Tου Ανδρέα Ζούλα
Η ανθρωπότητα οδηγείται σε πόλεμο. Δεν έχει σημασία ότι δεν είναι παγκόσμιος. Αφορά όλους τους ανθρώπους του πλανήτη. Αυτού του «μικρού πλανήτη», στον οποίο «όλοι πρέπει να ζήσουμε με ειρήνη», όπως είχε πει ο Τζων Κέννεντυ, εκφράζοντας την παγκόσμια ανακούφιση για την αποτροπή του πυρηνικού ολοκαυτώματος, στην κρίση της Κούβας.
Ο πόλεμος στο Ιράκ, που φαίνεται αναπότρεπτος, είναι παρανοϊκός και ανήθικος. Γίνεται διότι τον πυροδοτεί η προαγωγή της έρευνας και παραγωγής νέων οπλικών συστημάτων και τον επιτρέπει η τυφλότητα που προκαλεί η υπεροψία της δυνάμεως. Γίνεται, επίσης, διότι επικρατεί η νοοτροπία του «να τελειώνουμε το ταχύτερο». Στη σκοτισμένη κρίση ή αναμονή του πολέμου φαίνεται περισσότερο καταστρεπτική από τον ίδιο τον πόλεμο. Και η αντιστροφή της λογικής είναι τόσο ολοκληρωτική, ώστε αυτός ο μαύρος παραλογισμός προβάλλεται ως φωτεινή λύτρωση.
Γίνεται, τέλος, ο πόλεμος διότι ο κ. Μπους και η κ. Κοντολίζα Ράις πειθαναγκάζουν τους πάντες σε συμμετοχή με το επιχείρημα ότι ο πόλεμος θα διαρκέσει πολύ λίγο. Αλλά ο πόλεμος για κάθε θύμα θα διαρκέσει για πάντα. Για τους συγγενείς των νεκρών και για κάθε τραυματία θα διαρκέσει για μια ολόκληρη ζωή. Αυτή είναι η πραγματική διάρκεια του «πολύ λίγο» των Μπούς-Κοντολίζας.
Ναι, αλλά μάχονται εναντίον του δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν. Τερατώδης λογική και ηθική. Ο Λαός του Ιράκ για να απαλλαγεί από τον επί δεκαετίες τύραννό του πρέπει να σφυροκοπηθεί με υπερβόμβες. Καθίσταται έτσι υπεύθυνος και υπόλογος διότι ανέχεται την δικτατορία του Σαντάμ Χουσεΐν. Και για να απαλλαγεί από το καθεστώς αυτό πρέπει να πληρώσει τίμημα ακόμη βαρύτερο και από την στέρηση της ελευθερίας του.
Και η μεν ιρακινή κοινωνία ανέχεται τέτοια ηγεσία γιατί «είναι καθυστερημένη». Η πρωτοπόρος, όμως, αμερικανική κοινωνία πως αναδεικνύει ηγεσίες και ηγέτιδες ομάδες που δεν είναι σε θέση να δουν απλούστατες αλήθειες; Ετοιμάζουν, εκτός από σχέδια πολεμικών επιχειρήσεων και μεγαλεπήβολα πλάνα επενδύσεων. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι όλες οι επενδύσεις στο μεταπολεμικό Ιράκ, θα είναι επισφαλείς. Μόνο μία θα είναι ασφαλής και διαρκής, η επένδυση στο μίσος.
Αλλά καμία ηγεσία δεν νομιμοποιείται για κανέναν λόγο να διαποτίζει με μίσος γενιές και γενιές αντιπάλων της. Η ειρηνική συμβίωση των λαών δεν μπορεί να έχει αφετηρία και έρεισμα τον φόβο του δυνατού και το μίσος του αδυνάτου. Γιατί το μίσος σιγοδουλεύει υπόγεια και πάντοτε, όπως το εγκλωβισμένο νερό, βρίσκει τρόπους να βγει στην επιφάνεια. Και δεν ενδιαφέρεται καθόλου αν βρίσκει «ασύμμετρους τρόπους» διεξόδου.
Την διελκυστίνδα του τρόμου την έχουμε όλοι ζήσει και ακριβοπληρώσει. Και θα έπρεπε να είχαμε πάρει τα διδάγματα που θα μας απέτρεπαν να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Οι δε Αμερικανοί κάνουν το κορυφαίο λάθος. Εγκλωβίζονται και απομονώνονται στον παραλογισμό του πολέμου, ενώ θα μπορούσαν να έχουν παγκόσμια συμπαράσταση σε μια τελική προσπάθεια να αφοπλισθεί ειρηνικά ο Σαντάμ Χουσεΐν. Αποτρέποντας έτσι κάθε «ασύμμετρο κίνδυνο» μελλοντικώς.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 17/03/03)