Κατά έναν περίεργο – αρκετά πικρό μάλιστα – τρόπο καταλήγει να είναι θετικό το ότι το ταξίδι του Κώστα Καραμανλή στην Άγκυρα έγινε μέσα στην απόλυτα δυσάρεστη και αδιέξοδη κατάσταση της εσωτερικής μας πολιτικής σκηνής. Με την προϊούσα απονομιμοποίηση του ίδιου του Πρωθυπουργού, συν της ηγετικής στρώσης της σημερινής ΝΔ, συν της αντιπολιτευτικής πρότασης (=απουσίας) του ΠαΣοΚ, όχι δε τόσο από τη Ζαχοπουλιάδα όσο από εκείνα που έφερε στην επιφάνεια: υπερπροθυμία της εξουσίας να παίζει σε σκοτεινά παιχνίδια ή να αμυνθεί παίζοντας σε παρόμοια σκηνικά, ευκολία της κοινής γνώμης να παρασύρεται και άλλη τόση να αδιαφορεί, απεμπόληση εκ μέρους του Τύπου και των ηλεκτρονικών μέσων του ρόλου του ελεγκτή των εξουσιών, αυτοπαγίδευση των δημοσιογράφων στη λογική του (συν)εξουσιαστή. Όλα μαζί σε ατμόσφαιρα τόσο παρακμιακή που κάνει το ’89 να φαντάζει άτακτη σχολική εκδρομή.
Γιατί, λοιπόν, να λέμε ότι είναι εν τέλει θετικό που μέσα σε τέτοια ατμόσφαιρα πήγε ο Καραμανλής στην Άγκυρα; Δεν βλέπουμε τους κινδύνους να προκληθεί σε ένα παιχνίδι έντασης – ήδη εδώ και καιρό διεξάγεται ο πόλεμος της τσιπούρας στα Ιμια, ήδη το θερμόμετρο των παραβιάσεων είχε ανέβει – στο οποίο ελληνική πλευρά να μην έχει τη δυνατότητα να ανταποκριθεί; Έχει μήπως, υπάρξει προεργασία για μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης ανάλογα με εκείνα Ντόρας – Γκιούλ ή Χηνοφώτη - Μπουγιούκανιτ; Ή μήπως φρονούμε ότι η υλοποίηση της διπλωματίας των αγωγών ή πάλι οι μνήμες της κουμπαριάς Καραμανλή – Ερντογάν θα διόρθωναν τα πάντα; Ασφαλώς όχι!
Ωστόσο να, το κουβάρι των ελληνοτουρκικών που είχε ξεκινήσει να ξετυλίγεται επί Ανδρέα Παπανδρέου – Τουργκούτ Οζάλ στο λησμονημένο εκείνο Νταβός πλησιάζει να ξεφύγει από τα χέρια μιας κυβέρνησης που απέναντί της αντιμετωπίζει κάτι πολύ βαθύτερο στην Τουρκία. Όπου ο ίδιος ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αλλά και ο Αμπντουλάχ Γκιούλ και το Γενικό Επιτελείο επί Γιασάρ Μπουγιούκανιτ και ακόμη πιο καίρια επί Χιλμί Οζκιόκ έχουν προχωρήσει σε μια οδυνηρή και επικίνδυνη αναζήτηση νέων, ιστορικής έκτασης ισορροπιών στην κοινωνία και (ύστερα …) στην πολιτική και τη διεθνή θέση της χώρας. Κερδίζοντας, μέχρι στιγμής. Αφού όμως ρίσκαραν πολύ. Οπότε;
Οπότε με επιδερμικότητες του τύπου «στηρίζουμε την ευρωπαϊκή πορεία της Άγκυρας και ως εκ τούτου θα φύγουν από τη μέση τα προβλήματα στις σχέσεις των δύο χωρών» (που σωστά δοκιμάστηκαν, λάθος όμως υπεραπλουστεύτηκαν επί Σημίτη/ΓΑΠ), αλλά και με εγκατάσταση στη λογική του «δεν βλέπω κακό, δεν ακούω κακό, δεν λέγω κακό» τα πράγματα δεν πάνε παραπέρα. Οι πραγματικές τομές που η Αθήνα κάθε τόσο ξεκινάει ή αφήνει να φανεί ότι διανοείται στα ελληνοτουρκικά – δηλαδή, μην ξεγελιόμαστε: η συνολική διαπραγμάτευση… - χρειάζονται θαρραλέα υποστήριξη μπροστά στην κοινή γνώμη. Με τον Κώστα Καραμανλή εγκατεστημένο σε μια εκδοχή της δημόσιας δράσης που μετέρχεται το καρφιτσωμένο χαμόγελο και την παγωμένη σκέψη ως υποκατάστατο της πολιτικής – την έκφραση μας δάνεισε ο Κώστας Λαλιώτης: ευχαριστίες! – αυτά δεν γίνονται. Οπότε; Οπότε το να πηγαίνει ο έλληνας Πρωθυπουργός στην Άγκυρα με τα χέρια de facto δεμένα πίσω από την πλάτη χρησιμεύει στο να ανακαλύψουμε αν η τουρκική πλευρά πίστευε αληθινά ότι τη συμφέρει αυτή η πολιτική προσέγγισης με την Ελλάδα! Τουλάχιστον να ξέρουμε…