Οσο ελιτίστικο και αν ακούγεται, πάντοτε θεωρούσα ότι μια χώρα πρέπει να βασίζεται σε μερικούς βασικούς αρμούς και σε ένα υγιές κατεστημένο. Δεν υπάρχει σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει στον σκληρό πυρήνα της κοινωνίας της ένα κατεστημένο διανοουμένων, πολιτικών, επιχειρηματιών, ακαδημαϊκών οι οποίοι μπορούν να δουν συλλογικά πέρα από τη μύτη τους και το καθαρά ατομικό τους συμφέρον. Οταν η χώρα δεν έχει πυξίδα, φροντίζουν να ξεκινήσουν μια συζήτηση για το τι πρέπει να αλλάξει. Οταν το λάδωμα και οι εκβιασμοί κάνουν τη χώρα να μοιάζει με την Κολομβία, φροντίζουν να χτυπήσουν συναγερμό. Οταν ο λαϊκισμός φουσκώνει και σαρώνει κάθε ίχνος λογικής στην εξωτερική πολιτική ή την παιδεία, σηκώνουν αναχώματα ορθολογισμού.
Το όποιο ελληνικό κατεστημένο ευτελίσθηκε με τη χούντα, κρύφτηκε με τα πρώτα σημάδια της λαίλαπας του λαϊκίστικου ισοπεδωτισμού και κατόπιν συμβιβάσθηκε απολύτως. Τώρα πια το βλέπεις παντού ότι ο συμβιβασμός με τη μετριότητα και την αθλιότητα είναι πλήρης, από τον πάλαι ποτέ θαλερό Ερυθρό Σταυρό ώς τα πανεπιστήμια. Ολα αγοράζονται και πουλιούνται, είτε για αμιγώς οικονομικά οφέλη είτε για λίγα 24ωρα επικοινωνιακής ασυλίας. Το νέο ελληνικό κατεστημένο ανέχεται τα πάντα, από τους εκβιασμούς έως το απολύτως παράλογο, προκειμένου να έχει την ησυχία του. Βγάζει τα λεφτά του, σπουδάζει τα παιδιά του σε ιδιωτικά σχολεία, τα στέλνει στο εξωτερικό και αναστενάζει συνεχώς «αυτή είναι η Ελλάδα» για να δικαιολογήσει τη δική του ανεπάρκεια και ανυπαρξία.
Υπήρξαν και υπάρχουν ασφαλώς εξαιρέσεις. Ο Σημίτης της πρώτης τετραετίας βασίστηκε σε ένα κατεστημένο καθηγητών και άλλων που ήθελε όντως να αλλάξει τη χώρα. Λοιδορήθηκε, προπηλακίσθηκε από το προπατορικό ΠΑΣΟΚ, αλλά προσπάθησε και άφησε τη σφραγίδα του στον Συνήγορο του Πολίτη και σε πολλές άλλες γωνιές. Δεν μπόρεσε όμως να κερδίσει τη μάχη με το κόμμα, που ήθελε να γυρίσει στις παλιές κλασικές αξίες. Και σε αυτήν την κυβέρνηση βλέπεις ότι οι λιγοστές εξαιρέσεις που προσπάθησαν εκπροσωπούν αυτό που θα έπρεπε να είναι το κατεστημένο της χώρας, από τον Βερέμη έως τον Βουρλούμη.
Προς το παρόν, κινούμεθα μέσα σε μία ασύλληπτη μετριότητα την οποία αποθεώνουν κάθε μέρα οι «μικροί θεοί» της τηλεόρασης, που νιώθουν τόσο μα τόσο σημαντικοί στον μικρόκοσμό τους. Η χώρα όμως χρειάζεται λιγότερους από τους τύπους που εκβιάζουν ή δέχονται αδιαμαρτύρητα να εκβιασθούν, τύπους που διακινούν DVD και άλλο παρόμοιο υλικό. Σίγουρα, δε, χρειάζεται περισσότερους ανθρώπους που δεν πουλιούνται, δεν αγοράζονται, έχουν άποψη και τόλμη και πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν είναι αυτό που θέλουν 1.000 - 1.500 άτομα που περνάνε τέλεια, χτυπάνε ο ένας στην πλάτη τον άλλον και δικαιολογούν τη μετριότητά τους όταν μας λένε πως «αυτή είναι η Ελλάδα». Αυτή είναι απλά η Ελλάδα που τους βολεύει...