Κρεμλίνο και Λευκός Οίκος τροφοδοτούν την ένταση στην Ανατολική Ουκρανία με το διακύβευμα να μην είναι τόσο η αμφισβήτηση της κατάστασης πραγμάτων που έχει διαμορφωθεί στο πεδίο της σύγκρουσης το 2014, όσο η στάση των δύο Μεγάλων της Ευρώπης της Γαλλίας και της Γερμανίας στην επιδείνωση των σχέσεων Ουάσιγκτον-Μόσχας που καταγράφεται μετά την ανάληψη των καθηκόντων από τον Μπάιντεν.
Είναι φανερό ότι μια κλιμάκωση των συγκρούσεων στις επαρχίες του Ντανιέτσκ και του Λουγκάνσκ στην Ανατολική Ουκρανία ενισχύει τις ΗΠΑ στην προσπάθεια τους να επιβληθούν σκληρότερες κυρώσεις στην Ρωσία και κυρίως να διακοπεί η ολοκλήρωση της κατασκευής του υποθαλάσσιου Αγωγού Nord Stream-2.
Και όχι μόνον καθώς στην βαριά σκιά μιας γενικευμένης σύγκρουσης στην Ουκρανία η Τουρκία του Ερντογάν θα υποχρεωνόταν να αναλάβει το υψηλό κόστος μιας ξεκάθαρης επιλογής.
Στους αντίποδες βρίσκονται οι στοχεύσεις της Μόσχας που προσπαθεί να διευρύνει όσο είναι δυνατόν την απόκλιση του Βερολίνου και του Παρισιού από την Ουάσιγκτον και σήμερα προσπαθεί να κατανοήσει ποια είναι η βούληση της Μέρκελ και του Μακρόν να διαδραματίσουν στο Κίεβο κατευναστικό - μεσολαβητικό ρόλο.
Μια ματιά στα γεγονότα του 2013-14 αναδεικνύει την συγκρουσιακή συνεργασία ΗΠΑ και Ε.Ε στην κρίση στην Ουκρανία.
Όταν στις αρχές Φεβρουαρίου 2014 οι ΥΠΕΞ Γαλλίας ,Γερμανίας και Πολωνίας διαμόρφωσαν μια συμβιβαστική φόρμουλα ανάμεσα στον φιλορώσο Πρόεδρο Γιανουκόβιτς και στην φιλοδυτική αντιπολίτευση οι ΗΠΑ παρενέβησαν και στήριξαν την αλλαγή φρουράς στην εξουσία που πυροδότησε την μετωπική σύγκρουση με τον Πούτιν.
Αν η Γαλλία και η Γερμανία δεν θελήσουν να ενεργοποιηθούν στην κατεύθυνση πολιτικής επίλυσης της κρίσης στην Ανατολική Ουκρανία και αν η Μόσχα προεξοφλήσει ότι οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να επιβάλλουν ούτως η άλλως κυρώσεις τότε είναι πολύ πιθανόν να μπουν στον πειρασμό να δώσουν στην Ουκρανία του Ζελένσκι ένα σκληρό μάθημα ανάλογο με αυτό που εισέπραξε η Γεωργία του Σακασβίλι το καλοκαίρι του 2008.
Με μια διαφορά ότι η Ουκρανία παρουσιάζει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που κινδυνεύουν να καταστήσουν μια ελεγχόμενη κρίση ανεξέλεγκτη.
Τι θα συμβεί αν για παράδειγμα εκτός από το Ντάνιεσκ και το Λουγκάνσκ υπάρξουν αψιμαχίες στην μεθόριο Ουκρανίας-Κριμαίας με την Χερσόνησο να θεωρείται από την Μόσχα επαρχία της Ρωσίας;
Τι θα συμβεί αν ταυτόχρονα με μια γενικευμένη ανάφλεξη στην Ουκρανία αναζωπυρωθούν οι διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης στην Λευκορωσία;
Τι θα συμβεί αν οι συγκρούσεις επεκταθούν στην Τρανσδνειστρία έναν ρωσόφωνο θύλακα μεταξύ Ουκρανίας και Μολδαβίας;
Όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς την Ιστορία της Ρωσίας γνωρίζει ότι καμιά κυβέρνηση στο Κρεμλίνο δεν πρόκειται να αποδεχθεί την προσχώρηση της Ουκρανίας σε αντίπαλο συνασπισμό.
Οι λέξεις μιλούν από μόνες τους: Ουκρανία σημαίνει παραμεθόρια περιοχή με την ενδοχώρα να ονομάζεται Μικρή Ρωσία και την παράκτια περιοχή Νέα Ρωσία…
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος - διεθνολόγος)
(από ieidiseis.gr)