για τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι προώθησαν την υποψήφιότητά του δίχως να ελπίζουν ότι θα επικρατήσει σε αυτές τις εκλογές, έως ότου προέκυψε, ως εκ θαύματος, η πανδημία του Covid-19!
Υπ' αυτή την έννοια, η ήττα του Τραμπ θα οφείλεται στην αμετροέπεια και τα τραγικά σφάλματα που διέπραξε, ιδιαίτερα στο μέτωπο του κορονοϊού που έχει θερίσει εκατοντάδες χιλιάδες ζωών στις ΗΠΑ αλλά και στις οικονομικές επιπτώσεις για εκατομμύρια πολίτες της χώρας.
Είναι ίσως ένας από τους μοναδικούς πλανητάρχες τον οποίο η Ευρώπη εύχεται να μην είχε γνωρίσει, πόσο δε μάλλον να εξακολουθήσει να συμβιώνει μαζί του. Για τις Βρυξέλες πιο συγκεκριμένα, η προεδρία Τραμπ αποτελεί κόκκινο πανί, για τις πολιτικές προτεραιότητες και τα εμπορικά συμφέροντά της. Η απόσυρση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα -για την Ενωμένη Ευρώπη αποτελεί κάτι σαν νέα θρησκεία- η ραγδαία επιδείνωση του διμερούς εμπορίου και κυρίως, ο εμπορικός πόλεμος και οι κυρώσεις που απειλούνται κάθε τόσο σε βάρος ευρωπαϊκών προιόντων, αλλά ιδίως αυτοκινήτων, καταδεικνύουν στο κογκλάβιο των Βρυξελλών ότι είναι αβίωτη η ζωή με έναν άνθρωπο ο οποίος έχει θέσει σαν στόχο της ζωής του να διαλύσει την Ε.Ε!
Για το λόγο αυτό και υπάρχει τεράστια ανησυχία στα κέντρα λήψης αποφάσεων των Βρυξελλών για την έκβαση των εκλογών που ξεκίνησαν ξημερώματα ώρα Ευρώπης και Κύριος οίδε το πότε θα ολοκληρωθούν, δεδομένης και της καθυστέρησης που παρατηρείται στην καταμέτρηση των περιβόητων επιστολικών ψήφων.
Σε ό,τι αφορά στην απόληξη της χερσονήσου του Αίμου, ήτοι, στην Ελλάδα, εξακολουθούμε να θεωρούμε τα πράγματα αναλόγως των συναισθημάτων μας. Για άλλη μια φορά στα σύγχρονα χρονικά, ο ελληνικός λαός «έπεσε με τα μούτρα» στον αγώνα για την υποστήριξη της υποψιότητας Μπάιντεν, τάχα αυτός είναι ο εκλεκτός που θα μας ελευθερώσει από δεινά που εμείς στέκεται αδύνατο να λύσουμε από μόνοι μας. Λησμονήσαμε το μάθημα από την επικράτηση του Τζίμι Κάρτερ στα 1976 και το πώς συνετρίβησαν οι προσδοκίες μας για μια αμερικανική πολιτική που θα γονάτιζε την Τουρκία και θα την υποχρέωνε να εγκαταλείψει τα Κατεχόμενα στην Κύπρο… Η διάψευση υπήρξε απόλυτη. Ο Λευκός Οίκος, παρακάμπτοντας την αντίθεση του Κογκρέσου, ήρε και το εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί στην Τουρκία!
Τα ίδια κάναμε και 40 χρόνια αργότερα, όταν σπεύσαμε ομοθυμαδόν να στηρίξουμε την υποψηφιότητα Ομπάμα για την προεδρία των ΗΠΑ, καθώς προσδοκούσαμε να μεσολαβήσει ώστε να βγούμε από τα μνημόνια και να μας συντρέξει στην απαίτησή μας να μειωθεί ή και να σβηστεί το χρέος μας.
Επομένως, μυαλό δεν βάζουμε…
Την ίδια ώρα, ο κυνικός, πραγματιστής και οραματιστής της αναστήλωσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, Ταγίπ Ερντογάν, εκμεταλλεύεται στο έπακρο κάθε χαραμάδα ευκαιρίας που του προσφέρει η διεθνής συγκυρία για να προωθεί αποτελεσματικά τα συμφέροντα της χώρας του, ακόμη και αν αυτά ποδοπατούν το Διεθνές Δίκαιο.
Ενδιάμεσα, προβαίνει και σε κινήσεις δοκιμασίας των αντιδράσεων του ξένου παράγοντα -όρα αμερικανικού- όπως συνέβη με την ενεργοποίηση των ρωσικών πυραύλων S 400, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου των ΗΠΑ, προσβλέποντας ότι κανείς δεν θα δώσει πραγματική σημασία. Όπως κι έγινε!
Σε πλήρη αντίθεση με την ελληνική διπλωματία, η διπλωματία της Άγκυρας επεξεργάζεται μακροπρόθεσμα σχέδια που της επιτρέπουν να εκμεταλλεύεται το οιοδήποτε κενό εξουσίας, ή σοβαρή αναταραχή παρατηρηθεί στο αμερικανικό πολιτικό σκηνικό, όπως έπραξε το 1974 και όπως πράττει και σήμερα, με την πόλωση που έχει ακινητοποιήσει τα αντανακλαστικά της υπερδύναμης.
Επομένως, η ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να κινηθεί πολύ προσεκτικά, τουλάχιστον έως και τις 20 Ιανουαρίου, όταν θα έχει αναλάβει επίσημα καθήκοντα ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, επειδή η απειλή ενός θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο ή στην ευρύτερη περιοχή των συνόρων μας με την Τουρκία είναι απολύτως υπαρκτό.
Και πώς να μην είναι όταν η ευμενής σιωπή που τηρούν, στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ έναντι του Ταγίπ Ερντογάν, στα μάτια του Τούρκου ηγέτη προσλαμβάνει διαστάσεις «πράσινου φωτός» να κάνει ό,τι θέλει, όπου θέλει και όποτε θέλει.
Ωστόσο, το γεγονός ότι η αναθεωρητική Τουρκία, που κινείται ανεξέλεγκτα, χάρη στην σιωπηρή συμπαράσταση του αναθεωρητικού φίλου της, Ντόναλντ Τραμπ, δεν έχει τολμήσει να παραβιάσει την ελληνική υφαλοκρηπίδα δυτικά του 28ου παραλλήλου, που εμπίπτει στην οριοθέτηση της –κουτσουρεμένης- ελληνο-αιγυπτιακής συμφωνίας ΑΟΖ αποδεικνύει το πόσο τεράστιο στρατηγικό λάθος έχουμε διαπράξει, όταν δεν προχωρήσαμε πολύ νωρίτερα σε οριοθέτηση ΑΟΖ με τις γειτονικές χώρες…
Η Αθήνα έχει τουλάχιστον να προσμένει με ελπίδα στο γεγονός ότι η μεταστροφή του αμερικανικού ενδιαφέροντος από την περιοχή μας, που ξεκίνησε το 2013 επί προεδρίας Ομπάμα, οδηγεί σε μια καινοφανή στρατηγική εξέλιξη καθώς οι ΗΠΑ, απομακρύνονται, μεν από την ΝΑ Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή, προς χάρη της περιοχής του Ινδικού και της ΝΑ Ασίας, αλλά δεν αφήνουν τίποτε στη τύχη του στη γειτονιά μας.
Το αποδεικνύει αφενός η έλευση σημαντικών άμεσων αμερικανικών επενδύσεων στη χώρα μας, και αφετέρου η πλήρης υποστήριξή τους στη δημιουργία τριγωνικών ή ευρύτερων πολυμερών στρατηγικών συμμαχιών, όπως είναι εκείνες μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ –Αιγύπτου- Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και φυσικά της Γαλλίας, από πλευράς Ε.Ε, με την ενέργεια και τις οδούς μεταφοράς της να αναδεικνύεται σε κυρίαρχο πόλο ζεύξης όλων αυτών των χωρών.
Οι νέες δομές ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή μας σημαίνουν πως το αμερικανικό αμυντικό δόγμα για την Α. Μεσόγειο δεν αλλάζει, παρά την τοξικότητα με την οποία πλημμύρισε την αμερικανική κοινωνία και τις σχέσεις του με τον υπόλοιπο κόσμο, ο Ντόναλντ Τραμπ. Τουλάχιστον, όλοι όσοι έχουν πληγεί από την πολιτική κίνησή του, την τελευταία 4ετία, έχουν να προσβλέπουν στις επιπτώσεις της επιδημίας του κορονοϊού στις ΗΠΑ, στις τελικές αποφάσεις του αμερικανικού εκλογικού σώματος…