Ο Αζέρος πρόεδρος Αλίγιεφ γνώριζε πως αυτό που του επέτρεπε να συνεχίζει τον πόλεμο που ξεκίνησε στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, δεν είναι μόνο η αμέριστη στήριξη του "αδελφού" Ερντογάν, αλλά και η ισορροπημένη στάση της Μόσχας, που έμοιαζε να αδρανεί, την στιγμή που μαίνονταν οι συγκρούσεις στον διαφιλονικούμενο θύλακα, ακριβώς στο μαλακό της γεωπολιτικό υπογάστριο.
Μερικές ώρες πριν ο Αζέρος πρόεδρος Αλίγιεφ είχε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να ζητήσει τουρκική στρατιωτική συνδρομή. Επισήμως, το Αζερμπαϊτζάν ισχυρίζονταν πως η Τουρκία δεν εμπλέκεται στον πόλεμο, όταν η αρμενική πλευρά έχει καταγγείλει την δράση στο πολεμικό μέτωπο των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και των Σύρων τζιχαντιστών συμμάχων τους. Στην πραγματικότητα, ήδη από την έναρξη των συγκρούσεων στην διαφιλονικούμενη περιοχή, η Τουρκία διενεργεί έναν proxy war, ακριβώς όπως έκανε και στη Λιβύη.
Η Τουρκία συμμετέχει στον πόλεμο κυρίως μέσω των τζιχαντιστών-μισθοφόρων της που μετέφερε στο μέτωπο του Ναγκόρνο Καραμπάχ, αλλά και από την δράση των (γνωστών από τη λιβυκή σύγκρουση) τουρκικών drones Bayraktar, που έχουν μετατραπεί στον εφιάλτη των Αρμένιων αυτονομιστών. Όμως σε αντίθεση με την Λιβύη, δεν πολεμούσε στο πλευρό συμμοριών και πολιτοφυλάκων, αλλά με τις οπλισμένες με ισραηλινά και ρωσικά όπλα αζέρικες ένοπλες δυνάμεις.
Η μάχη της Σούσα
Οι Ρώσοι, θέλοντας να κρατήσουν ισορροπημένες σχέσεις με την Τουρκία, αλλά και με το Αζερμπαϊτζάν, περιορίζονταν σε μεσολαβητικές προσπάθειες εκεχειρίας και κατάπαυσης του πυρός, όπως ακριβώς και οι Αμερικανοί. Όμως καμία συμφωνία εκεχειρίας δεν ευδοκίμησε. Ο λόγος είναι πως οι Αζέροι, παρά τις βαρύτατες απώλειες τους και την ηρωική αντίσταση των Αρμενίων, δεν βιάζονταν να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
(η συνέχεια στο slpress.gr)